ίησε μια δημοσίευση.
Λένι
Ρίφενσταλ, η γυναίκα θρύλος των Ναζί και της έβδομης τέχνης, μαζί με
τον Όρσον Γουέλς και τον Σεργκέι Αϊζενστάιν διαμόρφωσαν τεχνικά τη
τέχνη του κινηματογράφου, αυτή στην
ουσία μόνο με 2 ταινίες της "Ο Θρίαμβος της Θέλησης" (1935) για το
συνέδριο των Ναζί στην Νυρεμβέργη, το καλύτερο προπαγανδιστικό φιλμ που
έχει γυριστεί ποτέ και την "Ολυμπία", το καλύτερο φιλμ για Ολυμπιακούς
αγώνες (του Βερολίνου το 1936) που έχει γυριστεί ποτέ. Η εικόνα του
Χίτλερ να διεγείρει τα πλήθη, των φαντασμαγορικών συγκεντρώσεων του
κόμματος, των εκδηλώσεων λατρείας των μελών του πέρασαν στην συλλογική
μνήμη μέσα από το φακό της. Και εάν το προπαγανδιστικό μέρος σήμερα μας
προκαλεί απέχθεια, σίγουρα εντυπωσιάζεσαι από το τεχνικό κομμάτι, ότι
βλέπουμε σήμερα και το θεωρούμε συνηθισμένο τότε ήταν πρωτοποριακό,
δικές της επινοήσεις.
Πολυμήχανη, δαιμόνια, έπαιρνε πανοραμικές λήψεις με κάμερες που κρέμαγε
από αερόστατα, έδενε κάμερες στις σέλες των αναβατών της ιππασίας για να
πάρει τα πλάνα που ήθελε, πρωτο-χρησιμοποίησε το slow-motion, ήταν η
πρώτη που έβαλε την κάμερα σε ράγες για να παρακολουθεί την κίνηση των
αθλητών!.
Όμορφη, με πολλούς εραστές, η μόνη με απεριόριστη πρόσβαση στα ταμεία του Τρίτου Ράιχ, έδινε αναφορά απευθείας μόνο στον Χίτλερ, ποτέ δεν μάθαμε αν είχε ολοκληρωμένη ερωτική σχέση μαζί του. Σιχαινόταν τον Γκέμπελς, «φύγε από δω σακάτη» του φώναζε όταν ο μικρόσωμος υπουργός προπαγάνδας εμφανιζόταν ακάλεστος στο σπίτι της και έπεφτε στα γόνατα της μέσα σε ξεσπάσματα ασυγκράτητης λαγνείας.
Όταν ο Χίτλερ έγραφε το «Ο Αγών μου», διακήρυττε ότι υπάρχει «φυλετική ενότητα» ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Γερμανούς. Αυτό που τους γοητεύει είναι η μιλιταριστική Σπάρτη – οι σκληροτράχηλοι Σπαρτιάτες που, σύμφωνα με τις θεωρίες που εναγκαλίστηκαν οι Ναζί ήταν ξανθοί με γαλανά μάτια διότι ήσαν απόγονοι των Δωριέων, οι οποίοι προέρχονταν από τον Βορρά, δηλαδή από τη Γερμανία (τη δεκαετία του ’30 εκπονούνταν διατριβές στη Γερμανία με το ίδιο θέμα). Όποιος έχει παρακολουθήσει την ταινία "Ολυμπία" δύσκολα μπορεί να μη σαγηνευτεί από τη μυθολογία που αναδύει ο φακός, θεμελιώδες συστατικό της ναζιστικής φαντασίωσης περί αρχαίου Ελληνικού κάλλους, ενώ ο ερωτισμός που έβγαζε από τα γυμνά κορμιά των αθλητών που φωτογράφιζε, παίζοντας δαιμόνια με τις σκιές και τις οπτικές με γωνίες επηρέασε όλη την σύγχρονη φωτογραφία και διαφήμιση.
Στην Ολυμπία όταν ήρθε για τις ανάγκες της ταινίας , προκαλεί σκάνδαλο (φωτο 2). Ερωτεύεται έναν 18χρονο, από τους λαμπαδηδρόμους στην Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας που καθιερώθηκε για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά. Ο Ανατόλ, Ρώσος πρόσφυγας, 15 χρόνια μικρότερος της, είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του στον Πύργο μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην περιοχή τον αγαπούσαν όλοι, τον φώναζαν Τόλικ κι έκανε ότι δουλειά έβρισκε για να συντηρήσει την οικογένειά του. Με τη βοήθεια διερμηνέα, τον απαγάγει επί τόπου, γυμνός όπως ήταν για να την ακολουθήσει σε μια σειρά λήψεων στην Αρχαία Κόρινθο, τους Δελφούς με κατάληξη το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» στην Αθήνα όπου διέμενε, τον παίρνει τελικά μαζί της στην Γερμανία, πήρε την Γερμανική υπηκοότητα, κάλεσε κοντά και τους γονείς του, αλλά γρήγορα τον βαρέθηκε, τον παράτησε κι ο όμορφος νεαρός έμεινε με τις αναμνήσεις και ένα σεβαστό ποσό χρημάτων.
