Να κάνουμε κριτική στο "Κ".Κ.Ε.; Του Κ. Γ. Καζανάκη

•    Σ’ ευχαριστώ πολύ, αγαπητέ Panos Ioannidis, που με παρακολουθείς. Ομολογώ ότι κι εγώ παρακολουθώ όσο μπορώ τη δουλειά σου, που είναι μιά όαση στη (θεατρική μας) έρημο! (Για να με «ταυτοποιήσεις», είμαι εκείνος ο «περίεγος» τύπος που σου ζήτησε να τραβήξει (πολύ διακριτικά), φωτογραφίες σε μιά σου παράσταση. Μετά με… μάλωσε η Νικολέτα, και δεν το ξανάκανα!).
      Επί του θέματος: με αδικείς λίγο, αφού κάνω έντονη κριτική στη Δεξιά˙ πιο έντονη δεν γίνεται, νομίζω! Για την Αριστερά: αυτός δεν είναι ο πολιτικός χώρος που λέμε όχι μόνον κριτική, αλλά και (αυστηρή) αυτοκριτική; Και δεν μας κατηγορούν ότι είμαστε χαλαροί, ότι ο καθένας έχει την άποψή του, και ότι έχουμε συνιστώσες, ότι ομολογούμε τα λάθη μας ότι, δηλαδή, με μια λέξη έχουμε... πολλή δημοκρατία και είμαστε πολύ ειλικρινείς;
     Για το συγκεκριμένο ζήτημα: το «Κ».Κ.Ε. δεν εξαιρείται του κανόνος, αφού ουδείς είναι υπεράνω κριτικής! Όταν εκείνοι, το μακρινό 1968, όχι μόνον δεν μας έκαναν κριτική αλλά μας αποκαλούσαν... ρεφορμιστές, οπορτουνιστές και δεν ξέρω τι άλλο, επειδή τολμήσαμε να τους ’πούμε, σύντροφοι τι γίνεται, κάνουμε εισβολή και στρατιωτική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία; Και ποιον δικαίωσε η Ιστορία οέο; μήπως τους... ρεφορμιστές, οπορτουνιστές και δεν συμμαζεύεται; Και έμειναν αυτοί να «μονοπωλούν» το κόμμα, και να μας διαβεβαιώνουν, μέχρι τη στιγμή που υπεστέλετο η κόκκινη σημαία στο Κρεμλίνο(!), ότι όλα έβαιναν καλώς και ήταν… θαυμάσια, μοναδικά, εξαίσια και καταπληκτικά;
  Αλλ’ ας έλθουμε στο σήμερα: το «Κ».Κ.Ε. είχε το μεγαλύτερο τυπογραφείο της Αττικής υπό μορφήν Α.Ε., (που είναι η πιο καπιταλιστική μορφή επιχειρήσεως), και στο τέλος το ’κλεισε κι άφησε τους εργαζόμενούς του στον δρόμο! Μωρέ κομμουνιστές να σου πετύχουν! Ακόμη, όμως, και την «καλή» εποχή: ενώ ζητούσε 1.400 € κατώτατο μισθό, το ίδιο, ως Α.Ε., έδινε στους εργαζόμενούς τον... ελάχιστο, τα γνωστά, τότε,751€! ρεζιλίκια δηλαδή! Και αντί να έχει τις επιχειρήσεις του με συνεταιριστική μορφή (που είναι πιο κοντά στο σοσιαλιστικό πρότυπο), τις είχε, όπως είπαμε, σε τελείως καπιταλιστική μορφή! Αλλ’ έστω κι έτσι: γιατί 751€ και όχι 1.400€; τόση... συνέπεια πιά; Όπως καταλαβαίνεις μιλάμε για κάποιους που το ’χουν ’δεί μαγαζί, το οποίο πουλάει... «Κομμουνισμό»! και κάποιοι που είναι σε πόστα, μια σταθερή δουλειά κι ένα μισθό τα έχουν και πορεύονται, αλλά και οι άλλοι που δεν είναι σε θεσούλες δεν υστερούνται, αφού υπάρχει θερμή αλληλοϋποστήριξη: πολλά μαγαζιά μελών του κόμματος «ζουν» από την πελατεία του κόμματος και μόνον!
     Κι όλα αυτά μιά χαρά είναι γι’ αυτούς˙ ξέρεις, δα, καλά, τι σημαίνει, -ειδικά σήμερα-, να βγάζεις τα προς το ζειν. Άλλο, όμως, αυτό, κι άλλο το Κίνημα! Το Κίνημα που διψά για λύσεις, που θέλει την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία, και δεν μπορεί να περιμένει τη... Δευτέρα Παρουσία, όπου όλοι -ή, τουλάχιστον, η πλειοψηφία- θα καταλάβει το συμφέρον της, και θα ψηφίσει το «Κ».Κ.Ε.! Ή, μήπως, να περιμένουμε καμιάν… Επανάσταση; μα εδώ ο Καπιταλισμός έχει διαποτίσει το σώμα «μας» ως το κόκκαλο τόσο που, αν ζητήσεις από έναν άστεγο να εγκαταλείψει τη χαρτόκουτά του και να παλέψει για μιά άλλη κοινωνικο-οικονομική-πολιτική κατάσταση που θα του δώσει ένα σπίτι, θα σου απαντήσει, τι λες, να χάσω την ιδιοκτησία της… χαρτόκουτάς μου; υπερβολή θα μου ’πείς, ναι, αλλά το λέω για να δείξω τι εστί ιδιοκτησία! Και μην πάμε μακριά: μόλις χθες, εδώ δίπλα μας, στ’ Ανώγεια, έχασαν τη ζωή τους δύο(!), για ένα... (παλιο)υπόστεγο! για μια ξεφτιλισμένη ιδιοκτησία δηλαδή!
  

  
     Ο Καπιταλισμός βλέποντας τις λαϊκές & εθνικοαπελευθερωτικές Επαναστάσεις του 20ού αιώνα, τι έκανε; έδωσε σε πάρα πολλούς μιά μικροϊδιοκτησία που δεν είχαν, για να επιτύχει την απομόνωση και τα κατάφερε: ο καθένας μας σχεδόν είναι κλεισμένος στο καβούκι του, και κοιτάζει το μικροσυμφέρον του: το σπιτάκι μου, το αυτοκινητάκι μου, το λιοφυτάκι μου, το εξοχικούλη μου, να πάω στις διακοπούλες μου και πάει λέγοντας. Κάποιοι, δε, έχουν και σχετική ιδεοληψία: εγώ, λένε, είμαι… Κομμουνιστής -τρομάρα τους- αλλά... δεν ανήκω σε κανένα κόμμα! και τους ρωτάς: ξέρεις τι έλεγε σχετικά ο Μαρξ; προλετάριοι κλπ ενωθείτε; ναι σου λένε, ναι, αλλά κανένα κόμμα... δεν με εκφράζει! τόσο… τεράστιοι! Κι όταν τους απαντήσεις, ναι, αλλά έτσι δεν κάνεις τίποτα, αφού εν τη ενώσει η ισχύς,… εξαφανίζονται!
     Αλλ’ ας επανέλθουμε: ποια είναι η λύση; ο Σοσιαλισμός, βέβαια! ο Κομμουνισμός είναι στο τέλος του ταξιδιού, αν προλάβει η ανθρωπότητα, και δεν εξαφανισθεί είτε από πολέμους, είτε από καταστροφή του περιβάλλοντος, είτε και από τα δύο!
    Ο Καπιταλισμός, πάει τελείωσε, έχει χρεοκοπήσει! Σοσιαλισμός, λοιπόν, άρα Αριστερά! Και τι σημαίνει αυτό σήμερα; μα να, να νοιάζεσαι για τον λαό, και να δώσεις, π.χ., (για την Ελλάδα μιλώντας), ένα πιάτο φαγητό στα παιδιά που πέφτουν κάτω από την πείνα, ή να μαζέψεις 37 δισ. ευρώ για την κακιά ώρα, που να τη, ήλθε δυστυχώς! Να έχεις ενισχύσει το ΕΣΥ, που αν είχε προλάβει η Δεξιά να κατεδαφίσει όπως στόχευε, θα πεθαίναμε, τώρα, στους δρόμους! Κι αυτά το «Κ».Κ.Ε. -που δεν αφίσταται της κριτικής απέναντί μας, κάθε άλλο!-, τα αποκαλεί... Σοσιαλδημοκρατία, έναν, δηλαδή, «εξευγενισμένον» Καπιταλισμό, ενώ εκείνο δεν επιθυμεί όχι να κυβερνήσει, αλλά ούτε καν να συμμετέχει σε κυβέρνηση της Αριστεράς• έλεος, δηλαδή! και ξέρεις τι είναι να κάθεσαι απ’ έξω απ’ τον χορό, και να κάνεις κριτική μόνον; τότε όλα τα τραγούδια τα… ξέρεις, για μπες, όμως, μέσα, να ’δούμε; Το ποτάμι, όμως, δεν μπορείς να το περάσει αβρόχοις ποσίν, και ούτε ψάρι τρως αν δε βρέξεις… Κι αν ήταν με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (ο Τσίπρας είχε προτείνει στην Παπαρήγα να είναι εκείνη η πρωθυπουργός), και δεν μας είχαν φάει ψήφους τα κόμματα-αναχώματα Γιάνης, ΛΑ.Ε., Ζωίτσα κλπ κλπ, σήμερα θα κυβερνούσαμε, και δεν θα τραβούσαμε τα μαλλιά μας! Κατάλαβες, τώρα, γιατί το «Κ».Κ.Ε. έχει μείνει στο 5, άντε 6%; σε μιά εποχή που θα έπρεπε να έχει εκείνο το 35%, για να μην ’πώ το 50% τουλάχιστον;
     Και βλέπεις -για να έλθουμε και στην... επαναστατική γυμναστική: όχι, μόνον, δεν τους εμπόδισε η Αστυνομία -αφού ήταν παράνομοι-, αλλά τους… προέβαλαν και τα βρομοκάναλα της άρχουσας τάξης! Όταν την ελίτ δεν την πειράζεις, τότε εκείνη σε χαϊδεύει σαν το σκυλάκι του καναπέ της, που μπορεί, μεν, να γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει! Για να ’κανε το ίδιο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να βλέπαμε: δακρυγόνα, ξύλο συλλήψεις κλπ κλπ,… ωραία! Και για πες μου αν θέλεις, για να το ορίσουμε και «αρνητικά»: ποιον χτυπούσε πάντα η άρχουσα τάξη με λύσσα και μανία; μήπως την Αριστερά; και ποια ήταν αυτή (η Αριστερά), κάποτε; μήπως το Κ.Κ.Ε. χωρίς εισαγωγικά στο κάπα; και ποια είναι σήμερα; μήπως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; διότι αν δεν ήταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα, δεν θα τον χτυπούσε έτσι! Ο.Ε.Δ., λοιπόν, (και) δια της ατόπου απαγωγής που λέγαμε στο Γυμνάσιο στα Μαθηματικά! Τελικά τι λες; η κριτική (και η αυτοκριτική) κάνουν καλό, ή κακό; Και μήπως έπεσα στην παγίδα της κριτικής… «κομμουνιστών»;