Ο σκεπτόμενος, είδος εν ανεπαρκεία σήμερα, προσπαθεί να επιστρέψει και να επικοινωνήσει, με κείμενα παντός είδους (ποιητικά, λογοτεχνικά, και, γιατί όχι, πολιτικά) και ενδιαφέρουσες ειδήσεις. Στον σκεπτόμενο αρέσουν, επίσης, οι τέχνες της εικόνας. Άρα προκύπτει φωτογραφία, κινηματογράφος και βίντεο. Αυτά προς το παρόν, και ό,τι ήθελε προκύψει στο μέλλον! | Κωνσταντίνος Γ. Καζανάκης
Έτσι λοιπόν. Ασελγώ σε ένα παιδί και το έγκλημά μου παραγράφεται βάσει
μιας πουτανιάς των Νόμων. Ξεβρακώνω μια κοπελίτσα στο δρόμο για να
διαπιστώσω αν όταν έχει περίοδο αντί για
σερβιέτα βάζει μολότωφ, κατεβάζω το σλιπάκι ενός αγοριού κάνοντας πως
τον πηδάω(εμείς οι ράμπο οι αρσενικάρες), εισβάλω σε οποιοδήποτε σπίτι
μου γουστάρει, όποτε και όπως θέλω(επειδή είμαι εξουσία ρε!) και ο
υπουργός διαπιστώνει ότι δεν έγινε καμιά αστυνομική αυθαιρεσία.
Μετά από πολύ βασανιστική σκέψη αποφασίζω ότι οι δολοφονικές συμμορίες,
οι τρομοκρατικές φασιστικές οργανώσεις, οι οργανωμένες επιθέσεις των
ταγμάτων εφόδου, δεν έχουν καμιά σχέση με τη δολοφονία του Φύσσα και
ζητώ την απαλλαγή των καθαρμάτων που τον έφαγαν. Είμαι αστυφύλακας,
σκοτώνω ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι 14 χρονών και αποφυλακίζομαι λόγω
‘’σύννομου’’ βίου. Ανήκω σε μια σπείρα που κατάκλεψε το Δημόσιο, και
αθωώνομαι επειδή κάποιος άθλιος κατασκεύασε ένα παραθυράκι για να
ξεγλιστράνε οι άλλοι άθλιοι. Και δηλώνω υπηρέτης της Δικαιοσύνης.
Και σε ρωτάω εισαγγελέα. Αν το αγοράκι που πασπάτεψε ο κύριος
μεγαλόσχημος ήταν παιδί σου, αν ήταν γιος σου ο Φύσσας, αν ψαχουλεύανε
οι μπάτσοι κι οι μπατσίνες τη δική σου κόρη, αν ήταν το μοναχοπαίδι σου
εκείνο το παιδί που του τραβάνε το σλιπάκι οι τζάμπα μάγκες του κάθε
ολίγιστου υπουργού που επιβάλλουν τον Νόμο και την Τάξη, θα είχες το
θράσος να αποφυλακίζεις, να αθωώνεις, να παραγράφεις, έτσι επειδή τάχα
μου το λέει ο Νόμος. Ποιανού Νόμος, θα έλεγες, αν αισθανόσουν τι θα πει
ευθύνη. Πες, εισαγγελέα, με το χέρι στην καρδιά: είσαι με το μέρος
του Κρέοντα ή της Αντιγόνης; Το τέλος και των δύο το γνωρίζεις. Ένα από
τα δύο θα είναι και το δικό σου. Αν φοβάσαι, παραιτήσου. Αν σε απειλούν ή
σε εκβιάζουν κατάγγειλέ το. Θα γίνεις ήρωας. Στην κηδεία σου θα
χειροκροτάνε το ξόδι. Καλύτερο από το να το φτύνουν.
Πολύς λόγος
για τα άδεια κτίρια.
Μιλάμε για εγκαταλελειμμένα
από τους ιδιοκτήτες τους κτίρια.
Όταν άνθρωποι κοιμούνται σε παγκάκια, είναι έγκλημα τα κτίρια αυτά να στέκουν σαν φαντάσματα. Βλέπω, π.χ., την κατάληψη του Ευαγγελισμού: εκεί που ήταν ένα ρημάδι, τώρα και πολλά χρόνια φιλοξενεί παιδιά που δεν μπορούν να νοικιάσουν. Και αντί για φαντάσματα, είναι γεμάτο από ζωή. Στο κάτω-κάτω, κι αφού το Πανεπιστήμιο δεν το αξιοποίησε ποτέ, επιστρέφει στην κοινωνία και συνεχίζει να επιτελεί τον σκοπό για το οποίο χτίστηκε: να είναι δοχείο ζωής...
ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΝΔΑΡΕ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Σε όλη μας τη ζωή, προσπαθήσαμε και καταφέραμε να τα κάνουμε
όλα με τη λογική και τον νόμο. Και σήμερα ζούμε αυτόν τον εφιάλτη.
Ζήσαμε την απόλυτη κατάχρηση εξουσίας. Θέλω να τελειώσει, είναι μια
παράνοια όλο αυτό» μου λέει η Έρση Σπαρτιώτη - Ινδαρέ, γυναίκα του
σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ που κρατείται στη ΓΑΔΑ με τους δύο τους γιους
μετά από προσαγωγή, η οποία μετατράπηκε σε σύλληψη. Η γυναίκα που είδε
τους άνδρες της αστυνομίας να κακοποιούν βάναυσα τον άνδρα και τα παιδιά
της μέσα στο ίδιο της το σπίτι, δεν έχει καταφέρει να τους δει έως την
ώρα που μιλάμε, ούτε η ίδια ούτε ο δικηγόρος της οικογένειας. Στο
διαδίκτυο, φίλοι και συνάδελφοι του γνωστού σκηνοθέτη, έχουν αρχίσει να
εκδηλώνουν τη συμπαράσταση τους, στον «πιο φιλήσυχο» άνθρωπο όπως
γράφουν, ενώ η γυναίκα του, εμφανώς καταβεβλημένη προσπαθεί να
συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί.
Την ώρα που μιλήσαμε μόλις είχαν τελειώσει τα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Είναι κουρασμένη, χαμένη όπως λέει η ίδια. Θέλει να αρχίσει απαριθμώντας
τα ψέματα που ακούστηκαν στην τηλεόραση, όπως μου είπε. «Κάνουν το
άσπρο μαύρο. Ο Χιώτης είπε στον ΣΚΑΙ ότι τα παιδιά μου έπιναν καφέ
δίπλα, στην κατάληψη. Ψέμα. Το επιβεβαιώνει το βίντεο στο οποίο
φαινόμαστε όλη η οικογένεια στο μπαλκόνι. Ο ΑΝΤ1 είπε ότι ο άνδρας μου
επιχείρησε να πιάσει το όπλο του αστυνομικού. Ψέμα, ο άνδρας μου έβαλε
απλά τις φωνές όταν είδε τους άνδρες της αστυνομίας να χτυπούν αλύπητα
το παιδί μας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Είπαν επίσης ότι εμπλεκόμαστε
σε ρευματοκλοπή. Ψέμα. Είπαν ότι τα παιδιά μας ήταν δίπλα στην κατάληψη
και πετούσαν αυτά τις μπογιές. Ψέμα. Τα ίδια τα βίντεο που προβάλλουν
δείχνουν τα παιδιά μας κι εμάς στο μπαλκόνι μας να παρακολουθούμε τα
συμβάντα. Όλοι οι γείτονές μας ήταν εκεί και μας έβλεπαν και θα πάνε να
καταθέσουν».
Αυτό που την ανησυχεί περισσότερο όπως εξηγεί, είναι
ότι βλέπει να στήνεται ένα κατηγορητήριο εναντίον του συζύγου της και
των παιδιών της: «Έκαναν μεν προσαγωγές σε άτομα της κατάληψης που
πετούσαν πέτρες και μπογιές, όμως αφέθηκαν ελεύθεροι. Συνέλαβαν μόνο την
οικογένεια μου, πράγμα που σημαίνει, σύμφωνα με όσα βλέπουμε και στα
δελτία, ότι θα υποστηρίξουν ότι ήταν τα παιδιά μου οι δράστες. Γι’ αυτό
άφησαν τους άλλους να φύγουν. Ενώ υπάρχουν τα βίντεο που δείχνουν ότι
είμαστε κι οι τρεις στο μπαλκόνι όσο συμβαίνουν όλα αυτά. Αισθάνομαι ότι
ζω αυτά που βλέπουμε στις Αμερικάνικες ταινίες. Ζούμε την απόλυτη
κατάχρηση εξουσίας. Να ακούω ότι ο άνδρας μου πήρε το όπλο αστυνομικού
κι ότι θα κάνουν τεστ DNA; Να ακούω τέτοια ψέματα; Ενώ τον είχαν σπάσει
στο ξύλο, του έσπασαν γυαλιά και ακουστικό!»
Καθ’όλη τη
διάρκεια της συζήτησης μας, η Έρση Σπαρτιώτη - Ινδαρέ, επαναλαμβάνει πως
δεν πιστεύει τα όσα ζει. Αν και εμφανώς κουρασμένη, μας περιγράφει τη
σειρά των γεγονότων: «Χτύπησαν την πόρτα μας και ζήτησαν να τους
αφήσουμε να μπουν για να ανέβουν στην ταράτσα. Τους ζητήσαμε αν έχουν
χαρτί από εισαγγελέα, μας είπαν όχι. Τους είπε ο Δημήτρης, θα σας
αφήσουμε όταν φέρετε το χαρτί. Μετά από λίγο ακούμε ποδοβολητά στην
ταράτσα μας. Ανεβαίνει ο Δημήτρης με τα παιδιά να δουν τι γίνεται και
πιάνουν πρώτα τον μικρό μου τον γιο τον πλακώνουν στο ξύλο και ο άνδρας
μου αρχίζει να ουρλιάζει βλέποντας το παιδί μας χτυπημένο στο πάτωμα.
Εκείνη την ώρα ανέβηκα και βλέπω και τους τρεις χτυπημένους και δεμένους
με τα πρόσωπα κάτω. Αρχισαν να με βρίζουν λέγοντας φύγε να μη σε
πετάξουμε από τη σκάλα. Μετά από ένα τέταρτο, χτυπούν την πόρτα μου.
Έχουν έρθει με την εισαγγελέα. Τους ρωτάω τι θα κάνουν, μου λένε έρευνα
να δουν αν κρύβουμε καταληψίες. Κάνανε άνω κάτω το σπίτι, τα συρτάρια
όλα... Δεν βρήκαν φυσικά τίποτα. Υπέγραψα ένα χαρτί που έγραφε "Ουδέν
εβρέθη". Η ίδια η εισαγγελέας τους είπε, αφήστε την να πάει στην ταράτσα
να δει τα παιδιά της. Μετά μου είπε να κάνουμε καταγγελία για σωματική
βλάβη. Τι να σας πω, ξυπόλητους τους κατέβασαν. Ξυπόλητους και
δαρμένους».
Την ρωτάω πότε επικοινώνησε τελευταία φορά μαζί τους:
«Κατάφερα να μιλήσω για λίγο με τον Δημήτρη το μεσημέρι στις 3. Δεν
ξέρω ούτε που τους έχουν, ούτε σε ποια κατάσταση βρίσκονται». Λίγο πριν
τελειώσει η επικοινωνία μας, επαναλαμβάνει όσα άκουσε στα δελτία
ειδήσεων: «Μα είναι δυνατόν να λένε ότι τα παιδιά μου ήταν δίπλα ενώ όλα
τα βίντεο αλλά και οι γείτονες μαρτυρούν το αντίθετο; Κατασκευάζουν
ενόχους. Και ξέρετε ποια είναι η ειρωνεία; Παλιότερα, οι καταληψίες μας
είχαν ρωτήσει: Αν έρθει η αστυνομία, θα μας αφήσετε να μπούμε από την
πόρτα σας να ανέβουμε στην ταράτσα; Και τους απαντήσαμε αρνητικά.
Εκείνοι το σεβάστηκαν. Η αστυνομία, όχι. Κακοποίησαν άγρια τον άνδρα μου
και τα παιδιά μου μόνο και μόνο γιατί ζητήσαμε να εφαρμοστεί ο νόμος.
Μόνο γι’αυτό. Και τώρα ζούμε όλη αυτή την διαστρέβλωση όλη αυτή την
τρέλα!».
Ψωνίσαμε από σβέρκο ... λένε στην πατρίδα μου! ΥΓ: Πέστε μου ειλικρινά, πόσο πιθανό πιστευετε οτι είναι, αυτο το παρεάκι προχτές να συζήτησε για: - την αύξηση του κατώτατου μισθού - την επαναφορά της 13ης σύνταξης για όλους - την την παλλινόρθωση των εργασιακών δικαιωμάτων
- την διευρυνση του κοινωνικού μερίσματος σε περισσότερους από τους 200
χιλιαδες που το έδωσε η κυβέρνηση ( από 1,7 εκατ που το είχε δώσει ο
Τσιπρας χωρίς καν να ρωτησει την κυριουλα με τα οξυζενε μαλλιά ...) - το επίδομα θέρμανσης - το νησιωτικό ισοδύναμο - την διατηρηση της δωρεά Δημόσιας Υγείας - την διατηρηση των φυσικων πόρων ( Νερό, Ενεργεια ) Δημόσιας - την διατηρηση της προστασίας της α' κατοικίας από πλειστηριασμούς ( που είχε διασαφαλισει ο ΣΥΡΙΖΑ ) - την μειωση της ανεργίας των νεων - την αύξηση του επιδόματος του ΟΑΕΔ για τους μακροχρόνια άνεργους - την υποχρεωτική ασφάλιση οσων απασχολουνται part time - την αύξηση των κονδυλίων για τη Δημόσια Υγεια, Παιδεία, Κοινωνικη Πρόνοια - την δωρεάν ιατροφαρμακευτικη περιλθαψη για ανασφάλιστους - το brain drain νεων επιστημονων - την απαγορευση αδικαιολόγητων απολύσεων - το κυνηγι του μαυρου χρήματος - μετρα αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής μέσω off shore - την καταπολέμηση της διαφθοράς - τον περιορισμό των καταχρηστικών επιβαρυνσεων που επιβαλλουν οι τράπεζες
- την διατηρηση κοκκινων δανειων από τις ανακεφαλαιοποιημένες με λεφτα
των πολιτων τράπεζες και την απαγορευση ξεπουληματός τους σε "κοράκια"
και εισπραχτικές - την διασφάλιση οτι το μαξιλαρι - απόθεμα των 37
δις που με τοσες θυσίες μαζεψε ο ελληνικός λαός, δεν θα πάει για να
μπαζώσει τις μαυρες τρυπες των τραπεζων απο τα θαλασσοδανεια στρατηγικών
κακοπληρωτων μπαταχτσηδων... Όχι, πέστε μου, πόσοι ... τα περιμένετε όλα αυτά, από ... αυτούς;
"Σαν αναρχικοί συμπεριφέρεστε. Που καίνε τα μαγαζιά έτσι από
καπρίτσιο. Από ιδεοληψία. Αυτό που κάνετε είναι χειρότερο. Γιατί μας
έχετε δεμένους; Δεν σας αντιστέκεται κανείς".
Δεν ξερει κανείς αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει ακούγοντας τα λόγια
του Δημήτρη Ινδαρέ, την ώρα που τον έχουν ημίγυμνο και δεμένο πισθάγκωνα
(δεν μπορεί κανείς ν αμφισβητήσει πλέον τα γεγονότα) στην ταράτσα του
σπιτιού του.
Δεν είναι η ίδια η πράξη, αυτά τα είδαμε, τα ξέρουμε.
Είναι το ΣΟΚ.