Η Λένι, από τους ελάχιστους ανθρώπους που είδε για τελευταία φορά ο Χίτλερ πριν αυτοκτονήσει, είναι αυτή που διέσωσε στο ημερολόγιο της την περίφημη εξομολόγηση του για τον ρόλο της Ελλάδας και του έπους του 40 στην έκβαση του πολέμου. Της λέει ο Χίτλερ. «Ο Ντούτσε (Μουσολίνι) αποτελεί εξαίρεση Ιταλού, είναι ηγέτης μιας χώρας που τον ντρόπιασε. Οι αρετές του είναι πολύ υψηλότερες από αυτές των συμπατριωτών του, οι οποίοι δεν ξέρουν να κερδίζουν κανέναν πόλεμο, κανένας Ιταλός δεν γνωρίζει να πολεμάει. Είναι όπως όλοι οι Βαλκάνιοι, με μοναδική εξαίρεση τους πολύ γενναίους Έλληνες. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος ".
Μετά την πτώση του καθεστώτος, έπεσε σε δυσμένεια, δήμευση της περιουσίας της, 52 δίκες, αλλά ποτέ δεν καταδικάστηκε: δεν έβλεπα, δεν άκουσα, δεν ήξερα, ισχυριζόταν πάντα για τα εγκλήματα των Ναζί . Για πολύ καιρό το όνομά της ήταν ταμπού, κανείς δεν της έδινε δουλειά, επιχειρεί να διαγράψει το ναζιστικό παρελθόν της ασχολούμενη με καθαρά φυσιολατρικά θέματα. Το 1973, ταξιδεύει στην Αφρική και βγάζει φωτογραφίες από φυλές πανύψηλων Αφρικανών με υπέροχα σωματικά προσόντα αναζητώντας και σε αυτούς κάποια φυλή με φυλετική υπεροχή! Κυκλοφορεί δύο φωτογραφικά άλμπουμ για τα οποία κερδίζει και πάλι παγκόσμια αναγνώριση. Η φήμη της αποκαταστάθηκε εν μέρει, κάποιοι κριτικοί την αναγνώρισαν ως μία από τις μεγαλύτερες εν ζωή μορφές της Τέχνης, ο Μικ Τζάγκερ δέχτηκε να τον φωτογραφίσει.
Έχουν γραφεί αμέτρητες μελέτες, άρθρα, δοκίμια για τον πως κρίνεις έναν καλλιτέχνη, κρίνεις μόνο το έργο του ή και την προσωπικότητα του σε συνδυασμό με το πολιτικό και κοινωνικό του περιβάλλον, ο καθένας έχει την γνώμη του. Για μένα το έργο αυτονομείται από τον καλλιτέχνη εάν δεν το κάνεις είναι εις βάρος της ίδιας της τέχνης, μετά δεν ευχαριστιέσαι τίποτε, εάν σκέφτεσαι ότι τις Πυραμίδες τις έχτισαν κάτω από άθλιες συνθήκες δούλοι, δεν θα πας να δεις τα μοναδικά αυτά επιτεύγματα του ανθρώπου, ο Καραβάτζο αλητάκος ήταν μόνιμα με ένα σουγιά πάνω του και με 2 τουλάχιστον ανθρωποκτονίες στο ενεργητικό του που δεν εμπόδιζαν τους Καθολικούς Καρδινάλιους να εκστασιάζονται από τα έργα του, εάν σκέφτεσαι τις κατηγορίες εναντίον του Γούντυ Άλλεν σταματάς να ξεκαρδίζεσαι με τις ταινίες του κλπ.
