Για τη Marfin Του Κώστα Καμπιτάκη

Βεβαίως τιμή στα θύματα εκείνης της τραγωδίας. Τιμή όμως όχι χλεύη. Είναι τιμή όμως ή χλεύη η ταχτική που αλληθωρίζει σκόπιμα υπέρ μιας συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης και που νομίζει πως μπορεί να χρησιμοποιεί τα θύματα για να αυτοεπιβεβαιωθεί;  Γιατί να θεωρούνται θύματα του λαϊκισμού και όχι του μνημονίου. Ειδικά εκείνου του πρώτου, που χαρακτηρίστηκε από τους ίδιους τους εμπνευστές του ως λάθος και άδικο; Γιατί να είναι θύματα του λαϊκισμού και όχι της εργοδοσίας που τους κλείδωσε μέσα στην τράπεζα, όταν μάλιστα οι εργοδότες είναι οι μόνοι που έχουν καταδικαστεί από τη δικαιοσύνη; Θα μπορέσει σήμερα ο Χρυσοχοΐδης να βρει τους ενόχους (φυσικούς αυτουργούς) που δεν μπόρεσε να βρει τότε; Ή μήπως είναι δικαιολογημένος επειδή τον είχε απορροφήσει η μελέτη εκείνου του μνημονίου; Εύχομαι να τους βρεί για να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει και για ησυχάσουν οι ψυχές των αθώων ανθρώπων που χάθηκαν. Όπως δεν μπόρεσαν μερικοί να κατανοήσουν το εγκληματικό λάθος του πρώτου μνημονίου, έτσι δεν μπορούν να κατανοήσουν και το έγκλημα της Μαρφίν.