Του νοικοκυραίου, του νομιμόφρονα, του ανθρώπου της κανονικότητας που
απεχθάνεται τις πράξεις των αναρχικών και πιστεύει ακράδαντα στην τάξη,
του ανθρώπου που μέχρι πριν από 5 λεπτά πίστευε ότι ο ίδιος δεν θα
μπορουσε ποτέ να αποτελέσει στόχο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας,
βασικά πίστευε ότι δεν υπάρχει αστυνομική βία και αυθαιρεσία, του
ανθρώπου που ήταν πεπεισμένος ότι μόνο αν κάνεις "κακές" πράξεις και
είσαι παραβατικός θα σου συμβούν τέτοια πράγματα.
Είναι το ΣΟΚ.
Του ανθρώπου της διπλανής πόρτας που μέχρι πριν από πέντε λεπτά πίστευε
ότι μόνο όσοι κατεβαίνουν στα Εξάρχεια και πετάνε μολότοφ μπορεί να
συρθούν σε κάποια ταράτσα ημίγυμνοι και δεμένοι πισθάγκωνα.
Είναι το ΣΟΚ.
Του ανθρώπου που γαλουχεί τα παιδιά του να πιστεύουν τα ίδια, να
αποφεύγουν τις "κακές" συναναστροφές και τις επαναστατικές σκέψεις και
πράξεις και πιστεύει ότι έτσι τα προστατεύει, αλλά ξαφνικά τα βλέπει κι
αυτά δεμένα πισθάγκωνα να σέρνονται στη ΓΑΔΑ.
"Σε μας δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό. Αν δεν έχεις κάνει κάτι δεν σου συμβαίνουν αυτά"...
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που νομίζουν ότι φορούν τη νομιμοφροσύνη
τους σαν έναν αόρατο μανδύα προστασίας απέναντι στην όποια αυθαιρεσία
και εκτροπή της εξουσίας. Αφού πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στην
ώρα τους και τα παιδιά τους δεν περνάνε ούτε εξω από τα Εξάρχεια,
νομιζουν ότι είναι απρόσβλητοι στην αυθαιρεσία αυτή. Δεν είναι και όταν το καταλαβαινουν είναι πράγματι σοκ.
Ο Ινδαρές δεν έχει καταλάβει τι του συνέβη. Του είναι αδιανόητο. Δεν υπάρχει στο σύστημα σκέψης του αυτό που συνέβη.
Καταρρίπτει όλο το οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίζεται η πολιτική και κοινωνική του τοποθέτηση στη ζωή.
Η πιο ακραία πράξη αντίστασης που έκανε ήταν να υπερασπιστεί το
Σύνταγμα, μην αφήνοντας κάποιον να περάσει από το σπίτι του χωρίς
ένταλμα. Γιατί, λοιπόν, οι προστάτες του τον βαράνε; Τι απέγινε ο αόρατος μανδύας του;
Δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις η να γελάσεις, ή απλώς να κοιτάς όλους
τους Ινδαρέδες γύρω σου και να τους φωνάζεις: "Κοίτα, κανείς δεν είναι
ασφαλής όταν η εξουσία γινεται ολοκληρωτική, αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη. Ο
επόμενος μπορεί να είσαι εσύ".
Απάντηση σε φίλο που βρήκε... κρυφοφασισμό στο <Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι>:
<Φασισμός είναι, να δολοφονείς εφήβους για πλάκα, να πυροβολείς με πλαστικές σφαίρες λέγοντας ότι... χρησιμοποιούνται διεθνώς, να δέρνεις ανυπεράσπιστους πολίτες και να τους ξεβρακ@νεις στη μέση-μέση του δρόμου, χωρίς κανένα, απολύτως, λόγο και καμιά αιτία υποβάλλοντάς τους (και) σε σεξουαλικό μπούλινγκ, να εισβάλλεις σε σπίτια χωρίς εισαγγελέα, και αφού κάνεις μαύρους στο ξύλο τους ενοίκους, τους πατήσεις στο κεφάλι με τη μπότα σου και τους στείλεις στο νοσοκομείο, να ισχυρίζεσαι ότι... δεν τρέχει και τίποτα, αφού όλες αυτές οι εγκληματικές πράξεις συνέβησαν στην ταράτσα που είναι... δημόσιος χώρος! Να καταπατάς, δηλαδή, και να καταρακώνεις ΟΛΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών που υποτίθεται ότι προστατεύεις!
Και αυτά ΔΕΝ είναι μεμονωμένα περιστατικά: ΟΛΟΙ οι χωροφύλακες των ΜΑΤ τα ίδια κάνουν! Είναι ΟΛΟΙ τους αποβράσΜΑΤα και καθάρΜΑΤα, χωρίς καμία εξαίρεση! Το επιβεβαίωσε ο συνδικαλιστικός τους εκπρόσωπος ομολογώντας ότι δεν περάσανε καλά με την προηγούμενη κυβέρνηση! Στον πληθυντικό η δήλωση -άρα μιλούσε για το σύνολον!
Και τι σήμαινε αυτή η δήλωση; θέλαμε να δέρνουμε και να κάνουμε όλα τα υπόλοιπα αλλά δεν μπορούσαμε, ενώ τώρα έχουμε την <ελευθερία> να το κάνουμε! Και πράγματι: με δηλώσεις τους οι ακροδεξιοί Άδωνις και Βορίδης τους κάλυψαν πλήρως!
Επίσης: πότε βγήκε ποιος <άνδρας> των ΜΑΤ να δηλώσει ότι καταδικάζει τις εγκληματικές ενέργειες των συναδέλφων του και να διαχωρίσει τη θέση του; Πότε το συνδικαλιστικό τους όργανο καταδίκασε όλα αυτά που βλέπουμε τελευταία και που προσβάλλουν τους πολίτες, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα, ενώ καταπατούν το Σύνταγμα και τους Νόμους;
Που είδες, λοιπόν, τον φασισμό στο <Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι>, το οποίο είναι ένα παλιό -και εύλογο!- λαϊκό σύνθημα; Αν δεν θέλεις να 'δείς τον πραγματικό φασισμό σ' αυτά που συμβαίνουν, αυτό είναι πρόβλημα αποκλειστικά και μόνον δικό σου, και ΔΕΝ είναι πρόβλημα της σκληρής πραγματικότητας που δεν συμφωνεί καθόλου μαζί σου!>
Επεισόδια, καταστροφές,
δακρυγόνα κλπ στο Μαρούσι,
με τους πάντοτε ασύλληπτους
"αντεξουσιαστές".
Το παρακράτος αβαντάρει την Αστυνομία και αποπροσανατολίζει, αμέσως μετά τον ξυλοδαρμό του σκηνοθέτη και των δύο γιών του.
Αναμενόμενο,
αν παρατηρήσει κανείς
ότι πάντα (μα πάντα!),
όταν η Αστυνομία
βρίσκεται κατηγορούμενη,
κάτι παρόμοιο συμβαίνει
και οι δράστες ουδέποτε συλλαμβάνονται,
παρά την αριθμητική υπεροχή των ΜΑΤ,
τα υπερσύγχρονα μέσα που διαθέτουν
και την υπεροπλία τους.
Πολύ προβλέψιμο,
το παρακράτος, τελικά...
Δεν συνέλαβαν τους καταληψίες, αν και είχαν την υπεροπλία, την αριθμητική υπεροχή και το το πλεονέκτημα του απόλυτου αιφνιδιασμού, -οι καταληψίες υποτίθεται ότι θα έπρεπε να κοιμούνταν εκείνη την ώρα. Οπότε, και για να ξεσπάσουν, για να εκτονώσουν το αίσθημα της πλήρους αποτυχίας, και για να ικανοποιήσουν τα κόμπλεξ τους και τη νεοναζιστική τους ιδεοληψία, έλιωσαν την οικογένεια του σκηνοθέτη.
Γιατί άραγε; Δύο οι μόνες και μοναδικές εκδοχές: 1. Είναι τελείως επαγγελματικά ανίκανοι και άχρηστοι, ή, 2. Οι καταληψίες ήταν δικοί τους εγκάθετοι. Ας διαλέξουν και ας πάρουν...
Η ΓΑΛΟΠΟΥΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ακούω πάλι ωσαννά πάλι Χριστός γεννάται κορίτσια βγείτε στα βουνά και τα τσεκούρια πάρτε! Σπάστε τις πόρτες τις κλειστές πιάστε τα μετερίζια προτού μας κάνουν γεμιστές με κάστανα και ρύζια! Κάθε Δεκέμβρη προπαντός τις μέρες της αγάπης μπαίνει στη φάρμα ένας κοντός που λέγεται χασάπης. Μας κυνηγάει με ένα κλαδί μας βγάζει στην αλάνα και χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Πρώτα μας κόβουν το λαιμό μετά μας ξεκοιλιάζουν μετά μας βάζουν στον ατμό και μας ξεπουπουλιάζουν. Κι όλο αυτό το καλιαρντό ξέρεις πως το τελειώνουν; Στον κώλο μας ένα χοντρό θερμόμετρο μας χώνουν! Ετσι χαθήκανε γενιές και καταλήξαν όλες πρώτα οι γριές, μετά οι νιές μέσα στις κατσαρόλες. Γι΄αυτό αφήστε τα γκλου-γκλου κι ας είμαστε ενωμένες αλλιώς μας βλέπω στα ιγκλού φρεσκοκατεψυγμένες. Αλοζανφάν! Αλοζανφάν! Ορμάτε γαλοπούλες! Εμάς ποτέ δεν θα μας φαν ψητές με πατατούλες!
Γιατί οι Έλληνες που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν ''ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά;''
Σύμφωνα με την παραδοσιακή ''αριστερή'' άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού;
Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν;
Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία.
Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα.
Ο ελληνικός λαός - όπως και κάθε λαός - είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Για όποιο κακό συνέβη στην ιστορία μας, ο ελληνικός λαός δε φέρει καμία ευθύνη.
Έτσι, μόλις έρθουν τα δύσκολα και πάρουμε λάθος αποφάσεις και ακολουθήσουν οι συνέπειες των δικών μας λαθών, τι κάνουμε;
Ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Ποτέ εμείς.
Για κάθε καταστροφή υπεύθυνοι είναι άλλοι, οι οποίοι εισέβαλαν, οι οποίοι μας ξεγέλασαν, οι οποίοι μας εκμεταλλεύτηκαν.
Ως πότε όμως; Ως πότε θα ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους;
Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη.
Ο ελληνικός λαός δε μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία.
Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.
Οι λογαριασμοί που έχει κανείς με τον τόπο που γεννήθηκε που μεγάλωσε, που τη γλώσσα του μιλάει, δεν κλείνουν ποτέ.
Ξέρω ότι χρωστάω στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος από αυτό που είμαι. Και πάντα πονάω απεριόριστα και τον τόπο και τον λαό - και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντί τους.
Όταν ένας Δανός ή ένας Ολλανδός πει μια ανοησία ή κάνει μια χυδαιότητα, γελάω ή σηκώνω τους ώμους.
Αν όμως την πει ή την κάνει ένας Έλληνας, τότε γίνομαι έξω φρενών. Είναι ένα διασκεδαστικό υπόλοιπο εθνικισμού...
Κορνήλιος Καστοριάδης
Σαν σήμερα, το 1997, έφυγε από τη ζωή.
Συνέντευξη στην Τέτα Παπαδοπούλου
Αποσπάσματα από τα βιβλία: ''Του Κορνήλιου Καστοριάδη'' - Εκδόσεις Πόλις
''για τον Κορνήλιο Καστοριάδη - Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας'' Εκδόσεις Κριτική
5 μήνες μετά... Οι επενδυτές σπρώχνονται... Τα μεγάλα έργα είναι σε εξέλιξη... Τα μερίσματα πάνε κι έρχονται... Τα Εξάρχεια έγιναν Εκάλη... Κοιμόμαστε με πόρτες και παράθυρα ορθάνοιχτα... Οι μετανάστες πλέον ελέγχονται, καταγράφονται και μειώνονται καθημερινά... Η εργασιακή ασφάλεια επανήλθε στη θέση της μέσω των ιδιωτικοποιήσεων... Η ανεργία επιτέλους ξανά βρήκε τον δρόμο του 2010... Κάπως έτσι κύλησαν αυτοί οι 5 μήνες... 5 μήνες... Πόσο ευχαριστημένοι να νιώθουν άραγε οι άριστοι;
Απάντηση σε φίλη:
<Δεν τους νοιάζει επειδή είναι ανόητοι και αλαζόνες. Νομίζουν ότι θα είναι καβάλα και θα μας βασανίζουν για πάντα! αμ δε! Στηρίζονται, αποκλειστικά, σε δύο πράγματα: 1. Στον αυταρχισμό και στην άγρια καταστολή, που θέλουν να επιβάλλουν με τα αιματοβαμμένα και βάρβαρα ΜΑΤ. Την καταστολή που εφαρμόζουν τα αιμοδιψή καθάρΜΑΤα και αποβράσΜΑΤα που επανδρώνουν τα ΜΑΤ, και, 2. Στα συστημικά Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) -τα οποία καλοτα'ί'ζουν με τα λεφτά μας- και όχι στον λαό. Που όταν 'δεί την τσέπη του άδεια, την τσέπη του θα πιστέψει, κι όχι τα Μ.Μ.Ε. και τη μαύρη πεμπτοφαλαγγίτικη προπαγάνδα τους βεβαίως, βεβαίως, που κάνει το μαύρο άσπρο. Ό,τι κι αν του λένε!
Υπάρχουν δύο κατηγορίες θιγόμενων και αδικημένων: α. αυτοί που έχασαν τα επιδόματα, τις συντάξεις, τους μισθούς και τη δουλειά τους και, σε λίγο, (και) τα σπίτια τους, -και γενικά οι οικονομικά πληγέντες-, και, β. Αυτοί που εξαπατήθηκαν, -και που δεν είναι λίγοι-, με επικεφαλής τους <Μακεδονομάχους>, και τους εθνικιστές -που ούτε για την Κύπρο ενδιαφέρθηκαν ποτέ, ούτε για τον τουρκικό επεκτατικό ιμπεριαλισμό και τον Αττίλα ΙΙΙ ! τόσο μπατριώτες οι... βουκεφάλες!
Τι, κυρίως, υποσχέθηκαν οι μακράν μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες που γνώρισε ποτέ ο τόπος; Επενδύσεις, τάξη & ασφάλεια, σκοπιανό (κατάργηση του Συμφώνου των Πρεσπών), ανάπτυξη, και οικονομική ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων, αντί τα <ψίχουλα>, όπως έλεγαν, οι άτιμοι, του Τσίπρα. Τι έκαναν; μα τα εντελώς αντίθετα! τόσο ελεεινοί, τόσο τρισάθλιοι!
Για τη δύναμη των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης: μην την υποτιμάς, αποδεικνύεται ότι είναι τεράστια, και δείχνει ότι η κοινωνία μας είναι ζωντανή και αντιδρά! ήδη τους υποχρέωσε να ανακαλέσουν αποφάσεις: διοικητής νοσοκομείου ογδοντάχρονος, επίδομα για ΑμΕΑ μεγαλύτερα των 25 ετών, 7 εκ. € σε δικά τους Μ.Μ.Ε., υπαρκτά και ανύπαρκτα αυτά, δηλαδή, που τα γράφει ένας μόνο, για να τα διαβάζει η... μαμά του! Όλα ετούτα καθόλου δεν ξεχνιούνται, αλλά αθροίζονται όταν έλθει η ώρα της κάλπης, οπότε θα γίνει και η <χρέωση>! Λοιπόν; μόνο τσάμπα που δεν πάει ο κόπος όλων όσοι ασχολούνται με τα συγκεκριμένα Μέσα.
Ελπίζω να συμφωνείς σε όλα ετούτα...>
Συμμετοχή μου σε διάλογο
για τα εξωτερικά μας θέματα
και τις ΑΟΖ:
<Δεν είναι και τόσο απλό το θέμα. Αυτή είναι η μία πλευρά του. Μιά άλλη είναι ότι μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει πληθυσμό πολύ περισσότερο από τον δικό μας! Η Τουρκία, βέβαια, δεν είναι εύκολο να αναπτύξει τα στρατεύματά της στη Θράκη και στο Αιγαίο, λόγω της γεωγραφίας. Αλλά αυτό δεν ισχύει στη Μεσόγειο. Από την άλλη είμαστε σε οικονομική κρίση, οπότε δεν υπάρχει, μαζί με τα λεφτά, ούτε ηθικό. Γι' αυτό καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ορίσει μέχρι σήμερα ΑΟΖ, ακόμη και με την Κύπρο. Κι αυτό το εκμεταλλεύτηκε έξυπνα ο Σουλτάνος, ορίζοντας <ΑΟΖ> με τη... Λιβύη! Και μην νομίζουμε ότι αν γίνει πολεμική σύρραξη θα έχουμε συμμάχους! Στην καλύτερη περίπτωση εκτιμώ ότι ο Αμερικάνος θα απαγορεύσει στον οποιονδήποτε να μπει στην ΑΟΖ <μας> (αυτή που... δεν έχουμε ορίσει), πλην του ίδιου, που δεν θα δίνει λογαριασμό σε κανένα -άρα και μερίδιο: στον Έλληνα γιατί δεν έχει ορίσει ΑΟΖ, και στον Τούρκο γιατί δεν έχει το δικαίωμα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης, να ορίσει ΑΟΖ. Κι αυτό θα πρέπει, δυστυχώς, να το ευχόμαστε. Στα συν για 'μάς είναι και ο αγωγός East Med, αφού γι' αυτόν εμπλέκονται κι άλλα συμφέροντα τα οποία δεν ελέγχει η Τουρκία. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Ίδωμεν...>
Δεν πειράζει μωρέ που δεν δόθηκε το μέρισμα,που ακρίβυνε η ΔΕΗ ,που δε ΘΑ δοθεί ποτέ 13η σύνταξη. Έχουμε τάξη και ασφάλεια. Όταν ο Αλιέντε έχασε τις εκλογές το 1964 εκμυστηρεύτηκε σε έναν νεαρό δημοσιογράφο τι ήταν αυτό που τον πόνεσε πιο πολύ από αυτή την οδυνηρή εμπειρία:
"η εργαζόμενη στο διπλανό σπίτι, στη γειτονιά της Προβιδένθια. Ήταν μια
φτωχή γυναίκα, που δούλευε 20 ώρες τη μέρα, ασχολιόταν με τα παιδιά,
έπλενε και σιδέρωνε τα ρούχα, σφουγγάριζε, μαγείρευε. Όλη μέρα και όλη
νύχτα δούλευε χωρίς σταματημό. Αυτή η γυναίκα, που είχε διπλώσει τα
ρούχα της σε μια πλαστική σακούλα και την είχε θάψει στον κήπο, γιατί
φοβόταν μην νικήσουν οι Κόκκινοι και της πάρουν την ιδιοκτησία."
Συμμετοχή μου σε διάλογο για τη 《βόμβα》 στο Α.Τ. Ζωγράφου:
《Τη βόμβα που έβαλε το παρακράτος αμέσως μετά το ανηλεές ξύλο και τα δημόσια ξεβρακ@ματα, για να αβαντάρει τα ΜΑΤ, ε; Και η οποία δεν έσκασε χάρις στην... παρατηρητικότητα του διοικητή του Α.Τ.! Δεν λέω, ωραίο το παραμυθάκι σας, αλλά δεν έχει δράκο. Αν, πάντως, νομίζετε ότι θα τσιμπήσουμε, χάσατε! Όποτε η Αστυνομία βρίσκεται κατηγορούμενη, κάτι τέτοιο συμβαίνει. Γνωστή η τακτική: 43, μόλις, ημέρες μετά τη στυγερή δολοφονία Φύσσα, οι νεοναζί καθάρισαν δυό δικούς τους για να ρεφάρουν. Και στις δύο περιπτώσεις επιδιώχθησαν τα εξής: α. Να υπάρξει κύμα συμπάθειας και συμπαράστασης στους... καημένους που δέρνουν ή/και δολοφονούν τον κόσμο. β. Να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τις εγκληματικές τους ενέργειες, και, γ. Να σπιλωθεί και να κατασυκοφαντηθεί η Αριστερά, η μόνη πολιτική δύναμις της Ειρήνης, της φιλίας και της αλληλεγγύης.》
Έτσι λοιπόν. Ασελγώ σε ένα παιδί και το έγκλημά μου παραγράφεται βάσει
μιας πουτανιάς των Νόμων. Ξεβρακώνω μια κοπελίτσα στο δρόμο για να
διαπιστώσω αν όταν έχει περίοδο αντί για
σερβιέτα βάζει μολότωφ, κατεβάζω το σλιπάκι ενός αγοριού κάνοντας πως
τον πηδάω(εμείς οι ράμπο οι αρσενικάρες), εισβάλω σε οποιοδήποτε σπίτι
μου γουστάρει, όποτε και όπως θέλω (επειδή είμαι εξουσία ρε!) και ο
υπουργός διαπιστώνει ότι δεν έγινε καμιά αστυνομική αυθαιρεσία.
Μετά από πολύ βασανιστική σκέψη αποφασίζω ότι οι δολοφονικές συμμορίες,
οι τρομοκρατικές φασιστικές οργανώσεις, οι οργανωμένες επιθέσεις των
ταγμάτων εφόδου, δεν έχουν καμιά σχέση με τη δολοφονία του Φύσσα και
ζητώ την απαλλαγή των καθαρμάτων που τον έφαγαν. Είμαι αστυφύλακας,
σκοτώνω ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι 14 χρονών και αποφυλακίζομαι λόγω "σύννομου" βίου. Ανήκω σε μια σπείρα που κατάκλεψε το Δημόσιο, και
αθωώνομαι επειδή κάποιος άθλιος κατασκεύασε ένα παραθυράκι για να
ξεγλιστράνε οι άλλοι άθλιοι. Και δηλώνω υπηρέτης της Δικαιοσύνης.
Και σε ρωτάω εισαγγελέα. Αν το αγοράκι που πασπάτεψε ο κύριος
μεγαλόσχημος ήταν παιδί σου, αν ήταν γιος σου ο Φύσσας, αν ψαχουλεύανε
οι μπάτσοι κι οι μπατσίνες τη δική σου κόρη, αν ήταν το μοναχοπαίδι σου
εκείνο το παιδί που του τραβάνε το σλιπάκι οι τζάμπα μάγκες του κάθε
ολίγιστου υπουργού που επιβάλλουν τον Νόμο και την Τάξη, θα είχες το
θράσος να αποφυλακίζεις, να αθωώνεις, να παραγράφεις, έτσι επειδή τάχα
μου το λέει ο Νόμος. Ποιανού Νόμος, θα έλεγες, αν αισθανόσουν τι θα πει
ευθύνη. Πες, εισαγγελέα, με το χέρι στην καρδιά: είσαι με το μέρος
του Κρέοντα ή της Αντιγόνης; Το τέλος και των δύο το γνωρίζεις. Ένα από
τα δύο θα είναι και το δικό σου. Αν φοβάσαι, παραιτήσου. Αν σε απειλούν ή
σε εκβιάζουν κατάγγειλέ το. Θα γίνεις ήρωας. Στην κηδεία σου θα
χειροκροτάνε το ξόδι. Καλύτερο από το να το φτύνουν.
Σκεφτείτε το για λίγο! 🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙⚡️🌙 Σκεφτείτε το εξής: το ανθρώπινο σώμα (ενός ανθρώπου 70 κιλών για παράδειγμα) αποτελείται από 7.000 τρισεκατομμύρια
τρισεκατομμυρίων άτομα. Ψηφιακά ο αριθμός αυτός είναι ίσος με το 7
ακολουθούμενο από 27 μηδενικά. Από τον τεράστιο αυτόν αριθμό ατόμων το
67% είναι υδρογόνο Η, ένα χημικό στοιχείο που γεννήθηκε (μαζί με το
μεγαλύτερο ποσοστό ηλίου He) τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος πριν
από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Γεγονός που σημαίνει ότι τα δύο τρίτα
των ατόμων που αποτελούν το σώμα καθενός από εμάς έχουν ηλικία 13,7
δισεκατομμυρίων ετών. Όλα τα υπόλοιπα 90 χημικά στοιχεία γεννήθηκαν
στο εσωτερικό των άστρων, στις θερμοπυρηνικές τους αντιδράσεις και στις
επιθανάτιες αστρικές τους εκρήξεις. Οπότε εάν κόψετε κάποιο λουλούδι, ή
αν δοκιμάσετε ένα φρούτο, ή αν χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, ακουμπάτε
κάποιο άστρο. Το 90% του σώματος σου είναι πράγματι αστερόσκονη,
γιατί όλα τα χημικά στοιχεία εκτός από το υδρογόνο και το ήλιο
δημιουργήθηκαν στ’ αστέρια. Καθένας από εμάς περιλαμβάνει μέσα του
370 τρισ. κύτταρα εκ των οποίων το 90% δεν είναι ανθρώπινα αλλά ξένοι
μικροοργανισμοί και βακτήρια. Κι όμως, τα σώματά μας αποτελούν μιαν
ολάκερη κοινωνία, και χωρίς όλους αυτούς τους άλλους μικροοργανισμούς
δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε μία στιγμή, ούτε ένα δευτερόλεπτο. Και
κάτι ακόμη. Καθένα από τα ανθρώπινα κύτταρα διαθέτει 400 δισ. μόρια, τα
οποία εκτελούν εκατομμύρια διαφορετικές δραστηριότητες ανάμεσα στα
τρισεκατομμύρια των ατόμων από τα οποία αποτελούνται. Οι βιολόγοι
υπολογίζουν ότι εκτελούνται ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμυρίων
δραστηριότητες κάθε στιγμή που περνάει. Αριθμητικά μιλάμε για έναν
αριθμό ο οποίος αποτελείται από τη μονάδα ακολουθούμενη από 24 μηδενικά.
Σκεφτείτε το για λίγο! Σ’ ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου το σώμα μας
εκτελεί δέκα φορές περισσότερες δραστηριότητες απ’ όσα είναι τ’ άστρα
που υπάρχουν στο Σύμπαν. Αισθάνεστε καθόλου το τι συμβαίνει αυτή τη
στιγμή στο εσωτερικό του σώματός σας; Αισθάνεστε καθόλου το ένα
τρισεκατομμύριο, τρισεκατομμυρίων δράσεις που συμβαίνουν ταυτόχρονα κάθε
στιγμή που περνάει; Κι όμως, το σώμα σας δραστηριοποιείται τόσο καλά
ώστε καθένας από εσάς να μένει απερίσπαστος στην καθημερινότητά του!
Ο άνθρωπος είναι το μέσο για το Σύμπαν να γνωρίσει τον εαυτό του, και
ίσως αυτό να αποτελεί και τον καλύτερο προσδιορισμό μας γιατί είμαστε
πράγματι παιδιά του Σύμπαντος. Γιατί είμαστε όλοι μας αστερόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα !!! Σας εύχομαι μια όμορφη Κυριακή! Με αγάπη💕 Ireth☯️
Πολύς λόγος για τα άδεια κτίρια. Μιλάμε για εγκαταλελειμμένα από τους ιδιοκτήτες τους κτίρια. Όταν άνθρωποι κοιμούνται σε παγκάκια, είναι έγκλημα τα κτίρια αυτά να στέκουν σαν φαντάσματα. Βλέπω, π.χ., την κατάληψη του Ευαγγελισμού: εκεί που ήταν ένα ρημάδι, τώρα και πολλά χρόνια φιλοξενεί παιδιά που δεν μπορούν να νοικιάσουν. Και αντί για φαντάσματα, είναι γεμάτο από ζωή. Στο κάτω-κάτω, κι αφού το Πανεπιστήμιο δεν το αξιοποίησε ποτέ, επιστρέφει στην κοινωνία και συνεχίζει να επιτελεί τον σκοπό για το οποίο χτίστηκε: να είναι δοχείο ζωής...
Φασισμός είναι, να δολοφονείς εφήβους για πλάκα, να πυροβολείς με πλαστικές σφαίρες λέγοντας ότι... χρησιμοποιούνται διεθνώς, να δέρνεις ανυπεράσπιστους πολίτες και να τους ξεβρακ@νεις στη μέση-μέση του δρόμου, χωρίς κανένα, απολύτως, λόγο και καμιά αιτία υποβάλλοντάς τους (και) σε σεξουαλικό μπούλινγκ, να εισβάλλεις σε σπίτια χωρίς εισαγγελέα, και αφού κάνεις μαύρους στο ξύλο τους ενοίκους, τους πατήσεις στο κεφάλι με τη μπότα σου και τους στείλεις στο νοσοκομείο, να ισχυρίζεσαι ότι... δεν τρέχει και τίποτα, αφού όλες αυτές οι εγκληματικές πράξεις συνέβησαν στην ταράτσα που είναι... δημόσιος χώρος! Να καταπατάς, δηλαδή, και να καταρακώνεις ΟΛΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών που υποτίθεται ότι προστατεύεις!
Και αυτά ΔΕΝ είναι μεμονωμένα περιστατικά: ΟΛΟΙ οι χωροφύλακες των ΜΑΤ τα ίδια κάνουν! Είναι ΟΛΟΙ τους αποβράσΜΑΤα και καθάρΜΑΤα, χωρίς καμία εξαίρεση! Το επιβεβαίωσε ο συνδικαλιστικός τους εκπρόσωπος ομολογώντας ότι δεν περάσανε καλά με την προηγούμενη κυβέρνηση! Στον πληθυντικό η δήλωση -άρα μιλούσε για το σύνολον!
Και τι σήμαινε αυτή η δήλωση; θέλαμε να δέρνουμε και να κάνουμε όλα τα υπόλοιπα αλλά δεν μπορούσαμε, ενώ τώρα έχουμε την <ελευθερία> να το κάνουμε! Και πράγματι: με δηλώσεις τους οι ακροδεξιοί Άδωνις και Βορίδης τους κάλυψαν πλήρως!
Επίσης: πότε βγήκε ποιος <άνδρας> των ΜΑΤ να δηλώσει ότι καταδικάζει τις εγκληματικές ενέργειες των συναδέλφων του και να διαχωρίσει τη θέση του; Πότε το συνδικαλιστικό τους όργανο καταδίκασε όλα αυτά που βλέπουμε τελευταία και που προσβάλλουν τους πολίτες, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα, ενώ καταπατούν το Σύνταγμα και τους Νόμους;
Που είδες, λοιπόν, τον φασισμό στο "Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι", το οποίο είναι ένα παλιό -και εύλογο!- λαϊκό σύνθημα; Αν δεν θέλεις να 'δείς τον πραγματικό φασισμό σ' αυτά που συμβαίνουν, αυτό είναι πρόβλημα αποκλειστικά και μόνον δικό σου, και ΔΕΝ είναι πρόβλημα της σκληρής πραγματικότητας που δεν συμφωνεί καθόλου μαζί σου!
106+1 δολοφονίες από την ελληνική αστυνομία [1975-2018]
106+1 δολοφονίες ανθρώπων από τη ελληνική αστυνομία από το 1975 μέχρι το 2018
Στις
30 Απριλίου 1976 ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος
της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία
Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά
όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από
διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε
μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».
Στις
25 Μαΐου 1976 κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου ενάντια στον
«αντισυνδικαλιστικό νόμο 330» μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο
καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές,
σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα.