Η Λένι εξακολουθούσε να ζει επικίνδυνα , στην ηλικία των 72 ετών ξεκινά υποβρύχιες καταδύσεις για να εξερευνήσει την ομορφιά του βυθού, στα 97 της το ελικόπτερο της συνετρίβη σε μια επίσκεψη στο Σουδάν και η ίδια διασώθηκε με δύο σπασμένα πλευρά και διάτρηση πνεύμονα, το μόνο που σχολίασε στους δημοσιογράφους ήταν ότι θλιβόταν που το δυστύχημα δεν είχε αποτυπωθεί σε φιλμ.... σε ηλικία 100 ετών, παρουσιάζει τη νέα της ταινία " Υποβρύχιες εντυπώσεις" με υλικό από 2.000 λήψεις. Τον επόμενο χρόνο, το 2003, πεθαίνει ήσυχα ενώ κοιμόταν στο σπίτι της στην Γερμανία.
Η θέση της στην ιστορία αδιαμφισβήτητη ως προς τα καλλιτεχνικά της επιτεύγματα και η καταλληλότερη προς ανάλυση σε ό,τι αφορά στην ηθική στην Τέχνη, έλεγε « δεν με ενδιέφερε καμία ιδεολογία , το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η αποτύπωση της ομορφιάς και της αισθητικής τελειότητας "
Όμορφη, με πολλούς εραστές, η μόνη με απεριόριστη πρόσβαση στα ταμεία του Τρίτου Ράιχ, έδινε αναφορά απευθείας μόνο στον Χίτλερ, ποτέ δεν μάθαμε αν είχε ολοκληρωμένη ερωτική σχέση μαζί του. Σιχαινόταν τον Γκέμπελς, «φύγε από δω σακάτη» του φώναζε όταν ο μικρόσωμος υπουργός προπαγάνδας εμφανιζόταν ακάλεστος στο σπίτι της και έπεφτε στα γόνατα της μέσα σε ξεσπάσματα ασυγκράτητης λαγνείας.
Όταν ο Χίτλερ έγραφε το «Ο Αγών μου», διακήρυττε ότι υπάρχει «φυλετική ενότητα» ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Γερμανούς. Αυτό που τους γοητεύει είναι η μιλιταριστική Σπάρτη – οι σκληροτράχηλοι Σπαρτιάτες που, σύμφωνα με τις θεωρίες που εναγκαλίστηκαν οι Ναζί ήταν ξανθοί με γαλανά μάτια διότι ήσαν απόγονοι των Δωριέων, οι οποίοι προέρχονταν από τον Βορρά, δηλαδή από τη Γερμανία (τη δεκαετία του ’30 εκπονούνταν διατριβές στη Γερμανία με το ίδιο θέμα). Όποιος έχει παρακολουθήσει την ταινία "Ολυμπία" δύσκολα μπορεί να μη σαγηνευτεί από τη μυθολογία που αναδύει ο φακός, θεμελιώδες συστατικό της ναζιστικής φαντασίωσης περί αρχαίου Ελληνικού κάλλους, ενώ ο ερωτισμός που έβγαζε από τα γυμνά κορμιά των αθλητών που φωτογράφιζε, παίζοντας δαιμόνια με τις σκιές και τις οπτικές με γωνίες επηρέασε όλη την σύγχρονη φωτογραφία και διαφήμιση.
Στην Ολυμπία όταν ήρθε για τις ανάγκες της ταινίας , προκαλεί σκάνδαλο (φωτο 2). Ερωτεύεται έναν 18χρονο, από τους λαμπαδηδρόμους στην Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας που καθιερώθηκε για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά. Ο Ανατόλ, Ρώσος πρόσφυγας, 15 χρόνια μικρότερος της, είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του στον Πύργο μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, στην περιοχή τον αγαπούσαν όλοι, τον φώναζαν Τόλικ κι έκανε ότι δουλειά έβρισκε για να συντηρήσει την οικογένειά του. Με τη βοήθεια διερμηνέα, τον απαγάγει επί τόπου, γυμνός όπως ήταν για να την ακολουθήσει σε μια σειρά λήψεων στην Αρχαία Κόρινθο, τους Δελφούς με κατάληξη το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» στην Αθήνα όπου διέμενε, τον παίρνει τελικά μαζί της στην Γερμανία, πήρε την Γερμανική υπηκοότητα, κάλεσε κοντά και τους γονείς του, αλλά γρήγορα τον βαρέθηκε, τον παράτησε κι ο όμορφος νεαρός έμεινε με τις αναμνήσεις και ένα σεβαστό ποσό χρημάτων.
