ινοποίησε μια δημοσίευση.
Δημήτρης Τριάντος
«Είμαι
μια ηλεκτρική συσκευή και αυτή το ηλεκτρικό ρεύμα. Αν κοπεί, χάθηκα…".
Τους πάντρεψε στον Ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση στην Αθήνα μετά από
20άχρονο δεσμό, ο Άγγελος και η Εύα
Σικελιανού, μάλιστα ο Νίκος ξέχασε τις βέρες, οπότε ο Άγγελος και η Εύα
έβγαλαν τις δικές τους και τις πέρασαν στα δάχτυλα τους!. Η Ελένη
δακτυλογράφησε την "Οδύσσεια" με τους 33.333 στίχους, 7 φορές, κατά
πολλούς το καλύτερο του έργο, περιέχει περισσότερες από 5.000 λέξεις
που δεν υπάρχουν σε κανένα Νεοελληνικό λεξικό, τις πήρε από το στόμα
του κόσμου για να τις διασώσει.
Φωτο 1. ο επιχρωματισμός της φωτογραφίας από τον Xρήστο Καπλάνη
Φωτο 2. η Ελένη στην τελευταία σπονδή, σαν σήμερα 5 Νοεμβρίου 1957, κηδεύεται στον Μητροπολιτικό Ναό του Ηρακλείου, στον Καπετάν Μηνά όπως τον έλεγε ο πατέρας του (ο Καπετάν Μιχάλης) που κάθε Κυριακή παραφύλαγε πότε θα φύγουν οι παπάδες που δεν ήθελε να τους βλέπει για να μπει στην Εκκλησιά και να ευλογήσει ο Άγιος τα άρματα του. « Θέλω να πεθάνω στην Κρήτη, εκεί στο Κάστρο (Ηράκλειο). Το χώμα της Κρήτης έφτιασε το αίμα μου – αυτό θέλω να το πιει…
Φωτο 3. « Τότε ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα τη θητεία μου. Μια μέρα πριν την κηδεία του, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς και έδωσε διαταγή να μην βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο. Οι αρχές φοβόνταν ταραχές γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Όταν θα το ‘παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ ένιωσα πολύ άσχημα, δεν άντεχα να πάρω στο λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ’ ένα βαφτισμένο χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο. Όσο αφορά τα βιβλία του δεν είμαι άξιος να τα κρίνω. Το ‘σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου και έτρεξα στο Μαρτινέγκο και τον έθαψα. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξι μήνες. Ο παπα-Σταύρος Καρπαθιωτάκης σε ηλικία 87 ετών έφυγε φέτος το καλοκαίρι από την ζωή στο σπίτι του στον Άι-Γιάννη Κνωσού.
Φωτο 4. Αθήνα, οδός Ακαδημίας, 1998, η 95χρονη πλέον Ελένη υποβασταζόμενη πάει να του χαϊδέψει το κεφάλι, στα αποκαλυπτήρια της προτομής του. Ασκητής, μαγείρευε Δευτέρα και έτρωγε ως το Σάββατο από το ίδιο φαγητό, αδύνατος, πετσί και κόκαλο, στην Κατοχή στην Αίγινα όπου έμενε μόνιμα, κινδύνευσαν με την Ελένη να πεθάνουν από την πείνα, ζούσαν μόνο με χόρτα και τσάι, όταν ευτυχώς ο καλός Θεός (αν και "άθεος" ) έστειλε ένα Φραγκισκανό μοναχό από την Αθήνα ζητώντας του να μεταφράσει την βιογραφία του Αγ. Φραγκίσκου της Ασίζης οπότε και του έστειλε πακέτα με τρόφιμα, χρωστούσε στον Άγιο την ζωή του και του αφιέρωσε το έργο "ο Φτωχούλης του Θεού."