Στις 20
Οκτωβρίου 1977 ο Χρήστος Κασσίμης σκοτώθηκε έξω από το εργοστάσιο της
AEG, όπου σκόπευε να τοποθετήσει εμπρηστικές βόμβες. Οι αστυνομικοί
ακινητοποίησαν τον Κασσίμη, που κατάφερε όμως να ξεφύγει όταν οι
σύντροφοί του έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Στο κυνηγητό που ακολούθησε,
ο Κασσίμης δέχτηκε πυροβολισμούς και έπεσε νεκρός. Στη δίκη που
ακολούθησε οι αστυνομικοί Πλέσσας και Στεργίου που τον καταδίωκαν
απαλλάχθηκαν.
Στις 11 Ιουλίου 1978 ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός,
βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων
τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα
κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε
ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και διάβαζε με έναν φορητό τηλεβόα στο
συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος
των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο
διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Είχε προηγηθεί
πολυήμερη καμπάνια της εφημερίδας «Το Βήμα» για την εξουδετέρωσή του και
τον τερματισμό της «ατμόσφαιρας ανυπαρξίας του κράτους» που
δημιουργούσε η θορυβώδης παρουσία του στη μέση του Π. Φαλήρου.
Στις
28 Οκτωβρίου 1980 ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση
αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη. Όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να
παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος,
χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά
του ένα μήνα μετά, στις 30/11.
Στις 16 Νοεμβρίου 1980
δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για
την επέτειο του Πολυτεχνείου η 21χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου
και ο 26χρονος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής. Απομονώνουν την
πρώτη στη βιτρίνα στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου και την
χτυπούν με κλομπ. Με κλομπ σύνθλιψαν το κρανίο του Κουμή. Η κυβέρνηση
περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις «οργανωμένες ομάδες
αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή
επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του
συνόλου του ελληνικού λαού», διευκρινίζοντας απλώς ότι «για τις
συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας
διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις». Εξίσου διακριτικός απέναντι στην
αστυνομική βία υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ το σύνολο των ΜΜΕ
έσπευσε να ρίξει την ευθύνη της σφαγής στους (μη κατονομαζόμενους)
«2.000 προβοκάτορες».
Στις 15 Μαΐου 1985 σε τυχαίο αστυνομικό
έλεγχο ο Χρήστος Τσουτσουβής δεν υπάκουσε, τράβηξε όπλο, σκότωσε τρεις
αστυνομικούς αλλά σκοτώθηκε κι ο ίδιος! (ένα μεμονωμένο περιστατικό που
οι αρχές προτίμησαν να διαρρεύσουν πως ο Τσουτσουβής δεν ήταν μόνος του
και ο σύντροφός του τον αποτελείωσε όταν είδε πως είχε τραυματιστεί)
Στις
15 Αυγούστου 1985 ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί και
σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, 22 χρόνων, μετά την άρνηση
της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της.
Στις 17
Νοεμβρίου 1985 ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς λίγες ώρες μετά την πορεία
για την επέτειο του Πολυτεχνείου πέφτει νεκρός στη Στουρνάρη από σφαίρα
στο πίσω μέρος της κεφαλής του από τον αστυνομικό Αθ. Μελίστα. Ήταν το
αποκορύφωμα ενός χρόνου βίαιων «επιχειρήσεων αρετής». Οι παραιτήσεις των
προϊσταμένων του Υπουργείου Δημ. Τάξεως Τσούρα και Κουτσόγιωργα δεν
έγιναν δεκτές, τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Χημείο συλλαμβάνοντας 37 νέους και
το κέντρο της Αθήνας έζησε άγριες ώρες – με χιλιάδες αγανακτισμένους
διαδηλωτές, κατάληψη του ΕΜΠ και κοινό αγώνα «αγανακτισμένων πολιτών»
της ΠΑΣΚΕ με φασιστικές ομάδες κατά της «αναρχίας». Καταδικασμένος
πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση (με ανασταλτικό χαρακτήρα), ο
Μελίστας θα αθωωθεί στις 25/1/1990 από το Εφετείο.
Στις 9
Φεβρουαρίου 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων που επέβαινε σε κλεμμένο
αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς. Τα ονόματα
των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.
Στις
3 Σεπτεμβρίου 1986 ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της
ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματο-ποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική
διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε
υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής
δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το
σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες
μέρες μετά, στις 12/9.
Στις 4 Ιανουαρίου 1987 ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα.
Την
1η Οκτωβρίου 1987 ο κυνηγημένος Μιχάλης Πρέκας βγήκε ένοπλος και
ακάλυπτος σε μπαλκόνι στην Καλογρέζα και πυροβόλησε στον αέρα. Το όπλο
του ήταν στραμμένο προς τα πάνω συνεχώς. Δέχτηκε καταιγισμό πυρών και
έπεσε αιμόφυρτος. Ο ένας από τους δύο μπάτσους των ΕΚΑΜ, που δολοφόνησαν
τον Πρέκα, Νικόλαος Αργύρης, μετατέθηκε αργότερα στη φρουρά του
Μητσοτάκη και συνελήφθη για εμπόριο όπλων. Σήμεραεικάζεταιπωςδουλεύει
σαν σύμβουλος του δημάρχου Αγ. Βαρβάρας.
Στις 14 Ιουνίου 1988 ο
αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο
Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.
Στις
5 Νοεμβρίου του 1989, κοντά στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης,
πυροβολήθηκαν από άγνωστο, ο αστυνομικός Βασίλης Τσαλταμπασίδης, 43
χρόνων και η γυναίκα του Μαρία, 36 χρόνων. Tο έγκλημα αποδόθηκε στο
«δράκο της Θράκης» και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Όμως αργότερα άνδρες
της Αστυνομίας Καβάλας κατηγορήθηκαν πως έκλεψαν το κυνηγετικό όπλο και
με αυτό σκότωσαν τον αστυνομικό και τη γυναίκα του στον Έβρο. Οι
συγγενείς του θύματος είχαν εκφράσει υπόνοιες ότι τον δολοφόνησαν
έμποροι ναρκωτικών και όχι ο «δράκος». Ο φερόμενος ως «δράκος»
κατήγγειλε τον πρώην αστυνομικό διευθυντή Καβάλας, Νίκο Καραολάνη, που
έχει πλέον αποταχθεί από το σώμα λόγω της εμπλοκής σε ροζ μπαλέτα.
Στις
8 Μαρτίου 1990 ο αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβόλησε και σκότωσε
τον 15χρονο μαθητή Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο
στην τουαλέτα «βιντεάδικου», που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να
διαρρήξει.
Στις 10 Ιανουαρίου 1991 έγινε η μαζικότερη σφαγή
πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του
καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης 100.000
ατόμων στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις χιλιάδων νέων με τα
ΜΑΤ. Ένα από τα 4.000 δακρυγόνα που επισήμως ρίχτηκαν κατά των
διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο
του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος
επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης
Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων
στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα
αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο
για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το
βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά
χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας
μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια
από τους αστυνομικούς.
Στις 21 Ιανουαρίου 1991 ο 25χρονος Τούρκος
πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της
διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο
ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος
από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής
Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο.
Στις 16
Μαΐου 1992 ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε
τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή.
Στις
13 Απριλίου 1993 ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος σκότωσε εν ψυχρώ τον
25άχρονο σερβιτόρο Γιάννη Τζίτζη σε μπαρ στον Πόρο και τραυμάτισε βαριά
τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1993
νεαρός Αλβανός στη Βέροια, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να
διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου
Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε
ενώ βρισκόταν σε άμυνα.
Στις 7 Οκτωβρίου 1993 στην Πύλο
αστυνομικοί θεωρούν ότι δυο πολίτες κινούνται ύποπτα, τους κάνουν σήμα,
εκείνοι δεν σταματούν και ο αστυφύλακας Γ. Καράμπελας ξαφνικά… παραπατά
κι όπως υποστηρίζει, άθελά του, τραβά τη σκανδάλη. Η σφαίρα καταλήγει
στο κρανίο του 33χρονου Αναστ. Κωσταράκη που μένει στον τόπο.
Στις
22 Νοεμβρίου 1993 ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια
σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας
Λυκογιάννης στη Νέα Χαλκηδόνα. Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή
κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η
Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος
Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να
διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο
αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια
να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην
κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν
οπλοφορούσε.
Στις 10 Ιανουαρίου 1994 ο αστυνομικός Ευάγγελος
Λαγογιάννης σκοτώνει με 4 σφαίρες πισώπλατα τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή
Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων και τράπηκε
σε φυγή. Ο 28χρονος νέος έκανε τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του
Μοσχάτου, όταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε εποχούμενους οπλοφόρους με
πολιτικά που ζήτησαν τα στοιχεία του. Τρομοκρατημένος το έβαλε στα πόδια
για να δεχτεί πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο
Λαγογιάννη. Αντιμέτωπη με το γεγονός ότι ο αδικοσκοτωμένος δε βαρυνόταν
με το παραμικρό αδίκημα, η ηγεσία της αστυνομίας φρόντισε να διαρρεύσει
ότι το θύμα «είχε ψυχολογικά προβλήματα»…
Στις 20 Φεβρουαρίου 1994
στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό
λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα
περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο
από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας
από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο
αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και
πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός.
Στις
25 Φεβρουαρίου 1995 ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας
είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του
ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα
με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος,
μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του
αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του,
εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο
πρόσωπο.
Στις 14 Ιανουαρίου 1996 ο 40χρονος μουσουλμάνος Λουτφή
Οσμαντζέ από την Ξάνθη συνελήφθη μεθυσμένος στο Βύρωνα και μεταφέρθηκε
στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο το πρωί με
εμετούς και πόνους στο στομάχι, δεν νοσηλεύτηκε, ο εισαγγελέας κατόπιν
διατάσσει την κράτησή του και το επόμενο βράδυ τον ανακαλύπτουν νεκρό. Ο
ιατροδικαστής Μ. Νόνας διαπίστωσε ότι ο θάνατός του προήλθε από οξύ
έμφραγμα του μυοκαρδίου κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού του και η έκθεση
αυτοψίας πως έφερε ίχνη ξυλοδαρμού στο κεφάλι και το πρόσωπο.
Στις
20 Ιανουαρίου 1996 σε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα κατά Αλβανών στη
Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνομικός Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει έναν Αλβανό
μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της
καταδίωξης του υπόπτου.
Τον Φεβρουάριο 1996, θάνατος άγνωστης μετανάστριας από σφαίρα αστυνομικού.
Τον
Φεβρουάριο 1996πάνοπλοι αστυνομικοί πραγματοποιούν έφοδο σε καταυλισμό
Τσιγγάνων στον Ασπρόπυργο με δηλωμένο σκοπό την ανεύρεση πέντε ανδρών
καταζητούμενων για ποινικά αδικήματα. Άνδρες των ειδικών δυνάμεων
έσκισαν σκηνές, απείλησαν με πιστόλια, έβρισαν και χτύπησαν Τσιγγάνους
που τους είχαν βάλει να πέσουν μπρούμυτα.
Στις 27 Μαρτίου 1996 ο
37χρονος αστυφύλακας Κ. Παπαδόπουλος πυροβόλησε την 30χρονη φίλη του και
μετά αυτοκτόνησε. Είχε προηγηθεί ρεπορτάζ του 30φυλλόπουλου στον Σκάι
(14/3/96), όπου παρουσιάστηκε η γυναίκα αυτή και κατηγόρησε τους
υπεύθυνους του κέντρου «Μητέρα» ότι ήθελαν να της πάρουν τα παιδιά, ενώ
κάποια στιγμή αναφέρθηκε και στον δεσμό της με τον αστυφύλακα.
Στις
3 Απριλίου 1996 δυο αστυνομικοί, εκτελώντας υπηρεσία, ενεπλάκησαν σε
σοβαρό επεισόδιο, στη Μαγουλέζα – Αττικής, κατά τη διάρκεια του οποίου
έγινε χρήση του όπλου από τον έναν, που είχε ως συνέπεια το θανάσιμο
τραυματισμό ενός ιδιώτη.
Στις 6 Απριλίου 1996 ο 25χρονος Αποστόλης
Κεραμιδάς δολοφονείται από τον αστυνόμο Σάββα Αγαπίου στη Νίκαια σε
καταδίωξη από περιπολικό της Άμεσης Δράσης.
Στις 14 Ιουνίου 1996 ο
αγροφύλακας Αθ. Μάτος σκοτώνει τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι με σφαίρα
στο στήθος, στην προσπάθειά του να κλέψει δύο καρπούζια.
Στις 5
Ιουνίου 1996 ο αστυφύλακας Ηρακλής Νικολακόπουλος σκοτώνει τον Γιώργο
Φραγκογιάννη και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε
νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου.
Στις 23 Ιουνίου 1996 δολοφονείται
ο 29χρονος αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος από τις ειδικές δυνάμεις στην
καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος».
Στις 26 Ιουνίου 1996 αστυφύλακας στα Γιάννενα σκότωσε τη γυναίκα του και αυτοκτόνησε.
Στις 21 Οκτωβρίου 1996 δολοφονείται από ασφαλίτες έξω από το νοσοκομείο «Υγεία» ο καταζητούμενος Παύλος Κερεμίδης.
Τον
Οκτώβριο 1996, στη Λιβαδειά, αστυνομικός πυροβολεί στο ψαχνό 20
αλβανούς τραυματίζοντας 7, από τους οποίους ο ένας θα υποκύψει αργότερα
στα τραύματά του.
Τον Οκτώβριο 1996 δύο Ιρανοί πρόσφυγες που ζουν
στη Γερμανία, ο Μοχάμεντ Φαρχάντ Αμίν και ένας φίλος του, καταγγέλλουν
ότι κακοποιήθηκαν από εφτά αστυνομικούς σε άλσος στο Νέο Κόσμο και ότι ο
ξυλοδαρμός τους συνεχίστηκε κατά τη σύλληψη και προσαγωγή τους στο
Αστυνομικό Τμήμα Νέας Σμύρνης.
Στις 3 Νοεμβρίου 1996 ο Στέφανος
Σαπουνάς πυροβολήθηκε και υπέστη κρίσιμο τραυματισμό από τον Αθανάσιο
Ζιώγα, αστυνομικό, όταν δεν σταμάτησε το αυτοκίνητό του σε αστυνομικό
μπλόκο στα Άνω Λιόσια. Η σφαίρα πέρασε από το πίσω παράθυρο του
αυτοκινήτου και έπληξε τον Στέφανο Σαπουνά στον αυχένα, αφήνοντάς τον
ακαριαία παράλυτο. Ο Αθανάσιος Ζιώγας και ο συνάδελφός του εγκατέλειψαν
τη σκηνή και δεν ανέφεραν το συμβάν. Ο Στέφανος Σαπουνάς μεταφέρθηκε στο
νοσοκομείο, όπου οι γιατροί ενημέρωσαν τις αστυνομικές αρχές. Ο
Αθανάσιος Ζιώγας εμφανίστηκε και ανέφερε το συμβάν μόνο αφού πέρασαν δύο
ημέρες και αφού διατάχθηκε ΕΔΕ και ζητήθηκε από τους αστυνομικούς της
ευρύτερης περιοχής να παραδώσουν τα όπλα τους για βαλλιστική εξέταση.
Φαίνεται επίσης ότι, παρ’ όλο που οι αρχές γνώριζαν την ταυτότητα του
Στέφανου Σαπουνά ήδη αργά τη νύχτα της 3ης Νοεμβρίου, δεν ειδοποίησαν
αμέσως την οικογένειά του, η οποία έλαβε ένα τηλεφώνημα από το
νοσοκομείο μετά από τρεις ημέρες, μόλις στις 6 Νοεμβρίου. Ο Στέφανος
Σαπουνάς υπέκυψε στα τραύματά του περίπου πέντε μήνες αργότερα, τον
Απρίλιο του 1997.
Στις 8 Νοεμβρίου 1996 σε μπλόκο των αστυνομικών
στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθηνών, στο ύψος του κόμβου Κατερίνης,
έπεσε νεκρός ο 24χρονος Αλβανός Γιάννης Νόκα, από την Επισκοπή της
Αλβανίας από «εκπυρσοκρότηση όπλου» του αστυνομικού Δημήτρη Συρόπουλου,
38 ετών.
Στις 20 Νοεμβρίου 1996 σε μπλόκο της Αστυνομίας έξω από
τη Λιβαδειά, ο αστυνόμος της τροχαίας Δημήτρης Τρίμης πυροβόλησε σχεδόν
εξ επαφής με αυτόματο Μ5 και σκότωσε τον 45χρονο Τσιγγάνο μικροπωλητή
Τάσο Μουράτη που βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος, μπροστά στα
μάτια ενός από τα τρία παιδιά του. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται
κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος καθότι
«έχασε την ισορροπία του και τον έλεγχο του όπλου, με αποτέλεσμα αυτό να
εκπυρσοκροτήσει».
Στις 8 Φεβρουαρίου 1997 ο 19χρονος Εριόν χάνει
τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του Μιλτιάδη
Ανδρεόπουλου, των μεταβατικών αποσπασμάτων της αστυνομίας. Ο θύτης
κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό
δικαστήριο Κοζάνης.
Στις 15 Απριλίου 1997 ο αστυνόμος Στέργιος Ταγάρας δολοφονεί δύο Αλβανούς στην Καστοριά.
Στις
20 Μαΐου 1997 ο Δημ. Tζαβέλας, με υπηρεσία σε ΜΑΤ και ΕΚΑΜ, βρισκόταν
στην αστυνομική φρουρά του ελληνικού προξενείου, στο Αργυρόκαστρο και
έδειχνε ένα κόλπο στον υπαστυνόμο Νικ. Μαρκάκη, 33 χρόνων, με το
αυτόματο MP-5. «Kάτι πήγε στραβά και έφυγε η σφαίρα». Στην απολογία του
στον ανακριτή ισχυρίστηκε πως πίστευε ότι το όπλο που κρατούσε δεν είχε
σφαίρες.
Στις 25 Μαΐου 1997 ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος,
πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» κυριολεκτικά από
τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδιώκουν γιατί πήρε για βόλτα
ένα εγκαταλελειμμένο σκάφος.
Στις 23 Ιουλίου 1997 ο 33χρονος
Γεώργιος Καννελόπουλος, ιδιοκτήτης καφετέριας στον Πύργο, πατέρας δύο
παιδιών, αυτοκτόνησε. Στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε αναφέρει «Tα
οργανωμένα κυκλώματα τοκογλυφίας, αλλά και οι αστυνομικοί που με
εκβίαζαν απαιτώντας χρήματα για να μου παρέχουν προστασία, με οδήγησαν
στον τάφο».
Στις 3 Αυγούστου 1997 στον Πειραιά ο ανθυπαστυνόμος
Δημήτρης Τσαγκράκος πυροβόλησε στο κεφάλι και σκότωσε τον 26χρονο Ηλία
Μέξη έξω από το τμήμα Μεταγωγών επειδή παραβίασε μονόδρομο. Εκ των
υστέρων ο αστυνομικός κατέθεσε ότι το φορτηγάκι δεν σταμάτησε, ότι
μπερδεύτηκε και πυροβόλησε γιατί φοβήθηκε για τη ζωή του. Αργότερα είπε
ότι δεν πυροβόλησε, αλλά το όπλο του εκπυρσοκρότησε κατά λάθος.
Στις 10 Οκτωβρίου 1997
διερχόμενος αστυνομικός, Γιώργος Σπανούδης, πυροβόλησε με το ιδιωτικό
του πιστόλι, ένα Kολτ 45άρι, και σκότωσε Αλβανό κρατούμενο – που
επιχείρησε να αποδράσει – στη διάρκεια συμπλοκής ανάμεσα σε αστυνομικούς
και μετανάστες χωρίς χαρτιά, που σημειώθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό
Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος δήλωσε πως «πυροβόλησε μία φορά στον αέρα, για
εκφοβισμό αλλά ο κρατούμενος δεν σταμάτησε, συνέχισε να τον κυνηγά και
μόλις τον έφτασε, όρμησε πάνω του. Εκείνος προσπάθησε να διαφύγει
σέρνοντας τον, γαντζώθηκε πάνω του, κρατώντας το όπλο του στο χέρι.
Έχασε όμως την ισορροπία του και έπεσε στο έδαφος και συνεπλάκησαν, με
αποτέλεσμα το όπλο να εκπυρσοκροτήσει». Ο αστυνομικός αφέθηκε ελεύθερος.
Στις
5 Φεβρουαρίου 1998 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του συνταξιούχου
αστυνομικού Γρηγόριου Ρίζου, που δέχθηκε οκτώ σφαίρες έξω από το σπίτι
του, στη Θεσσαλονίκη. Το θύμα κατήγγειλε ως δράστη τον επίσης
συνταξιούχο αστυνομικό Ανέστη Κελεσίδη, που διατηρεί επιχείρηση στο
Κιλκίς και από τον οποίο είχε δανειστεί το 1995 οκτώ εκατομμύρια δρχ.
Στις
26 Ιανουαρίου 1998, ο 17χρονος, Ι. Καραγιαννόπουλος συλλαμβάνεται στο
σπίτι του στις Σέρρες μετά από «ντου» αστυνομικών για αναζήτηση
ναρκωτικών. Λίγη ώρα μετά βρίσκεται με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Νοσηλεύεται επί μήνες και καταλήγει με μόνιμη ανικανότητα για εργασία. Ο
ίδιος υποστηρίζει ότι πυροβολήθηκε στο περιπολικό κατά τη διάρκεια…
ανάκρισης. Η αστυνομία αντέτεινε ότι επιχείρησε να διαφύγει και απέσπασε
το όπλο του αστυνομικού, το οποίο στη συμπλοκή… εκπυρσοκρότησε.
Στις
21 Μαρτίου 1998, ο 33χρονος Κώστας Βλαστός πέφτει νεκρός από σφαίρες
αστυνομικών στην Καλλιθέα. Ο αρχιφύλακας Σπ. Κοψαύτης, ένας από τους δύο
αστυνομικούς της Άμεσης Δράσης που σταμάτησαν τη βέσπα που οδηγούσε για
τροχαία παράβαση περιγράφει «Τους είπαμε να βάλουν τα χέρια πάνω στο
περιπολικό και το έκαναν. Χτύπησε ένα κινητό. Του είπα να μη βάλει το
χέρι στην τσέπη. Εκείνος το έβαλε…».
Στις 18 Μαρτίου 1998 ο
29χρονος αγρότης Ιωάννης Κεχαϊτης δολοφονείται στην Καστοριά «κατά
λάθος» από μεθοριακή περίπολο της ΕΛ.ΑΣ.
Την 1η Απριλίου 1998
νεκρός από σφαίρες 3 τουλάχιστον αστυνομικών του Αστυν. Σταθμού
Χαλκηδόνας – Θεσσαλονίκης ο 29χρονος τσιγγάνος Άγγελος Τζελάλ στην
αγροτική περιοχή Παρθενίου Θεσσαλονίκης.
Στις 20 Μαΐου 1998 η 23χρονη Καλλιόπη Κόκκου βρίσκεται νεκρή με σφαίρα από το υπηρεσιακό περίστροφο του φίλου της.
Στις
27 Μαΐου 1998 ο 30χρονος Ευστράτιος Κυρέλης δολοφονείται στην Ξάνθη από
αστυνομική περίπολο 3 αστυνομικών σε «ανταλλαγή πυρών».
Στις 28
Μαΐου 1998 ο Γιώργος Kωστίδης, από τη Θεσσαλονίκη, σκότωσε τονIωάννη
Bλάχο, από την Πάτρα, στο ξενοδοχείο «Bάλια Bίλατζ» στη Ρόδο. Οι δύο
άνδρες, συνομήλικοι 21 χρόνων και σπουδαστές της Σχολής της Ελληνικής
Αστυνομίας στα Γρεβενά, πραγματοποιούσαν πρακτική εξάσκηση στο
αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου της Ρόδου.
Στις 5 Ιουνίου 1998 ο 28χρονος Μπόκαρι Μπάχο πέφτει νεκρός από «τα εκφοβιστικά πυρά» μεθοριακής περιπόλου.
Στις 15 Ιουνίου 1998 δολοφονείται στα Μέγαρα από αστυνομικούς νεαρός άντρας από την Αλβανία.
Στις
19 Ιουνίου 1998 ο Αποστόλης Γκαγκόμοιρος, 37 ετών, δέχτηκε πυρά από
μπάτσους στην πλατεία Κάνιγγος. «H σφαίρα παρέκαμψε μυστηριωδώς το
συκώτι, τρύπησε το λεπτό έντερο και σταμάτησε πριν προκαλέσει ακατάσχετη
αιμορραγία και πιθανώς θανατηφόρο τραύμα. Και, εφόσον οι χειρουργοί
βρήκαν τη βολίδα στραπατσαρισμένη χωρίς να έχει χτυπήσει κάποιο οστό,
είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε την εκδοχή του αποστρακισμού».
Στις
5 Αυγούστου 1998 ο αστυφύλακας Σπύρος Δημητρίου συνελήφθη για τη
ληστεία στη χρηματαποστολή των EΛTA Τρίπολης (που διαπράχθηκε στις 3
Μαρτίου) και κατηγορείται ότι σκότωσε και στη συνέχεια έθαψε τον συνεργό
του, Αριστείδη Φώτου, το πτώμα του οποίου βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες
έξω από την Aκράτα, για να μην του δώσει τα χρήματα που είχαν
συμφωνήσει.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 γίνεται επίθεση της
αστυνομίας σε διαμέρισμα για την «απελευθέρωση ομήρων» που κρατούσε ο
Σορίν Ματέι, νεκρή η Αμαλία Γκινάκη.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1998 νεκρός ο Σορίν Ματέι στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.
Τον
Οκτώβριο 1998 πεθαίνει στα κρατητήρια του Μελιγαλά ο πολωνός Σμπόμπεκ
Μιέσιτς, καθώς η αστυνομία παρά τη ρητή εντολή της γιατρού αρνήθηκε να
τον μεταφέρει σε νοσοκομείο.
Στις 23 Οκτωβρίου 1998 στο κέντρο της
Θεσσαλονίκης ο ανθυπαστυνόμος Κυριάκος Βαντούλης σκότωσε τον 17χρονο
Γιουγκοσλάβο μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς, ο οποίος βρισκόταν στη
Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο και θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή».
«Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η
δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι
«επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή
την εκδοχή. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης υποστήριξε ότι ο Μάρκο
Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον
αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Ήταν
άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την
κλοπή.
Στις 27 Οκτωβρίου 1998 περίεργη συναδελφική αλληλεγγύη
επέδειξαν οι αστυνομικοί που απέκρυψαν θανατηφόρο τροχαίο που συνέβη στη
Βούλα, όταν περιπολικό με οδηγό τον αστυνομικό Βασίλη Χρυσόπουλο,
χτύπησε και σκότωσε τον 18χρονο μοτοσυκλετιστή Γεώργιο Μαλλιαρό. Ο
αστυνομικός συνελήφθη πέρασε από το Αυτόφωρο, ωστόσο το περιστατικό δεν
δόθηκε στη δημοσιότητα όπως συμβαίνει με τα θανατηφόρα τροχαία.
Στις
8 Νοεμβρίου 1998 ο αστυνομικός Παναγιώτης Τσολερίδης κατά τη διάρκεια
«ανταλλαγής πυροβολισμών με υπόπτους» σκότωσε με το ιδιωτικό του
περίστροφο έναν 40χρονο Αλβανό. Η δικογραφία του Τσολερίδη δεν ήταν
έτοιμη και αφέθηκε ελεύθερος με προφορική γνώμη του εισαγγελέα καθώς από
τα στοιχεία που υπάρχουν φαίνεται ότι ο αστυνομικός ήταν σε άμυνα.
Στις 27 Ιανουαρίου 1999 ο αστυνόμος Κ. Ταολτσίδης δολοφονεί τον 23χρονο Γ. Μιγκίπη στη Θεσσαλονίκη.
Στις 7 Φεβρουαρίου 1999 ο Χάρης Τεμπερεκίδης και ο Αντώνης Φρατζής δολοφονούνται από αστυνομικούς στα βουνά της Κορινθίας.
Στις 13 Μαρτίου 1999 στην Κοζάνη ο αστυφύλακας Αθανάσιος Καναβάς σκοτώνει τον Αλβανό Αρμπέν Βεζί.
Στις 18 Μαρτίου 1999 μεταβατικά αποσπάσματα της αστυνομίας δολοφονούν τον 20χρονο αλβανό Λάντι Πέπα στην Καστοριά.
Στις 7 Απριλίου 1999 αλβανίδα δολοφονείται από μεθοριακή περίπολο της ΕΛ.ΑΣ. στα σύνορα με τη γιουγκοσλάβικη Μακεδονία.
Στις
22 Μαΐου 1999 η ενός μηνός λεχώνα Αγγελική Ρουσόγλου βρίσκεται νεκρή με
σφαίρα από το υπηρεσιακό όπλο του συζύγου της, 29χρονου αρχιφύλακα
Μανώλη Κουκουράκη. Ο ίδιος αυτοκτονεί οχτώ μήνες μετά, με το ίδιο όπλο. Ο
κουμπάρος του ζευγαριού υποστήριξε πως η γυναίκα αυτοκτόνησε αφού πρώτα έκρυψε το όπλο του συζύγου τους μετά από έναν καυγά που είχανε.
Στις 16 Ιουλίου 1999 ο Αλβανός Αρμπέν Σούφα δολοφονείται από την αστυνομία στη Φλώρινα.
Στις
10 Σεπτεμβρίου 1999 ο 48χρονος αρχιφύλακας Αχιλλέας Παπαδημητρίου
δολοφονεί την επίσης αστυνομικό σύζυγό του Αναστασία Ζουμπουρλή, μητέρα
τριών παιδιών, τη στιγμή που αυτή έμπαινε στο σπίτι με το αυτοκίνητό
της, γιατί «του μίλησε άσχημα».
Στις 16 Ιανουαρίου 2000 ο 24χρονος τσιγγάνος Θ. Βασιλόπουλος δολοφονείται από αστυνομικό στον Ασπρόπυργο.
Στις 19 Ιανουαρίου 2000 ο 20χρονος Ρουμάνος Βασίλιε Ιόν δολοφονείται από αστυνομικούς στην πλατεία Βάθης.
Στις
20 Φεβρουαρίου 2000 στη Λούτσα ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος
πυροβολεί αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερις νέοι, επειδή όπως είπε
«τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών». Η σφαίρα καρφώθηκε
στη σπονδυλική στήλη του 18χρονου μαθητή Σωτήρη Καρτσιώτη και τον άφησε
παράλυτο.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2000 ο Ρουμάνος Νικολάι Γκορέα δολοφονείται από αστυνομικό στην Πετρούπολη.
Στις
25 Μαρτίου 2000 στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης ο 17χρονος πρόσφυγας
Νικόλαος Λεωνίδης έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Γιώργου
Ατματζίδη, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα για έλεγχο. Το Μικτό Ορκωτό
Δικαστήριο Κατερίνης αθώωσε τον αστυνομικό διότι «ο αστυνομικός δέχθηκε
αγκωνιά και λόγω του πόνου που αισθάνθηκε και του αιφνιδιασμού,
εκπυρσοκρότησε το όπλο του που δεν είχε ασφάλεια, με αποτέλεσμα να
καρφωθεί στο δεξί αυτί του νεαρού».
Στις 27 Απριλίου 2000 ένας
ανήλικος αλβανός κρατούμενος δολοφονείται από αστυνομικό, με μια σφαίρα
στον τράχηλο, κατά τη διάρκεια εξέγερσης στις Φυλακές Αυλώνας.
Στις 14 Μαΐου 2000 αστυνομικός δολοφονεί στις Σέρρες 37χρονο ψυχασθενή.
Αστυνομικός
της Άμεσης Δράσης είναι ο ουσιαστικός ιδιοκτήτης του ιδιωτικού γραφείου
ερευνών, που εμπλέκεται στην παρακολούθηση του καθηγητή Bιολογίας Εμμ.
Μπαλτατζή. Tα παρεπόμενα της παρακολούθησης ήταν η απόπειρα δολοφονίας
άλλου αστυνομικού από άγνωστο, έξω από τη Βιολογική Σχολή στις 19 Μαΐου
2000.
Στις 25 Ιουλίου 2000 22χρονος μετανάστης δολοφονείται από αξιωματικό του στρατού στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Στις 27 Ιουλίου 2000 λιμενικοί σκοτώνουν μετανάστη από την Τσεχία.
Στις 14 Ιουνίου 2000 συνοριοφύλακες πυροβολούν και σκοτώνουν τον 25χρονο πακιστανό Γιοβάλ στον οικισμό Μεγάλο Δέρειο Έβρου.
Στις 10 Αυγούστου 2000 20χρονος αλβανός δολοφονείται από συνοριοφύλακες στην Ιεροπηγή Καστοριάς.
Την
1η Νοεμβρίου 2000 ο αλβανός BledarQoshqu, 23 ετών, σκοτώθηκε στο
Μοσχοχώρι Κρυσταλλοπηγής «κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών», αλλά το
όπλο που φερόταν να έχει μαζί του δεν βρέθηκε ποτέ.
Στις 8
Φεβρουαρίου 2001 η Αστυνομία του Αγίου Στεφάνου κάνει έφοδο στο
εγκαταλειμμένο σπίτι όπου έμενε o 16χρονος Ρεφάτ Ταφίλι, από την
Αλβανία, μαζί με συμπατριώτες του. Οι περισσότεροι πρόλαβαν να φύγουν.
Χτύπησαν τον 16χρονο τόσο στο σπίτι, στην αυλή, στο τμήμα. Στα
κρατητήρια λιποθύμησε. Τον πέταξαν έξω, μη τους μείνει και στα χέρια. Οι
δικοί του τον πήγαν στο Γενικό Κρατικό, όπου μπήκε στην εντατική και
στο χειρουργείο. «Με τη διάγνωση της οξείας χειρουργικής κοιλίας ο
ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου υποβλήθηκε σε μικρή τομή κατά το
δεξιό πλάγιο της κοιλίας, αντιστοίχως προς τη σκωληκοειδή». Οι πόνοι του
όμως δεν οφείλονταν σε αυτό. Διαπιστώθηκε αίμα στην κοιλιά και «ρήξη
σπληνός σε δύο σημεία, έτσι ο ασθενής υποβλήθηκε σε σπληνεκτομή»,
αναφέρει το σχετικό ιατρικό σημείωμα. Ο ασθενής όμως δεν είχε άδεια
παραμονής. Έτσι, στις 17 του μηνός παραδίδεται στην Αστυνομία Παπάγου,
προς απέλαση διοικητική. Οδηγείται στα κρατητήρια της Αγίας Παρασκευής,
στοιβαγμένος μαζί με 20 άτομα, μέσα σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, μέσα σε
φριχτούς πόνους κι ενώ η μετεγχειρητική του κατάσταση επέβαλλε
ιδιαίτερη «προσοχή στις λοιμώξεις αφού χωρίς σπλήνα η άμυνα του
οργανισμού σε συγκεκριμένα μικρόβια είναι ελαττωμένη». Παρέμεινε
κρατούμενος υπό αυτές τις συνθήκες επί πέντε μέρες κι ενώ δεν μπορούσε
να σταθεί ούτε στα πόδια του με αποτέλεσμα να υποστεί μετεγχειρητικές
επιπλοκές. Με εντολή του υπουργού Δημόσιας Τάξης του χορηγείται στις
22/2 προθεσμία 15 ημερών προκειμένου να αναχωρήσει από τη χώρα. Αφήνεται
ελεύθερος. Η κατάσταση της υγείας του όμως ήταν άσχημη και αμέσως
εισήχθη στο Σισμανόγλειο με υψηλό πυρετό.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2001
ο 47χρονος ρουμάνος Κονσταντίν Κατούρ πεθαίνει στα κρατητήρια
αστυνομικού τμήματος, παρά το βαρύ τραυματισμό του δεν μεταφέρεται σε
νοσοκομείο.
Στις 20 Φεβρουαρίου 2001 ο 23χρονος Μιχ. Κιβωτός
πεθαίνει στις φυλακές Κορυδαλλού, έπασχε από καρδιά και μεσογειακή
αναιμία αλλά οι εκκλήσεις του για μεταφορά σε νοσοκομείο αγνοήθηκαν.
Στις
29 Απριλίου 2001 «αυτοκτόνησε» στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος
της Κω ο 38χρονος πολωνός μετανάστης Μπουρντάκι Τ. Βρέθηκε κρεμασμένος
στο κελί του ενώ είχε συλληφθεί γιατί μπήκε παράνομα στη χώρα και
περίμενε -επί μήνες- την απέλασή του.
Στις 4 Ιουνίου 2001 ο
15χρονος αλβανός AfrimSala πυροβολήθηκε και έμεινε παράλυτος από τη μέση
και κάτω, όταν το όπλο του συνοριοφύλακα του Τ.Σ.Φ. Κρυσταλλοπηγής
«εκπυρσοκρότησε τυχαία όταν σκόνταψε».
Στις 14 Ιουλίου 2001, τα
ξημερώματα, ο αστυνομικός Αστρινός Λυρώνης παραβίασε, με το περιπολικό
που οδηγούσε, ερυθρό σηματοδότη στη λεωφόρο Βουλιαγμένης στο Άνω
Καλαμάκι και σκότωσε τους Δημήτρη Παπαδημητρίου, 18 ετών, και ο Ευάγγελο
Γκόρτσα, 21 ετών, που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα.
Την 1η Αυγούστου 2001 ο τούρκος Ο. Πάζιλ δολοφονείται από λιμενικούς στη θαλάσσια περιοχή της Κω.
Τον
Οκτώβριο του 2000 ο «Ζητάς» Γ. Τυλλιανάκης επιχείρησε να σταματήσει το
αυτοκίνητο του 21χρόνου Μ. Χριστόπουλου στο Ζεφύρι. Ο νεαρός δεν
σταμάτησε στο μπλόκο και έτσι ο Τυλλιανάκης, όπως υποστήριξε μάρτυρας,
στάθηκε στη μέση του δρόμου με ανοιχτά τα πόδια και πυροβόλησε στο πίσω
μέρος του κεφαλιού του νέου. Ο Τυλλιανάκης πάντως ανέφερε ότι…
παραπάτησε και εκπυρσοκρότησε το όπλο.
Στις 24 Οκτωβρίου 2001 στο
Ζεφύρι ο αστυφύλακας της Άμεσης Δράσης Γιώργος Τυλιανάκης πυροβόλησε στο
κεφάλι τον αθίγγανο Μαρίνο Χριστόπουλο, 21 ετών, επειδή δεν σταμάτησε
σε μπλόκο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά
με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον
οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Σύμφωνα με τον ίδιο
«παραπάτησε και εκπυρσοκρότησε το όπλο». Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα ο
«ζητάς» στάθηκε στη μέση του δρόμου με ανοιχτά τα πόδια και πυροβόλησε. Η
σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού.
Στις
21 Νοεμβρίου 2001 στην πλατεία Αμερικής ο αστυφύλακας Γιάννης
Ριζόπουλος πυροβόλησε στο κεφάλι τον 20χρονο Αλβανό Σεντγκάκ Σελνίκου
μέσα σε καφετέρια, όταν απείλησε με μαχαίρι τον ίδιον και άλλους
τέσσερις συναδέλφους του που είχαν ήδη προτεταμένα τα όπλα τους.
Την
1η Δεκεμβρίου 2001 συνοριοφύλακες πυροβολούν εναντίον δύο νεαρών
Αλβανών σε παραμεθόριο χωριό της Θεσπρωτίας, ο ένας πέφτει νεκρός.
Στις 2 Νοεμβρίου 2002 ένας αλβανός, 32 ετών, σκοτώνεται από συνοριοφύλακες στην Καστοριά.
Στις 24 Οκτωβρίου 2002ο αστυνομικός Θεόδωρος Κατσάςπυροβόλησε και σκότωσε τον 23χρονο Αναστάσιο Λυμουρά στην Γλυφάδα.
Στις
7 Μαΐου 2003 «μυστηριώδης» θάνατος του 25χρονου Αριστείδη Νεοφώτιστου
στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Το παιδί πήγε για εξακρίβωση
και βγήκε σακατεμένο και νεκρό.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 2003 ο
18χρονος Αλβανός Βούλνετ Μπίτιτσι τραυματίζεται θανάσιμα από Έλληνα
συνοριοφύλακα όταν προσπάθησε να διασχίσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα
(Κρυσταλλοπηγή) στην Ιεραπηγή Καστοριάς.
Στις 9 Δεκεμβρίου 2003 ο
22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης πυροβολείται στο κεφάλι από άνδρες του
Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, γιατί το αυτοκίνητο που
επέβαινε μαζί με δυο άλλους νεαρούς δεν σταμάτησε σε μπλόκο στην περιοχή
Ανωγείων Ρεθύμνου.
Στις 13 Ιανουαρίου 2004 ο 42χρονος Μοχάμετ
Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία
Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού σύμφωνα με την
ιατροδικαστική έκθεση.
Στις 21 Ιανουαρίου 2004 ο 28χρονος
αρχιφύλακας Ευθύμιος Ευθυμίου στα Πατήσια δολοφονεί με το υπηρεσιακό του
περίστροφο τη φίλη του Βασιλική Μουστάκα, 22 ετών, σπουδάστρια και μετά
αυτοκτονεί. Στο σημείωμά του έγραψε ότι τη σκότωσε για «να μη την πάρει
άλλος».
Στις 13 Μαρτίου 2004 πέθανε στα κρατητήρια του
αστυνομικού τμήματος Βύρωνα όπου εκρατείτο για να απελαθεί o 36χρονος
Πολωνός Γιαντέους Κότσεβα.
Στις 11 Αυγούστου 2004, τρεις
μετανάστες από την Αλβανία, ο Λουάν Μπερντελίμα, ο Ι.Σ. και ο Β.Ντ.,
κάθονται σε ένα τραπέζι έξω από πιτσαρία στην περιοχή Αμπελοκήπων, πολύ
κοντά στο κτίριο της ΓΑΔΑ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.Λίγο αργότερα ο Λουάν
Μπερντελίμα, 36 ετών, θα μεταφερθεί με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο
νοσοκομείο ΚΑΤ βαρύτατα τραυματισμένος, σχεδόν ετοιμοθάνατος. Θα χάσει
τη μάχη με τη ζωή στις 25 Αυγούστου.Σύμφωνα με την αφήγηση του Β.Ντ. ένα
νεαρό ζευγάρι βγήκε από την πολυκατοικία και πέρασε μπροστά τους. Ο
άνδρας θεώρησε ότι η παρέα τον κοίταξε περίεργα, την κοπέλα και τον
ίδιο, και τους ζήτησε το λόγο με υβριστικό τρόπο. Εκείνοι αντέκρουσαν
τον ισχυρισμό του και ο νεαρός έφυγε απειλώντας τους ότι θα τους κάνει
να μετανιώσουν που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα. Οι τρεις φίλοι
θεώρησαν το επεισόδιο λήξαν και συνέχισαν την κουβέντα τους. Λίγο
αργότερα, ο Λουάν πετάχτηκε στο περίπτερο για τσιγάρα. Την ώρα που
επέστρεφε εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά του ο άνδρας που είχε
διαπληκτιστεί με τους μετανάστες, καθώς και ένας άλλος άνδρας τεραστίων
διαστάσεων που επέβαινε σε μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Ο δεύτερος
αυτός άνδρας φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο με γραμμένη τη λέξη Police και
μπλε μπλούζα όμοια με εκείνη των αστυνομικών, στο μανίκι του δε, έφερε
σήμα παρόμοιο με εκείνο της αστυνομίας. Οι δύο επιτέθηκαν στον Λουάν
Μπερντελίμα και ο μοτοσικλετιστής τον χτύπησε από πίσω στο κεφάλι, ενώ ο
άλλος τον έβριζε με χυδαίο τρόπο. Ο Μπερντελίμα έπεσε αναίσθητος στο
οδόστρωμα που πλημμύρισε αίμα, ενώ οι δύο εξαφανίστηκαν προτού προλάβει
κανείς να αντιδράσει.
Στις 23 Αυγούστου 2004 ένας δόκιμος
αστυφύλακας σκότωσε κατά λάθος ένα μόνιμο οπλίτη του στρατού, στο Μετόχι
της Πάρνηθας στις κατασκηνώσεις της Τράπεζας Ελλάδος, οι οποίες έχουν
γίνει Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις και φιλοξενούνται συνοδοί και φροντιστές
αποστολών. Ο αστυφύλακας και ο στρατιώτης περιεργάζονταν τα όπλα τους
και κάποια στιγμή το 38άρι περίστροφο, που είχε ο δόκιμος αστυφύλακας
εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα η σφαίρα να βρει τον στρατιώτη στο κεφάλι.
Στις
31 Αυγούστου 2004 εξιχνιάστηκε η δολοφονία του 25χρονου Αναστασίου
Τσεχελίδη, το πτώμα του οποίου βρέθηκε σε αγροτική περιοχή στην Αριδαία
Πέλλας. Σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας, ως δράστης φέρεται
40χρονος αστυνομικός που υπηρετεί στην Αστυνομική Διεύθυνση Πέλλας, τα
στοιχεία του οποίου δεν ανακοινώθηκαν.
Στις 21 Δεκεμβρίου 2004
ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών – περίπου 15 – του Αστυνομικού
Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια
(ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και άγριο ξύλο) τουλάχιστον 40
Αφγανούς μετανάστες.
Στις 26 Φεβρουαρίου 2005 ο αστυνομικός
Άγγελος Κράδαρης στον Αλμυρό Βόλου δολοφονεί με το υπηρεσιακό του
περίστροφο τη σύζυγό του Ζωή Ντόντου και την πεθερά του μπροστά στο 7
μηνών αγοράκι που θα υιοθετούσαν.
Στις 11 Απριλίου 2005 Νιγηριανός
μετανάστης βρέθηκε νεκρός μέσα στο αστυνομικό τμήμα στη Λαμία. Ο
δολοφονημένος μετανάστης θάφτηκε χωρίς να γίνει ιατροδικαστική εξέταση.
Στις
25 Ιουνίου 2005 αστυνομικοί της Ο.Π.Κ.Ε. Πτολεμαΐδας σταμάτησαν το
αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Γ.Α. με συνεπιβάτη τον Βασίλη Καραλευθέρη.
Μετά από έλεγχο, οι αστυνομικοί βρήκαν σβησμένα τσιγάρα με χασίς στο
τασάκι και λίγα γραμμάρια σε πλαστικό τσαντάκι μέσα στη θήκη του
αυτοκινήτου. Οδηγήθηκαν και κρατήθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα Πτολεμαΐδας.
