Η απουσία σου βροχή Του Ζαχαρία Καραταράκη

Η απουσία σου βροχή

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ

Από Ζαχαρία Καραταράκη Τελευταία Ενημέρωση Απρ 27, 2020

 

Οι άνθρωποι συναντώνται, δημιουργούν φιλίες, έρωτες και κάποτε χωρίζουν και χάνονται. Η απουσία φυσικά ενός αγαπημένου προσώπου σημαδεύει τη ζωή μας. Αυτή την απουσία αγωνίζονται να εκφράσουν με διαφορετικό τρόπο επώνυμοι και ανώνυμοι ποιητές. Ένα μικρό απόσταγμα θα δώσουμε παρακάτω.
Η απουσία σου βροχή
και πέφτει λίγη-λίγη
κι έγινε ο κόσμος θάλασσα
γύρω μου και με πνίγει.
Την αίσθηση μιας θάλασσας και την αγωνία του πνιγμού μας μεταφέρει η κρητική μαντινάδα. Είναι ο φόβος του γιαλού που έχει όποιος γλυτώσει από μια μεγάλη φουρτούνα.
Κάποιος Άγγλος ποιητής αποδίδει την ίδια κατάσταση με μια καθημερινή εικόνα     «Η απουσία σου με έχει διαπεράσει, όπως τη βελόνα η κλωστή. Ότι κάνω έχει το χρώμα της». Το αγαπημένο πρόσωπο χρωματίζει όλη τη ζωή μας και αφήνει τα ίχνη του στην μετέπειτα πορεία μας.
Σ’ ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι ακούμε «Τα μάτια σου έκλεισες και ‘ άφησες απ’ έξω».  Σε αρκετά άλλωστε τραγούδια υπάρχουν παρόμοιοι στίχοι. Στίχοι που μας ξαφνιάζουν και δείχνουν τα απέραντα περιθώρια έκφρασης που δίδει η γλώσσα, όταν η συγκίνηση που οδηγεί στη γραφή είναι αληθινή. Αν ανατρέξουμε στην ποίηση θα βρούμε πολλούς στίχους γραμμένους για να δηλωθεί το παράπονο, η πίκρα της εγκατάλειψης του ερωτευμένου.
Άλλοτε προσπαθούν να εξορκίσουν την σκληρότητα.
Άλλοτε περιγράφουν την τραγική τους θέση και την ερημιά τους.
Άλλοτε επιζητούν την συγνώμη  για τα λάθη που οδήγησαν στη φυγή το αγαπημένο πρόσωπο.
Άλλοτε υπενθυμίζουν τις γλυκές ώρες που έζησαν τότε που ανθούσε ο έρωτας.
Η λεπτότητα του ποιητή επιτυγχάνει να μας κερδίσει και να δείξει απλά και λιτά την κατάσταση. Είχε συνηθίσει να ταξιδεύει στα μάτια της και πρέπει αυτό το ταξίδι να ήταν γοητευτικό. Ήταν άραγε εκείνα τα μάτια πράσινα με μπλε βλεφαρίδες; Ήταν μαύρα ή καστανά; Όποιο κι αν ήταν το χρώμα τους άνοιγαν την πόρτα του Παραδείσου, γαλήνευαν τον κόσμο, έτρεφαν τον μύθο. Τροφοδοτούσαν με όνειρα τη φαντασία. Έδιδαν υποσχέσεις και άναβαν φωτιές. Με το φως τους πότιζαν το λουλούδι του έρωτα και ανθούσε. Τώρα οι βλεφαρίδες χαμήλωσαν και σκοτείνιασε ο κόσμος. Με το δικό τους φως δικαίωναν τη ζωή. Οι πιο μεγάλη σκληρότητα συνέβη με μια κίνηση απαλή και αθώα. Εμείς παραμένουμε ανίκανοι να καταδικάσουμε τα μάτια της όμορφης, όσο κι αν μας συγκινεί ο τρόπος που βρήκε για να εκφραστεί εκείνος που εγκαταλείφτηκε.
Μια εικόνα αντίστοιχη εξίσου υπέροχη υπάρχει σ’ ένα κρητικό δίστιχο μόνο που η κόρη εδώ κρατά ζωντανή την εικόνα του αγαπημένου της μέσα στα μάτια της
Μέσα στα μάτια μου τα δυό
Σ’ έχω και σε φυλάσσω
Δεν κλαίω, με τα δάκρυα­
Μη στάξεις και σε χάσω