Δούλευε τόσο πολύ που έλεγες «πώς διάολο αντέχει αυτός ο άνθρωπος; ούτε ένα λεπτό δεν πήγαινε χαμένο, χωρίς δουλειά. Στην Αίγινα όταν περνούσε από τα γεμάτα καφενεία να παίζουν τάβλι ή χαρτιά γινόταν έξαλλος «Ε, κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις «ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»
Μωρέ δεν είναι κρίμα κι άδικο να μη βαστάει χίλια χρόνια η νιότη του ανθρώπου! Μπας και φοβήθηκε ο Θεός μην του πάρουμε το θρόνο, και σιγά σιγά, μπαμπέσικα, μας ξαρματώνει, μας βγάζει τα δόντια, μας ξεκλειδώνει τα γόνατα, μας τσακίζει τα νεφρά, μας θολώνει τα μάτια, και τρέχουν τα ρουθούνια και τα χείλια μας μύξες και σάλια; Δε με νοιάζει ο θάνατος, δε με νοιάζει, ας με φάει μια και καλή το βόλι…μα αυτό το σιγανό ξεγιβέντισμα! «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»
Μωρέ τι υποφέρει κι αυτός ο Θεός, βρήκε τον μπελά του μαζί μας. Φωνάζουν τα ψάρια: Μη μας στραβώσεις, Κύριε, και μπούμε στα δίχτυα! Φωνάζουν οι ψαράδες: Στράβωσε τα ψάρια, Κύριε, να μπούνε στα δίχτυα! Ποιον από τους δυο ν’ ακούσει ο Θεός; Πότε ακούει τα ψάρια, πότε τους ψαράδες – κι έτσι πορεύεται ο κόσμος! “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
Κάθε χρόνο υποψήφιος για το Νόμπελ από το 1950 μέχρι τον θάνατο του, το 1957. Ο ίδιος το ήθελε πολύ, όχι μόνο για την υστεροφημία του αλλά και για να αποκαταστήσει οικονομικά την Ελένη αφού η υγεία του χειροτέρευε (λευχαιμία), είχε ήδη χάσει το μάτι του. Ο Σπύρος Μελάς από την Ακαδημία Αθηνών πρωτοστάτησε στην εκστρατεία συκοφάντησης του, ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας της Σουηδίας ομολογεί ότι στάλθηκαν επιστολές σε όλα τα μέλη ότι τυχόν βράβευση του θα ήταν εχθρική ενέργεια προς την Ελλάδα. Το σπουδαίο ήταν ότι η Νορβηγική Ακαδημία προσφέρθηκε να του δώσει διαβατήριο και Νορβηγική υπηκοότητα για να διευκολύνει την βράβευση του αλλά αυτός αρνήθηκε, το βραβείο εάν το κέρδιζε, έπρεπε να πάει και στην Ελλάδα.
Κανένας από τους δύο νομπελίστες ποιητές μας δεν έχει τόσο πολύ μεταφρασθεί και διαβασθεί ανά την υφήλιο όσο ο Καζαντζάκης, σε παραπάνω από 41 γλώσσες και διαλέκτους, έγινε Οσκαρικές ταινίες, θεατρικα έργα, βιβλία τσέπης, best seller, πίσω σε απόσταση ο Καβάφης σε 29, ακολουθεί ο Σεφέρης σε 23 γλώσσες!
Φωτο 5, στα σχόλια. Η ευχαριστήρια επιστολή ενός παραλίγο συνάδελφου του (Νομπελίστα) του Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον ευχαριστεί που του έστειλε μεταφρασμένο στα Γερμανικά το έργο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται»,
" Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά "
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή ! (ΑΣΚΗΤΙΚΗ).
Φωτο 2. η Ελένη στην τελευταία σπονδή, σαν σήμερα 5 Νοεμβρίου 1957, κηδεύεται στον Μητροπολιτικό Ναό του Ηρακλείου, στον Καπετάν Μηνά όπως τον έλεγε ο πατέρας του (ο Καπετάν Μιχάλης) που κάθε Κυριακή παραφύλαγε πότε θα φύγουν οι παπάδες που δεν ήθελε να τους βλέπει για να μπει στην Εκκλησιά και να ευλογήσει ο Άγιος τα άρματα του. « Θέλω να πεθάνω στην Κρήτη, εκεί στο Κάστρο (Ηράκλειο). Το χώμα της Κρήτης έφτιασε το αίμα μου – αυτό θέλω να το πιει…
Φωτο 3. « Τότε ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα τη θητεία μου. Μια μέρα πριν την κηδεία του, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς και έδωσε διαταγή να μην βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο. Οι αρχές φοβόνταν ταραχές γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Όταν θα το ‘παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ ένιωσα πολύ άσχημα, δεν άντεχα να πάρω στο λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ’ ένα βαφτισμένο χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο. Όσο αφορά τα βιβλία του δεν είμαι άξιος να τα κρίνω. Το ‘σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου και έτρεξα στο Μαρτινέγκο και τον έθαψα. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξι μήνες. Ο παπα-Σταύρος Καρπαθιωτάκης σε ηλικία 87 ετών έφυγε φέτος το καλοκαίρι από την ζωή στο σπίτι του στον Άι-Γιάννη Κνωσού.
