Σε συζήτηση που είχα κάποτε με ένα χρυσαυγίτη
(κανένα δεν αποκλείω απο τον διάλογο),
μου είπε πως στο Πολυτεχνείο... δεν ύπήρξαν νεκροί.
Πώς τον ρώτησα, και ο εισαγγελέας Τσεβάς
πούούού τους βρήκε τόσους νεκρούς, στα... γαριδάκια;
Αυτοί, μου απάντησε, ήταν έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου!
Και επειδή ήταν έξω, δεν μετράνε; τον ξαναρώτησα.
Αφού σου είπα, δεν ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο,
πώς λέτε 《οι νεκροί του Πολυτεχνείου》, επέμεινε,
βάζοντας τη βελόνα από την αρχή του (νεοναζιστικού του), δίσκου.
Δηλαδή, του λέω, αν ο Μυρογιάννης,
αυτό το εικοσάχρονο παλληκάρι
που εκτέλεσε εν ψυχρώ ο στυγνός και στυγερός δολοφόνος,
ο χουντικός εθνοπροδότης Ντεριλής,
κομπάζοντας, μάλιστα, για τη σκοπευτική του δεινότητα,
ήταν αδελφός σου,
τα ίδια θα έλεγες;
Κόκκαλο ο νεοναζί!

Και ήταν ο ίδιος χρυσαυγίτης που μου είχε πει,
μετά τη στυγερή και εν ψυχρώ δολοφονία του Φύσσα,
ότι πολύ καλά έκανε ο 《συναγωνιστής》του
(αυτό το το ελεεινό και τρισάθλιο κάθαρμα,
ο εντεταλμένος μαχαιροβγάλτης
της εγκληματικής-νεοναζιστικής οργάνωσης Χ.Α.
και όρθιο νεοναζιστικό γουρούνι),
και τον έστειλε στον άλλο κόσμο,
στρίβοντας, μάλιστα, το δολοφονικό μαχαίρι στη μαχαιριά,
για να βεβαιωθεί ότι το θύμα του δεν θα γλύτωνε.
Το ίδιο τον είχα ρωτήσει και τότε.
Είχε μείνει, και τότε, κόκκαλο!

Ο άνθρωπος είχε περάσει κάτι χιλιάδες χρόνια
περπατώντας στα τέσσερα,
και ήλθε ο ναζισμος
να τον ξανακάνει τετράποδο κτήνος
μέσα σε λίγα, μόνον, χρόνια...