Αριστεροί με... δεξιές τσέπες Του Γιάννη Τσιχλή

Έχω βαρεθεί να ακούω να χαρακτηρίζονται "αριστεροί με δεξιές τσέπες", πλούσιοι άνθρωποι που θητεύουν στην Αριστερά και αγωνίζονται για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Εάν σκεφτούμε λίγο, το επιχείρημα αυτό έχει σαν βάση το σχήμα:

Αριστερός = Φτωχός

Δεξιός = Πλούσιος

Η διαγώνια προοπτική του σχήματος αυτού είναι κάτι που σκανδαλίζει. Είναι δυνατόν ένας πλούσιος να είναι αριστερός; Πώς μπορεί να μιλάει για κοινωνική αδικία ένας άνθρωπος που έχει λυμένα για τον εαυτό του τα προβλήματα επιβίωσης; Κι όμως. Μεγάλες και ιστορικές προσωπικότητες της Αριστεράς ήταν ευκατάστατοι, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή του Τσε Γκεβάρα, ο οποίος προερχόταν από οικογένεια της αργεντίνικης αριστοκρατίας. Το ίδιο και ο Κάρλ Μαρξ, ο οποίος ήταν γιος δικηγόρου, συγγενής ραββίνων και δημοσιογράφος ο ίδιος. Ο Έγκελς ήταν γιος πάμπλουτου βιομήχανου. Μια από τις εξέχουσες μορφές της μεξικάνικης αντίστασης των Ζαπατίστας, ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο.

Παρ' όλα αυτά, δεν μας φαίνεται καθόλου παράξενη η δεύτερη διαγώνια προοπτική του σχήματος, εάν π.χ. μια πάμφτωχη καθαρίστρια, τρίβοντας τα σκαλιά, φωνάζει "Μητσοτάκης και ξερό ψωμί"!

Εάν το σχήμα που αναφέρθηκε παραπάνω είχε αντίκρυσμα στην πραγματική πολιτική ζωή, η αριστερά θα ήταν ασφαλώς καθεστώς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν είναι πλούσιοι και, φυσικά, ούτε απαραίτητα αριστεροί. Γι' αυτό το γεγονός, όμως, δεν σκανδαλιζόμαστε καθόλου.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο αγώνας για μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία, έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν δεν γίνεται από ανάγκη...