"Παράσιτα" & "Joker" Του Κ. Γ. Καζανάκη

Γιατί όταν 'δώ στυγερές δολοφονίες, αίματα και άφθονο ανθρώπινο κρέας κατατάσσω μιά ταινία στην κατηγορία "Αμερικανιά";  Οι ταινίες αυτού του τύπου είναι που έχουν εκπαιδεύσει τους Αμερικάνους -και όχι μόνον-, στο "Νόμος είναι το πιστόλι μου", που ήταν, κάποτε, το υποκρυπτόμενο μότο και "ηθικόν" δίδαγμα των ανώδυνων(;) γουέστερν. Κάπως έτσι εκπαιδευμένο ένα Αμερικανάκι ορμά στο σχολείο του και καθαρίζει καμιά τριανταριά συμμαθητές του και τον καθηγητή του μαζί, για να ταυτιστεί με τον ήρωα που είδε στο πανί. 

  Στην Τέχνη η μαγκιά είναι το να αφήνεις υπονοούμενα κι όχι να δίνεις κάτι όπως είναι, ωμό, αυτό είναι αναπαράσταση. Θυμούμαι, τώρα, ένα πίνακα του σπουδαίου Ρεθύμνιου  ζωγράφου, του Λευτέρη Κανακάκι, ο οποίος απεικόνιζε μιά καρέκλα που επάνω της ήταν αφημένα γυναικεία και ανδρικά ρούχα ανάκατα, και στο πάτωμα δυό ζευγάρια παπούτσια, ένα γυναικείο και ένα ανδρικό, βιαστικά ριγμένα. Τι υπαινιγμός για τον έρωτα, τι Τέχνη! Θα μπορούσε να μας έδειχνε το υπονοούμενο ζευγάρι  ολόγυμνο επάνω σ' ένα κρεβάτι να κάνει έρωτα; μα και βέβαια, αλλά θα είχε χάσει τον στόχο του. Και ποιος ζωγράφος το έκανε ποτέ αυτό; 

  Για να επανέλθω στην ταινία -αν και έχει περάσει κάποιος καιρός και ξεχνώ λεπτομέρειες-, νομίζω ότι αναφερόταν, ταξικά, στην "πάλη" των μελών μιάς εξαθλιωμένης οικογένειας, με τα μέλη μιάς πλούσιας την οποία υπηρετούσε, ενώ υπήρχε και μιά δεύτερη "πάλη" μεταξύ της πρώτης οικογένειας και των πρώην υπηρετών της πλούσιας, ως αποτέλεσμα κοινωνικού αυτοματισμού. Στην αρχή παρακολουθούμε μιά σχεδόν κωμωδία, για να εξελιχθεί η ιστορία στο δεύτερο μέρος σε θρίλερ, με αποκορύφωμα το σφαγείο του τέλους, με  τη στυγερή δολοφονία των πλούσιων αφεντικών, όταν οι λούμπεν "επαναστατούν". Μάλιστααα. Πολιτικά αν δούμε την ταινία θα λέγαμε ότι αν δεν ήταν επικίνδυνα όλα ετούτα στην τρομακτικότητά τους, θα ήταν γραφικά, και, βέβαια, άκρως συκοφαντικά για την Αριστερά: οι λούμπεν που είναι επικίνδυνοι γιατί μπορούν ανά πάσα στιγμή και ώρα να σηκώσουν τα όπλα και να καθαρίσουν τους αστούς. Η ταινία εκτός της συκοφαντίας της Αριστεράς ως δολοφονικής, κάνει και κάτι άλλο: "προειδοποιεί" τους αστούς να προσέχουν και να παίρνουν τα μέτρα τους, ενώ, παράλληλα,  καταγγέλει και συκοφαντεί τους εξαθλιωμένους για να προάγει το ταξικό μίσος στο σχήμα: τα καλά αφεντικά που δίνουν ψωμί στους υπηρέτες τους, κι αυτοί κοιτάζουν να τους πιούν το αίμα, ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: την Αστυνομία, τον Στρατό τα όπλα και το κράτος τα κατέχουν οι αστοί, και καθαρίζουν μάνι-μάνι όποιον τους αντισταθεί, όπως τον Ιρανό στρατηγό και, πρόσφατα, τον Φλό'ι'ντ, ενώ οι επαναστάσεις είναι, πλέον, μακρινό παρελθόν, και πιθανότατα πολύ μακρινό μέλλον, -αν θα υπάρξουν καν- από τη στιγμή που ο Καπιταλισμός ελέγχει τα πάντα είτε με το καλό, είτε με το άγριο.  Αυτόματα σύγκρινα τα "Παράσιτα" με μιάν άλλη ταινία, που έσπασε ταμεία, τον Joker. Εκεί, πάλι, υποτίθεται ότι έγινε "επανάσταση" κάποιων περιθωριοποιημένων ("ψυχολογικά" και όχι ταξικά),  η οποία επικράτησε(!), αλλά συνέχισε να χρησιμοποιεί τις ίδιες, ακριβώς, μεθόδους τις οποίες υφίσταντο οι "επαναστάτες", εντός του ιδίου, σαπισμένου συστήματος, βεβαίως, βεβαίως. Αυτή η ταινία είχε ένα παρόμοιο τέλος αλλά γενικευμένο: μπάχαλο, όπου συνέβαιναν, παρομοίως, στυγερές δολοφονίες των αφεντικών και καίγονταν το σύμπαν, αφήνοντας στον θεατή να αποφασίσει για το τι θα επακολουθούσε, και που θα κατέληγε το πράγμα. Προς Θεού όμως, δεν υπήρχε  ούτε η παραμικρή νύξη για το καπιταλιστικό μοντέλο, το οποίο και οι δύο ταινίες υπηρετούν πιστά, αν και υποτίθεται ότι το καταγγέλουν. Αυτή είναι και η μεγάλη τους αντίφαση, που τις κατατάσσει στις υποδόρια  προπαγανδιστικές, και σε καμία περίπτωση σε αυτό που θα αποκαλούσαμε αριστουργήματα του Κινηματογράφου...