Γιορτή της μητέρας σήμερα, είμαστε στο 1952, οι πληγές από τη κατοχή ανεπούλωτες, οι μνήμες από τα ολοκαυτώματα στα χωριά ακόμα νωπές. Παρόλα αυτά, ο Γερμανός συγγραφέας και σεναριογράφος Έριχ Κέστνερ, γραμματέας του νομπελίστα Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, θέλησε να επισκεφθεί το νησί της Κρήτης. Η Γερμανική πρεσβεία ήταν κατηγορηματική, « μην πας, αν πας, να λες πως είσαι Ελβετός", του συνέστησαν. Ο συγγραφέας δεν υπάκουσε, πήγε και από την πρώτη στιγμή είπε πως ήταν Γερμανός. Όχι μόνο δεν κακόπαθε, αλλά γεύτηκε όλα τα συστατικά της διάσημης κρητικής φιλοξενίας.
Αφηγείται ο ίδιος:
Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, εκεί που είχαν ταφεί οι Γερμανοί στρατιώτες στην κατοχή, θεωρώντας ότι θα ήταν έρημο. Με έκπληξη είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών πηγαίνοντας τελετουργικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα, και τη ρώτησα:- Είστε από εδώ; – Μάλιστα. – Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σας σκότωσαν, σκότωσαν τους Κρητικούς». Και η γυναίκα αποκρίνεται :
«Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν και αυτά τα παιδιά κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω τα κεριά στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω στο χωριό. Είμαι σίγουρη και παίρνω παρηγοριά στην σκέψη ότι μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του δικού μου παιδιού!».
Μάνα είναι μόνο μία, χρόνια πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου