Με
ρώτησε ένας φίλος μου προχθές εάν βρίσκω "προβληματικό" το γεγονός ότι ο
13χρονος γιος του ασχολείται εντατικά και σχεδόν μονοθεματικά με τον
αθλητισμό, το μπάσκετ συγκεκριμένα.
Είπα, ναι, το βρίσκω ελαφρώς προβληματικό, όχι επειδή ο αθλητισμός
είναι κακό πράγμα, αλίμονο, αλλά επειδή νομίζω ότι ένα παιδί -ένας
άνθρωπος- πρέπει να αντλεί τα ερεθίσματά του από πράγματα που ταΐζουν
και "παιδεύουν" το σώμα όσο και το πνεύμα εξίσου.
Αλλά, πάλι, αυτό είναι μια εντελώς δική μου άποψη, έχει να κάνει με τον τρόπο που εγώ μεγάλωσα, με τον τρόπο που εγώ βλέπω τα πράγματα, με τον τρόπο που εγώ θεωρώ ότι είναι καλό να γίνονται, με αυτό που είμαι εν τέλει.
Βέβαια, ο Αλμπέρ Καμί, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1913, ίσως να έλεγε κάτι διαφορετικό.
"Αυτά που γνωρίζω με τη μεγαλύτερη βεβαιότητα για την ηθική και το καθήκον, τα χρωστάω στο ποδόσφαιρο", είχε πει. Είναι πολύ γνωστή ατάκα του αυτή.
Έπαιζε τέρμα, στην ομάδα Racing Universitaire Algerios -γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλγερία- ήταν και πολύ καλός και δεν εγκατέλειψε τη μπάλα για τη Φιλοσοφία, τον ανάγκασε η φυματίωση.
Ο Καμί έβλεπε το ποδόσφαιρο σαν μια φιλοσοφική προέκταση της ζωής:
Η μπάλα δεν θα σου έρθει ποτέ ακριβώς όπως την περιμένεις. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πάντα τόσο για τη νίκη όσο και για την ήττα και να μην επηρεάζεσαι ιδιαίτερα από κανένα από τα δύο. "Δεν υπάρχει μοίρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση", είχε γράψει.
Αλλά αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο σε σχέση με το ποδόσφαιρο είναι το είδος της προσωπικής ηθικής και ακεραιότητας που μπορεί ένας ελεύθερος άνθρωπος ν' αναπτύξει μέσα σε μια ομάδα και στις σχέσεις του με άλλους αντίστοιχα ελεύθερους ανθρώπους.
Πράγμα κάπως παράδοξο. Αλλά, ήταν ένας άνθρωπος που έτσι κι αλλιώς αναζητούσε τη λογική στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και μας προέτρεψε να φανταστούμε το Σίσσυφο ευτυχισμένο.
Αυτό που καταλαβαίνω εγώ ότι είπε ο Καμί είναι ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια καταδίκη από μόνη της.
Κι αν καταφέρεις μέσα στο μυαλό σου να αποδεχθείς αυτήν την καταδίκη σαν μια δεδομένη και αμετάβλητη συνθήκη και να τη μετατρέψεις υπερβατικά σε κάτι μέσα από το οποίο αντλείς ευτυχία, χωρίς να πρέπει διαρκώς να αιτιολογείς την ευτυχια αυτή, έχεις κερδίσει το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία.
Την ελευθερία σου.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Αλλά, πάλι, αυτό είναι μια εντελώς δική μου άποψη, έχει να κάνει με τον τρόπο που εγώ μεγάλωσα, με τον τρόπο που εγώ βλέπω τα πράγματα, με τον τρόπο που εγώ θεωρώ ότι είναι καλό να γίνονται, με αυτό που είμαι εν τέλει.
Βέβαια, ο Αλμπέρ Καμί, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1913, ίσως να έλεγε κάτι διαφορετικό.
"Αυτά που γνωρίζω με τη μεγαλύτερη βεβαιότητα για την ηθική και το καθήκον, τα χρωστάω στο ποδόσφαιρο", είχε πει. Είναι πολύ γνωστή ατάκα του αυτή.
Έπαιζε τέρμα, στην ομάδα Racing Universitaire Algerios -γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλγερία- ήταν και πολύ καλός και δεν εγκατέλειψε τη μπάλα για τη Φιλοσοφία, τον ανάγκασε η φυματίωση.
Ο Καμί έβλεπε το ποδόσφαιρο σαν μια φιλοσοφική προέκταση της ζωής:
Η μπάλα δεν θα σου έρθει ποτέ ακριβώς όπως την περιμένεις. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πάντα τόσο για τη νίκη όσο και για την ήττα και να μην επηρεάζεσαι ιδιαίτερα από κανένα από τα δύο. "Δεν υπάρχει μοίρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση", είχε γράψει.
Αλλά αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο σε σχέση με το ποδόσφαιρο είναι το είδος της προσωπικής ηθικής και ακεραιότητας που μπορεί ένας ελεύθερος άνθρωπος ν' αναπτύξει μέσα σε μια ομάδα και στις σχέσεις του με άλλους αντίστοιχα ελεύθερους ανθρώπους.
Πράγμα κάπως παράδοξο. Αλλά, ήταν ένας άνθρωπος που έτσι κι αλλιώς αναζητούσε τη λογική στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και μας προέτρεψε να φανταστούμε το Σίσσυφο ευτυχισμένο.
Αυτό που καταλαβαίνω εγώ ότι είπε ο Καμί είναι ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια καταδίκη από μόνη της.
Κι αν καταφέρεις μέσα στο μυαλό σου να αποδεχθείς αυτήν την καταδίκη σαν μια δεδομένη και αμετάβλητη συνθήκη και να τη μετατρέψεις υπερβατικά σε κάτι μέσα από το οποίο αντλείς ευτυχία, χωρίς να πρέπει διαρκώς να αιτιολογείς την ευτυχια αυτή, έχεις κερδίσει το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία.
Την ελευθερία σου.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου