Για τα «μάτια» της ΔΗΜ.ΑΡ. (Χιουμοριστικό και προφητικό άρθρο του Κ. Γ. Καζανάκη, που δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα του Ηρακλείου Κρήτης "Πατρίς", στις 11/7/2012).

Για τα «μάτια» της ΔΗΜ.ΑΡ.

Του Κώστα Καζανάκη*

  Πρέπει να είμαστε πια πολύ ευτυχείς, αφού για τα ωραία «μάτια» της ΔΗΜ.ΑΡ. ξοδέψαμε περί τα 47,9 εκατ. δανεικά ευρώ και χάσαμε σαράντα πολύτιμες ημέρες, μέχρι να αποφασίσει η πολύφερνη «νύμφη» και «μπαλαρίνα» του πολιτικού μας βίου να πει το πολυπόθητο «ναι» και να ενδώσει στις προτάσεις των δύο (!!!) υποψηφίων «γαμβρών», της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι οποίοι «σφάζονταν στην ποδιά της» για μια αριστερή «πρέζα», ώστε να επιτύχει η συνταγή του μνημονίου.

  Θα μπορούσε, βέβαια, -μια και η απόφαση είχε ληφθεί ευθύς εξ αρχής- να είχε συναινέσει από τις πρώτες εκλογές, τότε που η συμμετοχή της ήταν απαραίτητη για να προκύψει ο μαγικός αριθμός των 151 βουλευτών κατ’ ελάχιστον, πράγμα που δεν συνέβαινε στις επαναληπτικές εκλογές.

  Αλλά, βλέπετε, δεν αφαιρείται έτσι απλά το «φύλλο» της αριστερο-δημοκρατικής «συκής». Εξάλλου είναι και εκείνοι οι ανεύθυνοι αναρχο-κομμουνιστές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που θα της έσουραν, και με το δίκιο τους, τα εξ αμάξης, υπενθυμίζοντάς της τη ρητή και κατηγορηματική δήλωση περί αριστερού άλλοθι, του μετρημένου, ώριμου και σοβαρού (προπάντων), υπεύθυνου και λαμπρού αρχηγού της με την ντεμοντέ πλην ωραία κυματιστή κόμμωση και τον αρειμάνιο μύστακα. Ο οποίος εγκατέλειψε το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όταν δεν τον ψήφισαν -κακώς, κάκιστα- ως πρόεδρο, για να μετεξελιχθεί σήμερα σε απαραίτητο αριστερό «μαϊντανό» της νεοφιλελεύθερης δεξιάς αναγέννησης.

  Η εξ αρχής έντονη προβολή της χαρωπής ΔΗΜ.ΑΡ. από τα μνημονιακά ΜΜΕ και ο επαμφοτερίζων πολιτικός της λόγος έκανε πολλούς κακόβουλους να την υποψιαστούν ως «ανάχωμα» του υπό εξαφάνιση ΠΑ.ΣΟ.Κ. και «δούρειο ίππο» του συστήματος. Βλέπετε όσο κι αν ήθελε η (σεμνή) ΔΗΜ.ΑΡ. να κρυφτεί, η χαρά δεν την άφηνε... Τώρα πια οι αντιμνημονιακές μάσκες φορέθηκαν κανονικά. Αφού, και με την επίκληση της ακυβερνησίας, παρεκάμφθη η υπερβολική εσωτερική αντίδραση των βουλευτών της, πολλοί από τους οποίους εγκατέλειψαν τα κόμματά τους προς αναζήτηση αντιμνημονιακής στέγης. Άλλοι γιατί εστερούντο παντελώς και άλλοι γιατί, κατά τη γνώμη τους, δεν τους εκάλυπτε αυτή που είχαν. Και προς εξασφάλιση αναλόγου αντιμνημονιακού οράματος, σε ένα κόμμα της αριστεράς που να είναι δημοκρατικό -εν αντιθέσει με την υπόλοιπη αριστερά που δεν είναι- αν και υπάρχει σ’ αυτήν κόμμα που οι ίδιοι το κατηγορούν για ... (δημοκρατική) πολυφωνία. Καταλάβατε; Αν όχι, δεν πειράζει, φτάνει που το κατάλαβαν εκείνοι· εσείς δεν χρειάζεται. Απλώς εμπιστευθείτε τους αριστερούς που έχουν αυτό-χρισθεί με τη δημοκρατική «βούλα» ως αυθεντικοί και γνήσιοι δημοκράτες. Άλλωστε «στην Ελλάδα είσαι», ως γνωστόν, «ό,τι δηλώσεις».

  Δόξα, λοιπόν, τω Θεώ, με το «ναι» της ΔΗΜ.ΑΡ. θα σωθούμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Είναι χαρακτηριστικό της παρθενικής σεμνότητος της «κόρης» το γεγονός πως μέχρι την τελευταία στιγμή πριν την επισημοποίηση των «αρραβώνων», στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν ... ενέκριναν κατάλληλο για τον πρωθυπουργικό θώκο τον εκλεκτό της καρδιάς τους, τον κ. Σαμαρά. Γινάτι κι αυτό... «Τραβάτε με κι ας κλαίω» δηλαδή, μια και ο κ. Σαμαράς είναι νέος, πλούσιος, φέρελπις, εργατικός, επιτυχημένος πιτσαδόρος όταν ήταν μετανάστης (με πιτσαρία στην Αμερική που έσκισε, όπως καυχήθηκε ο ίδιος), ψηλός, λεπτός, ευσταλής, κομψός, αρρενωπός με πλούσια κόμη και σπάνια γαλάζια μάτια. Με μια λέξη πανέμορφος και γοητευτικός, με πολλές καταγεγραμμένες κατακτήσεις στο ενεργητικό του, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται -κατά δημόσια δήλωση της ίδιας- και η δημοφιλής αοιδός του ελαφρολαϊκού μας άσματος, η κα Άννα Βίσση. Και ο οποίος διαθέτει, επιπλέον, έναν υπεύθυνο και συνεπή, πολιτικό λόγο. Όλοι, δα, τον θυμόμαστε προεκλογικά να μας εξηγεί αναλυτικότατα γιατί δεν επρόκειτο να συγκυβερνήσει, σε καμία, μα σε καμία περίπτωση, με το διεφθαρμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ....

  «Να στεριώσει», λοιπόν, το νέο «ζεύγος» με τον πολύ κ. Βενιζέλο κουμπάρο, ο οποίος ανέλαβε να κρατά το «φανάρι» της διαφάνειας, για να δούμε επιτέλους πού και πότε, η κατά Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. επ’ αόριστον συνέχιση του μνημονίου -και μάλιστα χωρίς εκπτώσεις όπως διεμήνυσε η κ. Μέρκελ- αφενός, και η σταδιακή (σε πόσα ... φεγγάρια;) απαγκίστρωση του κ. Κουβέλη, αφετέρου, θα συγκλίνουν. Αν, και μέχρι να αφαιρεθεί το «αγκίστρι», το «ψάρι» δεν θα σπαρταράει πια...

  Τώρα πια ξέρουμε. Για όλα αυτά φταίει ο αντιμνημονιακός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Οι πολλές συνιστώσες και η πολυφωνία που τον δέρνει δεν τον αφήνουν να συμμετέχει κι αυτός σε μια μνημονιακή κυβέρνηση-«τσίρκο». Εντάξει, επιμένει πως το μνημόνιο οδηγεί στην καταστροφή του λαού μας. Αυτό όμως δεν θα τον εμπόδιζε να συγκυβερνήσει με βάση αυτό ακριβώς που απορρίπτει. Από την άλλη, οι τρεις ετερόκλητες συνιστώσες της συγκυβέρνησης στο γενικόλογο και χωρίς κανένα χρονικό προγραμματισμό ευχολόγιο υπό τον τίτλο «Σημεία προγραμματικής σύγκλισης» που συμφώνησαν, όχι μόνο πήραν κάποιες ιδέες από το πρόγραμμα των 341 σελίδων και τις διακηρύξεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλάζοντάς τους τα φώτα, αλλά, επιπλέον, παρέλειψαν τα σπουδαιότερα, όπως π.χ. τα περί κατοχικού δανείου. Χωρίς να λησμονήσουν, ευτυχώς, να πασπαλίσουν την «τούρτα» της συμφωνίας τους με ολίγη από εργασιακές σχέσεις, ώστε να γίνει αρκούντως εύγευστη και γλυκιά.

  Αφού, λοιπόν, οι γαλαντόμοι (με ξένα κόλλυβα) συγκυβερνώντες θέλουν να χαρίσουν στους Γερμανούς, εκτός από τις πολεμικές αποζημιώσεις, και το κατοχυρωμένο αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα πρέπει να βοηθήσει, να βάλει πλάτη, κατά την έκφραση του συρμού και στην εθνική αυτή επιτυχία. Όσο, δε, για την αείμνηστη απλή αναλογική, αυτή έχει τοποθετηθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από τη συνεπή στις υποσχέσεις της ΔΗΜ.ΑΡ., αφού δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει το ζήτημα -και σωστά-, μια και δεν προβλέπεται να επιτύχει αξιόλογα εκλογικά ποσοστά στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.

  Εν πάση, όμως, περιπτώσει, το μεγάλο πρόβλημα του πολιτικού μας βίου εξακολουθεί να είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο οποίος φρόντισε να χάσει επίτηδες τις εκλογές (άρα είναι η πρώτη δύναμη) για να μην ... κυβερνήσει, αλλά και για να παριστάνει την (περιττή για κάθε δημοκρατία) αξιωματική αντιπολίτευση για την οποία τον ψήφισε ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό, άλλωστε, επιμένει πεισματικά να μην συνεργάζεται σε μια «εθνική Ελλάδος» με αυτούς που ξαφνικά τον ερωτεύτηκαν με πρωτόγνωρο πάθος, ενώ μέχρι χθες τον μισούσαν κατηγορώντας τον για... σπασμένες βιτρίνες, για πυρομανή «Νέρωνα» των Αθηνών, για δικαστική μαρτυρία υπέρ της (συστημικής) «17 Νοέμβρη», για υποστήριξη των λαθρόβιων μεταναστών, για όλους τους πολέμους από τον Πελοποννησιακό έως και τον εμφύλιο, για την εθνική καταστροφή του ’22, για την δικτατορία και την προδοσία της Κύπρου, για την επιστροφή στη δραχμή και την κατάρρευση του ευρώ, για πλημμύρες, τσουνάμι, ανομβρίες, καύσωνες, σεισμούς, λοιμούς, λιμούς καταποντισμούς, καθώς και δια πάσαν νόσον και κάθε κακό που έχει επισυμβεί στην πατρίδα μας ή πρόκειται να υποστεί ο λαός μας, καταλογίζοντάς του και τις σχετικές προθέσεις, όπως, άλλωστε, «ψάλλει» μαζί τους από τις κερκίδες όπου...αγωνίζεται σκληρά, και ο υποβαθμισθείς από το λαό μη αριστερός, κατά δήλωσή του, «ψάλτης» του συστήματος, το δυναμικά ανώδυνο ΚΚΕ. Που αν και οι καλοί συγκυβερνώντες το επαινούν για τη συνετή του στάση, σαν το καλό σκυλάκι που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει, ο μέχρι χθες πιστός λαός του έχει εκδηλώσει δια της ψήφου του μια κάπως διαφορετική γνώμη...

  Αλλά ας μην είμαστε μεμψίμοιροι. Πάντοτε έτσι δεν γινόταν; Μήπως ο ελληνισμός σ’ όλη την ιστορική του διαδρομή δεν επέλεξε την καλύτερη λύση πάντοτε, καταδικάζοντας παράλληλα τον πραγματικό αίτιο των δεινών του, από τον δίκαιο Αριστείδη και τον Φειδία έως τον Κολοκοτρώνη, τον Βενιζέλο, τον Καποδίστρια, και τον Μακάριο, για να θυμηθούμε μερικά ονόματα; Ας αφήσουμε, όμως, τις κακεντρέχειες, κι ας ευχηθούμε στο νιόπαντρο «ζευγαράκι» πολιτικόν «βίον ανθόσπαρτον» και να τους ζήσει το νεογέννητο «τερατάκι» της συγκυβερνήσεως. Που δεν ήλθε πρόωρα όπως πολύ νομίζουν, αφού η «σύλληψις» είχε προηγηθεί, βεβαίως-βεβαίως, του πολιτικού γάμου σύμφωνα με τη μόδα, αλλά και για να δοκιμαστούν οι τότε «μελλόνυμφοι».

  Σχετικά και άσχετα ηθικά διδάγματα: Αν πηγαίνω με όλους φταίει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που δεν κάνει το ίδιο. Ο Εφιάλτης ήταν Έλληνας. Την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Όποιος ανακατεύεται με τα (μνημονιακά) πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Πού να χάθηκε, άραγε, ο κονφερανσιέ Καρατζαφέρης με τα ωραία καλαμπούρια του, και γιατί; Μόνο το κόμμα που κατηγορεί συνεχώς και αδιαλείπτως η άρχουσα τάξη επί παντός του επιστητού είναι εκείνο το οποίο εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Επωδός και ρητόν: «Αχ κουβελάκι, κουβελάκι ξύλο που θα το φας μέσα σε ξένο περιβολάκι τρύπες γιατί τρυπάς;»

* Ο Κώστας Καζανάκης είναι μηχανικός

http://www.patris.gr/articles/225363/#.WCF4yvQauSo

11/7/2012