Ο 36χρονος Βασίλης βρέθηκε καμένος στο κελί του με τα χέρια του δεμένα
πισθάγκωνα με χειροπέδες. Πέντε μήνες αργότερα, στις 18/11/05, ο
εισαγγελέας Πρωτοδικών Κοζάνης Ιωάννης Κούτρας με μια 30σέλιδη διάταξη
αποφαίνεται ότι την ευθύνη για το θάνατό του φέρει ο ίδιος ο 36χρονος
κρατούμενος Βασίλης Καραλευθέρης και απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη οι
αστυνομικοί του τμήματος Πτολεμαΐδας.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2006 ο
συνταξιούχος 58χρονος αστυνομικός Αβραάμ Αγγελίδης δολοφονεί στη Βέροια
με καραμπίνα τη 45χρονη σύζυγό του και μητέρα δύο ενήλικων παιδιών, τα
οποία είπαν ότι πάντα ήταν βίαιος και κτυπούσε τη μητέρα τους.
Στις
5 Φεβρουαρίου 2006 βρέθηκε νεκρός, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες,
μετανάστης από το Ιράν στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.
Στις 13
Φεβρουαρίου 2006 ένας 15χρονος Αφγανός πρόσφυγας σοβαρά κακοποιημένος
από λιμενικό και ένας 21χρονος που συμμετέχει στο επεισόδιο στο λιμάνι
της Πάτρας πέφτει νεκρός κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Τον
Σεπτέμβριο 2006 οι ελληνικές Αρχές κατηγορούνται ότι έριξαν στη θάλασσα
περίπου σαράντα μετανάστες χωρίς χαρτιά, από τους οποίους τούρκοι
λιμενικοί περισυνέλεξαν στα ανοιχτά του Καράμπουρουν της Σμύρνης έξι
πτώματα και 31 διασωθέντες.
Στις 17 Νοεμβρίου 2006 ο κύπριος
φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς
με πολιτικά άνευ αιτίας. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε
ζαρντινιέρα» μέχρι να βγει το βίντεο της ανελέητης κακοποίησης του από
τους νταήδες μπάτσους.
Στις 20 Νοεμβρίου 2006 ένας μετανάστης από
το Μαγκρέμπ προσάγεται στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας. Κρατείται μέχρι
την επομένη 21/11. Επιστρέφει σπίτι του με εμφανή σημάδια κακοποίησης. Ο
ίδιος λεει ότι τον χτύπησαν αστυνομικοί του τμήματος της Ομόνοιας.
Πέφτει να κοιμηθεί. Το πρωί κείτεται νεκρός στο κρεβάτι του…
Στις 28 Μαρτίου 2007 ο 16χρονος πολωνός Ματιέα Ντ, κρατούμενος στις φυλακές Αυλώνας, αυτοκτονεί στο ψυχιατρείο του Κορυδαλλού.
Στις
15 Απριλίου 2007 βρέθηκε απαγχονισμένος στα κρατητήρια του ΑΤ Ιλίου ο
20χρονος Αλβανός μετανάστης Λεωνίδας Κ., όπου κρατούνταν.
Στις 7
Νοεμβρίου 2007 ο 29χρονος Συνοριοφύλακας πυροβόλησε και σκότωσε έναν από
τους έντεκα Αλβανούς που είχαν περάσει παράνομα τα σύνορα, ο οποίος δε
σταμάτησε σε έλεγχο και τράπηκε σε φυγή σε αγροτική περιοχή στο δημοτικό
διαμέρισμα Λεβαίας του Δήμου Φιλώτα στη Φλώρινα.
Στις 18
Αυγούστου 2007 ο Τόνυ Ονούοχα, μετανάστης από τη Νιγηρία και
μικροπωλητής CD, βρέθηκε νεκρός στην Καλαμαριά μετά από καταδίωξη δύο
αντρών της ασφάλειας.
Στις 8 Νοεμβρίου 2007 ο Ίλμι, 45 χρονών και
πατέρας 5 παιδιών, εντοπίζεται από μπλόκο συνοριοφυλακής λίγο έξω από το
χωριό Λεβαία, πυροβολείται πισώπλατα σχεδόν εξ επαφής και πέφτει
νεκρός.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2008 δολοφονείται ο Σουδανός
AbdulkarimYahiaIdris στην περιοχή της Ομόνοιας. Η επίσημη εκδοχή των
αστυνομικών του Τμήματος Ακροπόλεως απορρίπτει κατηγορηματικά τις
καταγγελίες φίλων του νεκρού μετανάστη, που ήταν μαζί του στη συμβολή
των οδών Σοφοκλέους και Σωκράτους, όταν έφτασαν οι τρεις αστυνομικοί,
ότι το θύμα ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από τους αστυνομικούς της Άμεσης Δράσης
που τον καταδίωξαν για να τον συλλάβουν. Αντίθετα οι αστυνομικοί
ισχυρίζονται ότι «προσπάθησαν να τον βοηθήσουν όταν κατάλαβαν ότι
πνιγόταν».
Στις 3 Μαΐου 2008 έγινε το αστυνομικό φιάσκο της Σίνδου, που κατέληξε στη δολοφονία του 59χρονου οδηγού αστικού λεωφορείου.
Στις
8 Μαΐου 2008 ακολούθησε ο θανάσιμος τραυματισμός του νεαρού που
παρασύρθηκε από αυτοκίνητο δουλέμπορα το οποίο καταδίωκαν οι αστυνομικοί
και το άφησαν να μπει σε κατοικημένη περιοχή της Αλεξανδρούπολης.
Την
1η Ιουνίου 2008 πεθαίνει η Μαρία Κουλούρη τέσσερις μέρες μετά τον
κρίσιμο τραυματισμό της στις οδομαχίες της Λευκίμμης, όταν 16χρονος
οδηγός μηχανής που δέχτηκε χτυπήματα από άνδρα των ΜΑΤ έχασε τον έλεγχο
και έπεσε επάνω της.
Στις 7 Οκτωβρίου 2008 σε μπλόκο των Ο.Π.Κ.Ε
στον Αλμυρό Βόλου έγινε καταδίωξη αυτοκινήτου που δε σταμάτησε για
έλεγχο. Οι μπάτσοι ακινητοποιούν το Ι.Χ. και πυροβολούν τους
επιβαίνοντες που προσπαθούν να διαφύγουν. Σκοτώνουν έναν από τους
επιβαίνοντες με σφαίρα στο κεφάλι με την πρόφαση πως οπλοφορούσαν ενώ
στο σημείο βρέθηκαν κάλυκες μόνο από τα όπλα των Ο.Π.Κ.Ε.
Στις 26
Οκτωβρίου 2008 έπεσε νεκρός ο μετανάστης Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ μετά
από βάρβαρη καταδίωξη αστυνομικών στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών στην
Πέτρου Ράλλη. Το πρωί της Κυριακής χιλιάδες μετανάστες στριμώχνονταν έξω
από την Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, για να καταφέρουν να
εξασφαλίσουν μια άδεια νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα. Η Αστυνομία με
πρόσχημα την «επιβολή της τάξης» επιτέθηκε χτυπώντας βάναυσα με γκλοπς
το συγκεντρωμένο πλήθος. Μετά την επίθεση υπήρχαν επίσης πολλοί σοβαρά
τραυματισμένοι.
Στις 28 Νοεμβρίου 2008 άλλα δύο σοβαρά περιστατικά
τραυματισμών αιτούντων άσυλο, του Αχμέτ Ατζάζ από το Πακιστάν που
έσπασε το χέρι του στην ουρά κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού από
αστυνομικούς και του Πακιστανού Μαζίρ Ιγκμπάλ Μοχάμαντ Σαπφ που
νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση στην Εντατική Μονάδα του Γενικού
Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, μετά από πτώση στο ίδιο «δολοφονικό ρέμα».
Στις
6 Δεκεμβρίου 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός
από σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ο ειδικός φρουρός εκτέλεσε εν ψυχρώ τον
νεαρό ύστερα από λεκτική λογομαχία. Η δολοφονία του υπήρξε η αφορμή για
μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της
αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό, όπου
συνεχίζονται μέχρι σήμερα…
Στις 3 Ιανουαρίου 2009 σκοτώθηκε ο
Χουσεΐν Ζαχιντούλ 24 χρονών από το Μπαγκλαντές κοντά στο τμήμα Αλλοδαπών
στην Πέτρου Ράλλη. Την ίδια ώρα καταγγέλλεται ξυλοδαρμός και καταδίωξη
εκατοντάδων προσφύγων από την αστυνομία έξω από το τμήμα. Ο Χουσεΐν, που
είχε πάει στο τμήμα Αλλοδαπών όπως και χιλιάδες άλλοι για να πάρει το
πολυπόθητο χαρτάκι προτεραιότητας για αίτηση ασύλου, έπεσε στο ίδιο
ακριβώς χαντάκι όπου είχε χάσει τη ζωή του ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ
έπειτα από επίθεση της αστυνομίας και καταδίωξη των συγκεντρωμένων. Τον
Οκτώβριο η αστυνομία είχε ανακοινώσει ότι πράγματι έγιναν
«μικροεπεισόδια» αλλά ο Πακιστανός γλίστρησε κι έπεσε στο ρέμα όπου είχε
πάει για να ικανοποιήσει φυσική του ανάγκη και ουδεμία σχέση με το
θάνατο είχε η ΕΛ.ΑΣ. Τώρα ισχυρίζεται ότι το πτώμα του άτυχου
Μπαγκλαντεσιανού βρέθηκε στο ρέμα στις 6.30 το πρωί του Σαββάτου και
εκείνη την ώρα κανένας αστυνομικός δεν βρίσκονταν στο συγκεκριμένο
σημείο, ενώ δεν κάνει λόγο για το παραμικρό επεισόδιο.
Στις
5 Μάη 2010, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης συγκέντρωσης ενάντια στο
πρώτο μνημόνιο, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, ο Επαμεινώνδας Τσακάλης και
η Παρασκευή Ζούλια χάνουν τη ζωή τους από το χτύπημα παρακρατικών στο
υποκατάστημα της τράπεζας Μαρφίν.
Στις 21 Σεπτέμβρη 2018, μετά το
λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου από τον κοσμηματοπώλη και τον μεσίτη
στην βιτρίνα του μαγαζιού οι μπάτσοι του Α.Τ. Εξαρχείων δίνουν το
τελειωτικό χτύπημα αντί να παρέχουν τις πρώτες βοήθειες στον αιμόφυρτο
Ζακ.
Τα “ξερόμυτα” δεν μετράνε, “στα 3 κόρνερ πέναλτι”, ο ορισμός του
νοητού τέρματος, ο τύπος που είχε την μπάλα και τον είχαμε στα όπα όπα.
Ένα φλας μπακ στο ποδόσφαιρο που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια. Πάμε να
ξεσκονίσουμε μαζί τις αναμνήσεις μας!
Για όσους έχουμε περάσει τα 22-23, το ποδόσφαιρο πλέον έχει ταυτιστεί με
το τρίπτυχο πίτσες-μπίρες-Champions League με μερικά “δημιουργικά”
διαλείμματα για “Pro” και “Football Manager”. Τα πράγματα, όμως, δεν
ήταν πάντοτε έτσι.
Ξεσκονίζοντας τις προάλλες την αποθήκη μου, έπεσα πάνω σε ένα
κιτρινισμένο τετράδιο που στο εξώφυλλο είχε κολλημένα ξεθωριασμένα
αυτοκόλλητα της Panini με παίκτες που αγωνιζόντουσαν στο ελληνικό
πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Το άνοιξα με ανυπομονησία για να δω και τα υπόλοιπα αυτοκόλλητα της τότε
συλλογής μου, αλλά έπεσα πάνω σε κάτι που δεν περίμενα. Στην πρώτη
σελίδα έγραφα “Πρωτάθλημα 1993-1994”. Δεν επρόκειτο για το πρωτάθλημα
της τότε Α’ Εθνικής, αλλά όπως μαρτύρησαν οι επόμενες σελίδες του
τετραδίου, για ένα πρωτάθλημα μεταξύ των δύο ομάδων που είχαμε φτιάξει
στην 5η δημοτικού. Υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των συμμαθητών μου και
πλάι τους τα γκολ που είχαν πετύχει σε κάθε αγώνα, ενώ υπήρχε και ένας
πίνακας με τη βαθμολογία των δύο ομάδων. Τότε η νίκη έδινε ακόμα δύο
βαθμούς και η ισοπαλία έναν.
Στην επόμενες σελίδες υπήρχαν και άλλα αντίστοιχα “πρωταθλήματα”, ενώ
στη μέση του τετραδίου υπήρχε γραμμένος ένας άλλος τίτλος: “Άλλα
σχολεία”. Εκεί είχα περάσει τα αποτελέσματα των αγώνων του δικού μας
κόντρα στα υπόλοιπα σχολεία της γειτονιάς. Υπήρχαν σελίδες με τα ονόματα
των παιδιών του κάθε σχολείου και πλάι σε αυτά το πόσο καλή μπάλα ήξερε
κάθε παιδί και μια υποσημείωση για το δυνατό του σημείο, σε ένα άτυπο
σκάουτινγκ της εποχής. Συνέχισα να ξεφυλλίζω το τετράδιο και έπεσα πάνω
σε ακατάλυπτα συστήματα και σε σημειώσεις με τα man-to-man κάθε αγώνα.
Man-to-man που θεωρητικά έπρεπε να ακολουθήσουν όλοι οι παίκτες της
ομάδας.
Ήθελα να το ζήσω ξανά όλο αυτό. Για κλάσματα δευτερολέπτου φαντάστηκα
πως πήγαινα στο σταθερό μου να πάρω τηλέφωνο τον “Μπούμπη”, τον “Τσίλια”
και τον “Σαλάτα” για να τους δώσω ραντεβού στις 4 στην πλατεία. “Πάρτε
και τον “Ποντικό” και πείτε του να μην ξεχάσει να φέρει την μπάλα”…
Κάποτε παίρναμε μια μπάλα, μαζευόμασταν σε μια αλάνα, πλατεία, σχολείο
και παίζαμε ένα διπλό από το μεσημέρι, μέχρι να νυχτώσει. Αυτοί οι
ποδοσφαιρικοί “μαραθώνιοι” διέπονταν από κάμποσους κανόνες και είχαν
αρκετά χαρακτηριστικά, που τους καθιστούσαν μοναδικούς και τους
θυμόμαστε ακόμα με νοσταλγία.
Το “γήπεδο” και η μπάλα
Τα βασικά μέρη που δίνονταν τα ποδοσφαιρικά ραντεβού ήταν προαύλια
σχολείων, πλατείες, δρόμοι, γήπεδα μπάσκετ και αλάνες. Τα γήπεδα 5×5
αποτελούσαν ακόμα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Το γεγονός ότι θα παίζαμε ποδόσφαιρο δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα
είχαμε και μπάλα ποδοσφαίρου. Ποιος δεν έχει παίξει με πατημένο κουτάκι
από αναψυκτικό; Όχι, όμως, πατημένο όπως να ναι. Υπήρχε συγκεκριμένη
τεχνική, ώστε το κουτάκι να είναι κατάλληλο για ποδόσφαιρο. Έπρεπε να
έχει πατηθεί εντελώς κάθετα και να μην είναι στραβό, ώστε να μπορεί να
τσουλάει και να αντέχει.Κάποιες φορές και ειδικά τα καλοκαίρια όλο και
κάποιο μπαλάκι του τένις ή κάποια μπάλα του βόλεϊ θα είχε ξεμείνει από
την οικογένεια κάποιου από την παραλία, με αποτέλεσμα να αναβαθμίζεται
αισθητά το παιχνίδι μας.
Σαν εναλλακτική υπήρχαν και κάποιες μεγάλες μπάλες που πουλούσαν τα
περίπτερα της γειτονιάς και είχαν πάνω τα σήματα μεγάλων ομάδων, γνωστές
και ως “αερόμπαλες”, αφού από τη στιγμή που σούταρες, ο αέρας ήταν
εκείνος που αποφάσιζε την κατάληξή του σουτ.
Υπήρχαν και εκείνες οι ευλογημένες μέρες που η παρέα είχε στη διάθεση
της κάποια κανονική, ποδοσφαιρική μπάλα. Μία “Select”, μια “Mitre” ή
κάποια που είχε δέρμα τέλος πάντων. Τότε τα πράγματα σοβάρευαν. Η
αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο και το παιχνίδι είχε την ένταση και το πάθος
που θα ζήλευε και ένας τελικός Champions League. Να παίζεις ποδόσφαιρο
με μπάλα της οποίας έχουν φύγει οι ραφές και περισσεύει η σκασμένη
σαμπρέλα, αξία ανεκτίμητη.
Ο κάτοχος της μπάλας
Το παιδί που διέθετε την μπάλα ήταν για την παρέα ό,τι ο Πλατινί για την
UEFA. Μπορούσε σχεδόν να ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού από την
αρχή και όχι μόνο δεν έβρισκε αντιδράσεις από τους υπόλοιπους, αντιθέτως
μάλιστα τον είχαμε στα όπα όπα.
Αυτός όριζε την ώρα που θα ξεκινήσει, αλλά και θα τελειώσει το παιχνίδι
και όλοι μαζευόμασταν και το “διαλύαμε” με βάση το πρόγραμμά του. Αν
μάλιστα τον έφερνε ο πατέρας του, καλοπιάναμε και εκείνον, προκειμένου
να αφήσει τον φίλο μας να κάτσει περισσότερο. Δεν ήταν λίγες οι φορές
που παρακαλούσαμε τον πατέρα να μας αφήσει την μπάλα με υποσχέσεις ότι
θα την προσέχαμε σαν τα μάτια μας και θα του την επιστρέφαμε σώα την
επομένη.
Τα προνόμια του κατόχου της μπάλας πολλές φορές επεκτείνονταν στο να
μπορεί να διαλέξει τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν δεν του χαμε κάνει
ποτέ ξανά αυτή τη χάρη, αφού στην πραγματικότητα ήταν τελείως άμπαλος.
Ο ορισμός του τέρματος
Στα γήπεδα που αγωνιζόμασταν μικροί είναι προφανές ότι δεν υπήρχαν
τέρματα. Αν υπήρχαν, μάλλον δεν θα είχε και κανένα λόγο ύπαρξης το παρόν
κείμενο.
Επομένως, πριν από κάθε αγώνα ορίζαμε νοητά το τέρμα. Τα κάθετα δοκάρια
μπορούσαν να οριστούν με διάφορους τρόπους. Με σχολικές τσάντες, με
πέτρες, με νοητά σημάδια από γκράφιτι σε κάποιο τείχο, με τις βάσεις από
μπασκέτες, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Για να ναι ίσα τα τέρματα
μετρούσαμε βηματάκια, ενώ ήταν άπειρες οι φορές πριν από κάποιο,
πέναλτι, κόρνερ ή φάουλ που ο εκάστοτε τερματοφύλακας αναπροσάρμοζε τις
διαστάσεις του τέρματός του.
Η μαγεία, όμως, είχε να κάνει με τον ορισμό του οριζόντιου δοκαριού. Τις
περισσότερες φορές το οριζόντιο δοκάρι ήταν μέχρι εκεί που έφτανε να
πηδήξει ο τερματοφύλακας. Όταν, λοιπόν, ο τερματοφύλακας “έτρωγε” κάποιο
γκολ με σουτ που πήγαινε ψηλά, ξεκινούσε καβγάς για το πού βρισκόταν το
οριζόντιο δοκάρι, συνοδευόμενος από ταυτόχρονα πηδηματάκια με τεντωμένα
χέρια από όλους μας για να δείξουμε ότι δεν φτάναμε το σημείο από το
οποίο πέρασε η μπάλα.
Πώς χωριζόμασταν σε ομάδες
Πριν μπουν τα “αριθμάκια” στη ζωή μας, είχαμε έναν πιο ευφάνταστο
τρόπο για να ορίζουμε τις ομάδες. Δυο παιδιά, συνήθως οι καλύτεροι
παίκτες ή ο κάτοχος της μπάλας, στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο
και έκαναν “βηματάκια” για να δουν ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτη.
Θυμάστε τι ήταν τα βηματάκια; Στεκόντουσαν τα δύο παιδιά, το ένα
απέναντι στο άλλο σε εύλογη απόσταση και έλεγαν εναλλάξ ονόματα
ποδοσφαιρικών ομάδων ή παικτών. Για κάθε συλλαβή της λέξης που έλεγαν
έκαναν και ένα βήμα προς τον “αντίπαλο”. Όποιος πατούσε πρώτος τον
αντίπαλό του, είχε το bonus να διαλέξει πρώτος παίκτη. Κι αν νομίζεις
πώς τα “βηματάκια” ήταν κάτι τυχαίο, είσαι γελασμένος. Υπήρχε τακτική,
αφού χρησιμοποιούσαμε και πλαγιαστά “βηματάκια” προκειμένου να μείνουμε
μακριά από τον αντίπαλο, αν θεωρούσαμε πως θα μας πατούσε πρώτος.
Αφού έβγαινε ο νικητής της παραπάνω διαδικασίας, συνήθως επέλεγε τον
καλύτερο παίκτη ή αυτόν που ξέραμε πως θα κάτσει τερματοφύλακας σε όλο
τον αγώνα χωρίς να γκρινιάξει και χωρίς να ζητήσει να παίξει καθόλου
μέσα.
Όσον αφορά τον τερματοφύλακα, αν δεν υπήρχε κάποιος που θα καθόταν με
την θέλησή του -πράγμα σπάνιο- τότε μπαίναμε όλοι τέρμα μέχρι να φάμε
ένα γκολ. Επειδή, κάποιοι το έτρωγαν επίτηδες για να ξαναμπούν γρήγορα
μέσα, βάζαμε άλλους κανόνες όπως “φάμε-βάλουμε δύο” ή χρονομετρούσαμε τη
θητεία του καθενός στο τέρμα.
Αν ο αριθμός των παιδιών ήταν μονός, η ομάδα με το πιο αδύναμο “ρόστερ” έπαιρνε τον παίκτη παραπάνω.
Όταν χάναμε την μπάλα
Πόσες φόρμες και σορτσάκια έχουν σκιστεί στην προσπάθεια μας να φτάσουμε
με τα πόδια την μπάλα που είχε καρφωθεί κάτω από κάποιο αυτοκίνητο ή
είχε μπει σε κάποιο χώρο που έπρεπε να πηδήξουμε ένα συρματόπλεγμα;
Πόσες κλωτσιές έχουμε ρίξει ομαδικά στους κορμούς δέντρων για να πέσει η
μπάλα που είχε σφηνώσει σε κάποιο κλαδί; Τις περισσότερες φορές τα
παραπάνω γινόντουσαν ενώ φωνάζαμε εν χορώ: “πού ναι η μπάλα, οέο πού ναι
η μπάλα”.
Επίσης, άπειρες ήταν οι φορές που η μπάλα πήγαινε σε συγκεκριμένο
μπαλκόνι ή έσπαγε τα ποτήρια στα τραπέζια συγκεκριμένης κάθε φορά
καφετέριας και εμείς παρακαλάγαμε τον ιδιοκτήτη να μας την δώσει πίσω
και υποσχόμασταν για χιλιοστή φορά πως η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία
που συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Το λεξικό του ποδοσφαίρου
Υπήρχαν μια σειρά από φράσεις και λέξεις που λέγαμε όσοι παίζαμε μπάλα που δεν καταλάβαινε κανείς πλην των συμμετεχόντων.
Φυσικό εμπόδιο: Την συγκεκριμένη φράση την αναφέραμε όταν παίζαμε
ποδόσφαιρο σε κάποια πλατεία και η μπάλα έπεφτε σε κάποιον διερχόμενο.
Λέγοντας “φυσικό εμπόδιο” εννοούσαμε πως το παιχνίδι συνεχίζεται
κανονικά, αφού το να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο.
Περίπτερο/καφενείο: ‘Ετσι αποκαλούσαμε τον παίκτη που ελλείψει offside
άραζε στην άμυνα του αντιπάλου και δεν το κουνούσε αν δεν ερχόταν η
μπάλα στα πόδια του. Προφανώς, το “καφενείο” δεν γυρνούσε ποτέ στην
άμυνα.
Παγκότερμα/μπακότερμα: Όχι, δεν είναι ανακάλυψη του Νόιερ. “Παγκότερμα”
είχαμε συνήθως όταν στο τέρμα καθόταν κάποιος πολύ καλός παίκτης ή
κάποιος που βαριόταν να κάτσει τέρμα. Επομένως όταν η ομάδα του ήταν
στην επίθεση έβγαινε και αυτός μπροστά, διατηρώντας ταυτόχρονα την
ιδιότητα του τερματοφύλακα.
Γκελάκια/αγγελάκια/ποδαράκια: Με αυτή τη λέξη εννοούσαμε τα χτυπήματα
που μπορούσε να κάνει κάποιος με την μπάλα χωρίς να πέσει εκείνη στο
έδαφος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε διαγωνισμό για το ποιος έκανε
τα περισσότερα.
Καραβολίδα: Το πάρα πολύ δυνατό σουτ. Υπήρχε μάλιστα ο άγραφος κανόνας
σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονταν οι “καραβολίδες” από κοντά, κυρίως
μετά από απαίτηση του άτυχου που τον έβαζαν πάντα τέρμα. Παραβίαση του
συγκεκριμένου κανόνα ήταν λόγος για καβγά.
Ξερόμυτο: Το πολύ δυνατό σουτ που γινόταν με την μύτη του παπουτσιού.
Μπεκάτσα/τσαρούχι/στα περιστέρια: Το πολύ άστοχο σουτ που δεν έβρισκε στόχο και θεωρητικά πήγαινε στα πουλιά.
Οι κανόνες
Το γεγονός ότι παίζαμε ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει πως οι κανόνες ήταν
δεδομένοι. Προφανώς δεν υπήρχε offside, ενώ ένα ξακαθάρισμα που κάναμε
από την αρχή του ματς ήταν το αν θα παίζαμε με “τους παλιούς ή με τους
καινούργιους κανόνες”. Το γεγονός ότι στην προηγούμενη πρόταση
χρησιμοποιούσαμε πληθυντικό δεν είχε απολύτως κανένα νόημα, αφού στην
ουσία ο μοναδικός κανόνας που άλλαζε ήταν το “έμμεσο”.
Σύμφωνα με τους παλιούς κανόνες, μπορούσαμε να γυρίσουμε την μπάλα στον
τερματοφύλακα και εκείνος να την πιάσει με τα χέρια, χωρίς να
καταλογιστεί έμμεσο. Ενώ, με βάση τους καινούργιους, δεν μπορούσε να
συμβεί κάτι τέτοιο.
Δεν μετράνε οι σπόντες: Ο συγκεκριμένος κανόνας έβρισκε εφαρμογή σε
γήπεδα που περιλάμβαναν τείχους, όπως τα προαύλια σχολείων. Με αυτό τον
κανόνα ξεκαθαρίζαμε το κατά πόσο θα μπορούσαμε να ντριμπλάρουμε κάνοντας
σπόντες με τον τοίχο.
Στα τρία κόρνερ πέναλτι: Αυτός ο κανόνας αφορούσε τα μονά και συνέβαινε
αυτό ακριβώς που περιγράφει. Όταν μια ομάδα έβγαζε την μπάλα τρεις φορές
άουτ, οι αντίπαλοι χτυπούσαν πέναλτι.
“Αυτό δεν το είχαμε πει από την αρχή”: Η ατάκα αυτή λειτουργούσε ως
κανόνας πάνω από τους κανόνες. Αν για παράδειγμα δεν είχαμε ξεκαθαρίσει
από την αρχή αν θα παίζαμε π.χ. με σπόντα ή χωρίς, μόλις κάποιος έλεγε
αυτή την ατάκα έθετε θέμα για τους κανόνες του παιχνιδιού από εκείνη τη
στιγμή και μετά. Συνήθως ήταν λόγος για να ξεσπάσει σύρραξη στο γήπεδο.
Η “φάση”
Η συγκεκριμένη λέξη αποτελεί την πιο “δημιουργική ασάφεια” του
ποδοσφαίρου των παιδικών μας χρόνων. Όταν το παιχνίδι έφτανε χρονικά
προς την λήξη του, η ομάδα που καιγόταν να ισοφαρίσει ή να πλησιάσει στο
σκορ άρχιζε να φωνάζει “φάση”. Λέγοντας “φάση” στην ουσία εννοούσε πως
έπρεπε να γίνει ακόμα μια φάση πριν να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Ποτέ,
όμως, δεν είχε διευκρινιστεί με σαφήνεια αν η φάση τελείωνε όταν η μπάλα
έβγαινε άουτ, πλάγιο, γινόταν φάουλ ή έμπαινε γκολ. Αυτό είχε ως
αποτέλεσμα πολλές φορές η “φάση” να πλησιάζει σε διάρκεια ολόκληρο το
μέχρι τότε παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της “φάσης” έχουν μπει τα πιο
επικά γκολ, έχουν γίνει οι πιο εντυπωσιακοί πανηγυρισμοί και έχει πέσει
το περισσότερο ξύλο στην ιστορία του ποδοσφαίρου της “αλάνας”.
Τα παιχνίδια
Πέρα από το κλασικό “διπλό” υπήρχε μια σειρά ποδοσφαιρικών παιχνιδιών
που παίζαμε είτε για “ζέσταμα” είτε γιατί δεν μαζευόμασταν ο απαραίτητος
αριθμός ατόμων για “διπλό’.
Πασούλες και σουτ: Μέχρι να μαζευτούμε για να αποφασίσουμε τι θα
παίξουμε, όσοι είχαν πάει νωρίτερα στο “γήπεδο” έκαναν πάσες και
σούταραν στον τερματοφύλακα. Τόσο απλό!
Μονό ή μονάκι: Στο μονό συνήθως συμμετείχαν 3 ή 5 άτομα. Ένας εναντίον
ενός ή δύο εναντίον δύο και ένας τερματοφύλακας. Το παιχνίδι ξεκινούσε
με τον τερματοφύλακα να έχει γυρισμένη την πλάτη προς τους παίκτες και
να τους πετάει την μπάλα στα τυφλά για λόγους αξιοκρατίας. Στο μονό
έβρισκε εφαρμογή ο κανόνας “στα τρία κόρνερ πέναλτι”.
Ένας άλλος κανόνας που ίσχυε στο μονό ήταν πως για να μετρήσει ένα γκολ
θα έπρεπε η μια ομάδα να έχει περάσει τουλάχιστον έναν από τους
αντιπάλους. Ο μοναδικός τρόπος για να μετρήσει το γκολ χωρίς να περάσεις
τον αντίπαλό σου ήταν να βάλεις γκολ απευθείας από την επαναφορά του
τερματοφύλακα, χωρίς εκείνη να έχει προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος.
Πρωταθληματάκια: Όταν υπήρχαν πολλά άτομα, αλλά βαριόμασταν να παίξουμε
διπλό, χωριζόμασταν σε ομάδες των δύο ατόμων και παίζαμε knock-out
μονάκια, μέχρι να αναδειχθεί ο πρωταθλητής.
Γερμανικό/άγια: Για το παιχνίδι αυτό χρειαζόταν ένας τερματοφύλακας και
δύο έως τέσσερις παίκτες (παραπάνω δεν ήταν βολικό). Σε αυτό το παιχνίδι
έπρεπε να σκοράρεις μετά από πάσα χωρίς η μπάλα να πέσει στο έδαφος.
Ανάλογα με τον τρόπο που θα έβαζες το γκολ έπαιρνες και πόντους. Για
απλό σουτ έπαιρνες έναν πόντο, για κεφαλιά δύο, για ψαλιδάκι -λέμε τώρα-
πέντε.