Φωτο 4. Αθήνα, οδός Ακαδημίας, 1998, η 95χρονη πλέον Ελένη υποβασταζόμενη πάει να του χαϊδέψει το κεφάλι, στα αποκαλυπτήρια της προτομής του. Ασκητής, μαγείρευε Δευτέρα και έτρωγε ως το Σάββατο από το ίδιο φαγητό, αδύνατος, πετσί και κόκαλο, στην Κατοχή στην Αίγινα όπου έμενε μόνιμα, κινδύνευσαν με την Ελένη να πεθάνουν από την πείνα, ζούσαν μόνο με χόρτα και τσάι, όταν ευτυχώς ο καλός Θεός (αν και "άθεος" ) έστειλε ένα Φραγκισκανό μοναχό από την Αθήνα ζητώντας του να μεταφράσει την βιογραφία του Αγ. Φραγκίσκου της Ασίζης οπότε και του έστειλε πακέτα με τρόφιμα, χρωστούσε στον Άγιο την ζωή του και του αφιέρωσε το έργο "ο Φτωχούλης του Θεού."
Δούλευε τόσο πολύ που έλεγες «πώς διάολο αντέχει αυτός ο άνθρωπος; ούτε ένα λεπτό δεν πήγαινε χαμένο, χωρίς δουλειά. Στην Αίγινα όταν περνούσε από τα γεμάτα καφενεία να παίζουν τάβλι ή χαρτιά γινόταν έξαλλος «Ε, κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις «ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»
Μωρέ δεν είναι κρίμα κι άδικο να μη βαστάει χίλια χρόνια η νιότη του ανθρώπου! Μπας και φοβήθηκε ο Θεός μην του πάρουμε το θρόνο, και σιγά σιγά, μπαμπέσικα, μας ξαρματώνει, μας βγάζει τα δόντια, μας ξεκλειδώνει τα γόνατα, μας τσακίζει τα νεφρά, μας θολώνει τα μάτια, και τρέχουν τα ρουθούνια και τα χείλια μας μύξες και σάλια; Δε με νοιάζει ο θάνατος, δε με νοιάζει, ας με φάει μια και καλή το βόλι…μα αυτό το σιγανό ξεγιβέντισμα! «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»
Μωρέ τι υποφέρει κι αυτός ο Θεός, βρήκε τον μπελά του μαζί μας. Φωνάζουν τα ψάρια: Μη μας στραβώσεις, Κύριε, και μπούμε στα δίχτυα! Φωνάζουν οι ψαράδες: Στράβωσε τα ψάρια, Κύριε, να μπούνε στα δίχτυα! Ποιον από τους δυο ν’ ακούσει ο Θεός; Πότε ακούει τα ψάρια, πότε τους ψαράδες – κι έτσι πορεύεται ο κόσμος! “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
Κάθε χρόνο υποψήφιος για το Νόμπελ από το 1950 μέχρι τον θάνατο του, το 1957. Ο ίδιος το ήθελε πολύ, όχι μόνο για την υστεροφημία του αλλά και για να αποκαταστήσει οικονομικά την Ελένη αφού η υγεία του χειροτέρευε (λευχαιμία), είχε ήδη χάσει το μάτι του. Ο Σπύρος Μελάς από την Ακαδημία Αθηνών πρωτοστάτησε στην εκστρατεία συκοφάντησης του, ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας της Σουηδίας ομολογεί ότι στάλθηκαν επιστολές σε όλα τα μέλη ότι τυχόν βράβευση του θα ήταν εχθρική ενέργεια προς την Ελλάδα. Το σπουδαίο ήταν ότι η Νορβηγική Ακαδημία προσφέρθηκε να του δώσει διαβατήριο και Νορβηγική υπηκοότητα για να διευκολύνει την βράβευση του αλλά αυτός αρνήθηκε, το βραβείο εάν το κέρδιζε, έπρεπε να πάει και στην Ελλάδα.
Κανένας από τους δύο νομπελίστες ποιητές μας δεν έχει τόσο πολύ μεταφρασθεί και διαβασθεί ανά την υφήλιο όσο ο Καζαντζάκης, σε παραπάνω από 41 γλώσσες και διαλέκτους, έγινε Οσκαρικές ταινίες, θεατρικα έργα, βιβλία τσέπης, best seller, πίσω σε απόσταση ο Καβάφης σε 29, ακολουθεί ο Σεφέρης σε 23 γλώσσες!
Φωτο 5, στα σχόλια. Η ευχαριστήρια επιστολή ενός παραλίγο συνάδελφου του (Νομπελίστα) του Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον ευχαριστεί που του έστειλε μεταφρασμένο στα Γερμανικά το έργο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται»,
" Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά "
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή ! (ΑΣΚΗΤΙΚΗ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου