Αμαλία Φλέμινγκ

Την Πέμπτη ήταν κιόλας τρεισήμισι μέρες που βρισκόμουν εκεί.
Οι φωνές και οι απειλές του Θεοφιλογιαννάκου και η αγωνία μου
για τα πρόσωπα που κινδύνευαν ίσως να συλληφθούν,
μου έφερναν συνεχώς διάθεση για εμετό.
Κατά τις δέκα ο Θεοφιλογιαννάκος με κάλεσε και πάλι,
αυτή τη φορά για να μου κάνει μία πρόταση.

- Μιλήσαμε με τον πρωθυπουργό για σας, μου είπε,
και με ποιον τρόπο είναι δυνατό
να σας εμποδίσουμε να κάνετε κι άλλο κακό στην πατρίδα μας.
Αποφασίσαμε ότι
θα είστε λιγότερο επικίνδυνη αν φύγετε στο εξωτερικό.
Κάντε μας λοιπόν μια μικρή λίστα των πραγμάτων που θέλετε,
να τα βάλουν σε μια βαλίτσα
και να σας συνοδέψουμε στο αεροδρόμιο.
Πιθανόν να γράψετε κανένα άρθρο, θα πείτε τα δικά σας για λίγο,
και ύστερα θα μπείτε στη χορεία των άλλων αλητών,
της Ελένης Βλάχου και των άλλων.
Τον ρώτησα αν αυτό εσήμαινε
ότι θα χάσω την ελληνική μου υπηκοότητα.
- Βεβαίως, είπε.
Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου πιο αναπαυτικά.
Ένιωθα τώρα δυνατή.
- Με τη θέλησή μου ποτέ δε φεύγω, είπα.
Έμεινε κατάπληκτος.
Μου μίλησε για τα μαρτύρια που επρόκειτο να τραβήξω
στο ΕΑΤ - ΕΣΑ
κατά τις επόμενες μέρες ή βδομάδες της ανακρίσεως,
μαρτύρια για τα οποία δεν είχα ιδέα,
και για την τελική δικαστική απόφαση
που θα μ' έστελνε για χρόνια στη φυλακή να σαπίσω.
- Σας συνιστώ
ζωηρώς να δεχτείτε την προσφορά τώρα που σας την κάνουμε.
Πιστέψτε με πως γλιτώνετε από πολλά οδυνηρά πράγματα.
- Φαίνεται πως το τίμημα να είσαι Έλληνας είναι πολύ μεγάλο,
μα δέχομαι να το καταβάλω, απάντησα.
- Θα το μετανιώσετε πικρά, μου είπε.
..............................................................................................................
Από το βιβλίο της Αμαλίας Φλέμιγκ
''Προσωπική Κατάθεση''