Ο μικρός Δημήτρης. Του Χρήστου Ζουλιάτη.

17/11/1973 Πεντάχρονος το θύμα της κτηνώδους βίας της χούντας.
___________"Mικρέ μου Δημήτρη💕🌷
σήμερα θα ήσουν ολόκληρος άντρας, μα έμεινες για πάντα 5 χρονών, γιατί έτσι το θέλησαν άνθρωποι παράφρονες εκείνη την μέρα του μίσους. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να φανταστώ τι πρόλαβε να περάσει από το παιδικό σου μυαλουδάκι εκείνη τη μαύρη στιγμή που δέχτηκες τη σφαίρα. Το μυαλό μου αρνείται να συλλάβει τον τρόμο στο πρόσωπο της μάνας σου όταν έσκυψε από πάνω σου. Δεν ξέρω αν πόνεσες, δεν ξέρω αν κατάλαβες. Ξέρω ότι όλα τα δάκρυα του κόσμου να μαζέψω, δεν φτάνουν να ξεπλύνουν την ντροπή μας. Θέλω να ξέρεις, Δημήτρη μου, πως όση στάχτη κι όση βρωμιά κι αν επιχειρήσουν να ρίξουν πάνω στις σελίδες της ιστορίας αυτού του τόπου, αιώνα τον αιώνα, γενιά τη γενιά, μέχρι να σβήσει αυτός ο πλανήτης, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να κρατάνε τη μνήμη σου ζωντανή. Αυτό, αγόρι μου, μπορώ να στο ορκιστώ".
__Το κείμενο είναι ανυπόγραφο και βρίσκεται στη σελίδα "Η αναρχία είναι τρόπος ζωής". Πολύ συγκινητικό.

__Μέσα στα θύματα εκείνης της ημέρας ήταν και ένα μικρό αγόρι. Ο μικρός ονομαζόταν Δημήτρης Θεοδώρας και το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου διέσχιζε με τη μητέρα του, Μαρία Θεοδώρα, τη Λεωφόρο Παπάγου στα Ιλίσσια. Εκεί τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό τον ίλαρχο Σπυρίδωνα Σταθάκη (σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία).
__Η περίπολος βρισκόταν ακροβολισμένη στον κοντινό λόφο του Αγίου Θεράποντα. Ο μικρός Δημήτρης πέθανε ακαριαία. Όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Οι κάφροι πυροβολούσαν στα τυφλά, ρίχνοντας εναντίον όχι μόνο διαδηλωτών μα και του απλού κόσμου, γνώριζαν πως θα είχαν θύματα. Κι αν ανάμεσα στα θύματα υπήρχε κι ένα μικρό παιδάκι 5 ετών, ήταν κάτι που δεν τους ένοιαζε. Το μόνο που ήθελαν τότε, ήταν να διατηρηθούν στην εξουσία με κάθε τρόπο.
__Το μνημείο που έχει φτιαχτεί προς τιμήν του, είναι στο Δήμο Ζωγράφου, στην οδό Μπισκίνη και Νέου Τέρματος! Στο σημείο όπου πυροβολήθηκε.