Η Λένι, από τους ελάχιστους ανθρώπους που είδε για τελευταία φορά ο Χίτλερ πριν αυτοκτονήσει, είναι αυτή που διέσωσε στο ημερολόγιο της την περίφημη εξομολόγηση του για τον ρόλο της Ελλάδας και του έπους του 40 στην έκβαση του πολέμου. Της λέει ο Χίτλερ. «Ο Ντούτσε (Μουσολίνι) αποτελεί εξαίρεση Ιταλού, είναι ηγέτης μιας χώρας που τον ντρόπιασε. Οι αρετές του είναι πολύ υψηλότερες από αυτές των συμπατριωτών του, οι οποίοι δεν ξέρουν να κερδίζουν κανέναν πόλεμο, κανένας Ιταλός δεν γνωρίζει να πολεμάει. Είναι όπως όλοι οι Βαλκάνιοι, με μοναδική εξαίρεση τους πολύ γενναίους Έλληνες. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος ".
Μετά την πτώση του καθεστώτος, έπεσε σε δυσμένεια, δήμευση της περιουσίας της, 52 δίκες, αλλά ποτέ δεν καταδικάστηκε: δεν έβλεπα, δεν άκουσα, δεν ήξερα, ισχυριζόταν πάντα για τα εγκλήματα των Ναζί . Για πολύ καιρό το όνομά της ήταν ταμπού, κανείς δεν της έδινε δουλειά, επιχειρεί να διαγράψει το ναζιστικό παρελθόν της ασχολούμενη με καθαρά φυσιολατρικά θέματα. Το 1973, ταξιδεύει στην Αφρική και βγάζει φωτογραφίες από φυλές πανύψηλων Αφρικανών με υπέροχα σωματικά προσόντα αναζητώντας και σε αυτούς κάποια φυλή με φυλετική υπεροχή! Κυκλοφορεί δύο φωτογραφικά άλμπουμ για τα οποία κερδίζει και πάλι παγκόσμια αναγνώριση. Η φήμη της αποκαταστάθηκε εν μέρει, κάποιοι κριτικοί την αναγνώρισαν ως μία από τις μεγαλύτερες εν ζωή μορφές της Τέχνης, ο Μικ Τζάγκερ δέχτηκε να τον φωτογραφίσει.
Έχουν γραφεί αμέτρητες μελέτες, άρθρα, δοκίμια για τον πως κρίνεις έναν καλλιτέχνη, κρίνεις μόνο το έργο του ή και την προσωπικότητα του σε συνδυασμό με το πολιτικό και κοινωνικό του περιβάλλον, ο καθένας έχει την γνώμη του. Για μένα το έργο αυτονομείται από τον καλλιτέχνη εάν δεν το κάνεις είναι εις βάρος της ίδιας της τέχνης, μετά δεν ευχαριστιέσαι τίποτε, εάν σκέφτεσαι ότι τις Πυραμίδες τις έχτισαν κάτω από άθλιες συνθήκες δούλοι, δεν θα πας να δεις τα μοναδικά αυτά επιτεύγματα του ανθρώπου, ο Καραβάτζο αλητάκος ήταν μόνιμα με ένα σουγιά πάνω του και με 2 τουλάχιστον ανθρωποκτονίες στο ενεργητικό του που δεν εμπόδιζαν τους Καθολικούς Καρδινάλιους να εκστασιάζονται από τα έργα του, εάν σκέφτεσαι τις κατηγορίες εναντίον του Γούντυ Άλλεν σταματάς να ξεκαρδίζεσαι με τις ταινίες του κλπ.
Η Λένι εξακολουθούσε να ζει επικίνδυνα , στην ηλικία των 72 ετών ξεκινά υποβρύχιες καταδύσεις για να εξερευνήσει την ομορφιά του βυθού, στα 97 της το ελικόπτερο της συνετρίβη σε μια επίσκεψη στο Σουδάν και η ίδια διασώθηκε με δύο σπασμένα πλευρά και διάτρηση πνεύμονα, το μόνο που σχολίασε στους δημοσιογράφους ήταν ότι θλιβόταν που το δυστύχημα δεν είχε αποτυπωθεί σε φιλμ.... σε ηλικία 100 ετών, παρουσιάζει τη νέα της ταινία " Υποβρύχιες εντυπώσεις" με υλικό από 2.000 λήψεις. Τον επόμενο χρόνο, το 2003, πεθαίνει ήσυχα ενώ κοιμόταν στο σπίτι της στην Γερμανία.
Η θέση της στην ιστορία αδιαμφισβήτητη ως προς τα καλλιτεχνικά της επιτεύγματα και η καταλληλότερη προς ανάλυση σε ό,τι αφορά στην ηθική στην Τέχνη, έλεγε « δεν με ενδιέφερε καμία ιδεολογία , το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η αποτύπωση της ομορφιάς και της αισθητικής τελειότητας "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου