Διάλογος με την Ειρήνη Του Κ. Γ. Καζανάκη

     Κώστα γεια σου

Είμαι η Ειρήνη από την Αθήνα που πήρε το Γ' βραβείο ποίησης στη Λεμεσσό. Συμμετείχα μ' ένα μόνο ποίημα το "εν Ριπή".

Εκεί συνάντησα το γιο σου οποίος με ιδιαίτερη σεμνότητα εξαιρετική εμβάθυνση ,σκέψη και συναίσθημα, μου μίλησε για σένα με αφορμή την ποιητική συλλογή. Του υποσχέθηκα να διαβάσω τις ποιητικές σου συλλογές, "Θάλαμος αποσυμπιέσεως" & "φως νεαρό" και να σου γράψω . Μου τις έστειλε στις 9/6/2012 κι ίσως νομίζει πως ξέχασα την υπόσχεσή μου γιατί πέρασε πάνω από ένας μήνας. Όμως δεν ξέχασα όχι μόνο γιατί είναι ένα εξαίρετο παιδί αλλά και γιατί τα ποιήματά σου, διαβάζοντας στα μου ενέπνευσαν αυτή τη συνομιλία.

"Θάλαμος αποσυμπιέσεως": στίχοι στοχαστικοί, μεταφορικοί  και κάποτε σχεδόν επιγραμματικοί στοιχειοθετούν και συνθέτουν την πορεία της ύπαρξης. Ποιήματα προσηλωμένα στο ασυντέλεστο και σε κείνο που ΄χει από καιρό συντελεστεί. Αισιόδοξα μέχρι την πιο βαθιά τους ήτα και ητημένα την ώρα που εμφανίζονται λυτρωμένα. Λέξεις που ενσαρκώνουν τις μνήμες, τα λάθη, τις απουσίες, τις νοσταλγίες και εμφανίζονται επί σκηνής τόσο ρεαλιστικά απεικονίζοντας την ψυχική διάθεση του ποιητή.

Το πιο σημαντικό για μένα στην ποίησή σου; η καθαρή αίσθηση πως ανασύρεις με το σκοινί από το βάθος του πηγαδιού της ζωής τον κουβά με το ποιητικό ύδωρ. Πως έχεις στραμμένη την προσοχή στο ανέβασμα για να μη χυθεί ούτε σταγόνα από το νόημα και πως αυτό το νερό γίνεται νέκταρ καθώς μυρώνεται από τον κόπο της αληθινής ζωής όχι εκείνης που επιχειρείται εν απουσία της να συντεθεί ως ένα ποιητικό παζλ στα χέρια του ποιητή.

Η εικονοποιία σου ζωντανεύει το περιεχόμενο και το σωστό δέσιμο των αρμών μεταξύ των ποιημάτων μετατρέπει τη συλλογή σ΄ ένα φυσικό μονοπάτι που δεξιά κι αριστερά η ποικιλία της βλάστησης δεν εμποδίζει το αρμονικό αποτέλεσμα την ομοιογενή ομορφιά διαφορετικών ήχων.

Μου άρεσε η συλλογή σου αυτή. Το λέω με το ταπεινό κριτήριο ενός ανθρώπου που γράφει γιατί γεννήθηκε με αυτή την ανάγκη. Η ίδια μου η αγάπη για την ποίηση τρέφει την πεποίθησή μου πως μπορώ ν' αναγνωρίσω ανάμεσα στα παιδιά της ποιο από αυτά είναι δικό της παιδί και ποιο υιοθετημένο μετά από τόσα πολλά χρόνια που λογοκρίνω τον εαυτό μου και διερευνώ τις προθέσεις της.

Ένας "επίλογος" μοιάζει αυτή η ποιητική συλλογή. Ένας εσωστρεφής μονόλογος πολλών ανθρώπων που γίνεται εξωστρεφής μαρτυρία, παραμύθι ή τραγούδι όταν συναντιέται με τον αναγνώστη.

Γιατί αυθεντικότητα στην ποίηση ονομάζω την δυνατότητα που δίνει στον καθένα να συναντήσει μέσα της τον εαυτό του.

Και τα δικά σου ποιήματα μιλούν στον αναγνώστη.

Αν δεν ήταν οι καιροί τόσο εμπορεύσιμοι κι αν τη διαχείριση της τέχνης δεν την είχαν στα χέρια τους εκείνοι που με τους όρους της αγοράς πλασάρουν το ανθρώπινο πνεύμα όπως ορίζει ο σύγχρονος "πολιτισμός" και ως προϊόν δημιουργίας ότι γουστάρουν, οι στίχοι σου θα έφθαναν σαν ακτίδα φωτός να προστεθούν στο μεγάλο ηλιοστάσιο των ποιητών και να τέρψουν τις διψασμένες αισθήσεις μας.

" Φως νεαρόν"! παρότι είναι ένα γοητευτικό αρχιτεκτόνημα λέξεων και νοημάτων , η υπερπληθώρα επιθέτων και ρημάτων εγκλωβίζει τις προθέσεις του. Οι λέξεις και οι φράσεις βαδίζουν μόνες τους και δυσκολεύονται να συνδεθούν σ΄ ένα ενιαίο σώμα να γίνουν σάρκα εκ σαρκός ...Έχει τόσες πολλές εισόδους το κάθε ποίημα που τραμπαλίζεσαι από ποια να εισέλθεις κι όταν επιλέξεις χρειάζεσαι ένα νήμα για να εξέλθεις. Σε μαγεύουν τα χρώματα αλλά σε τυφλώνουν οι λάμψεις γιατί οι λέξεις σου λειτουργούν διαρκώς σαν προβολείς νοημάτων ή καταστάσεων. Στα ποιήματα αυτά επικρατούν πιο πολλοί οι ήχοι όχι τα νοήματα. Ήχοι ταλαντούχοι, ζωηροί που σε ξυπνούν μα που δεν ανακόπτουν το φτερωτό τους βήμα για να συλλάβεις τη μορφή τους κι έτσι σου διαφεύγουν μια για πάντα. Έχεις θολή την εικόνα τους στη μνήμη σου. Στίχοι που ο ποιητής αποτρέπει την αποκρυπτογράφησή τους γιατί προσπαθεί να διασώσει την αυτοτέλεια της κάθε λέξης. το ποίημα έτσι  όπως εξωτερικά  αποτυπώνεται στο χαρτί αν το ακολουθήσεις σχεδιαστικά με τη μύτη ενός μολυβιού θα έχει την μορφή και ροή της αδιάκοπης κατάβασης. Με αφετηρία την κορυφή ο αναγνώστης γυρεύει να βρει το καταφύγιο στο τέρμα. Σε μια διαρκή υπερδιέγερση οι λέξεις δεν χαρίζουν εύκολα την ολοκλήρωση.

Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

Και  εύχομαι Κώστα να κρατήσουμε τη δύναμη της χειροποίητης σκέψης σ΄ αυτούς του μηχανοκίνητους καιρούς.

Ειρήνη

ΕΙΡΗΝΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ

irenapyla@gmail.com

   Ειρήνη σε χαιρετώ,

και ομολογώ πως χαίρομαι διπλά. Για την εκ του σύνεγγυς -αν και εξ αποστάσεως- πολύφερνη γνωριμία μας από τη μια, και για τον χαρτογραφούντα τους ευμετάβλητους ποιητικούς μου ανέμους διεισδυτικό σου λόγο από την άλλη. Λόγο που επέδρασε για μένα ως ευπρόσδεκτο καταφύγιο και περιρρέουσα όαση αναψυχής  μέσα στον διαλυτικό καύσωνα και στον πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό Αρμαγεδδώνα.

   Και νομίζω πως έχει ιδιαίτερο ειδικό βάρος η επικοινωνία όταν δεν γνωρίζεις τον άλλον παρά μόνον από κάποια γραπτά του σύμβολα. Πόσο μάλλον να συγκεντρωθείς, να μελετήσεις και να επιδοθείς σε μιαν επωφελώς επώδυνη γι αυτόν και ανατέμνουσα μέρος του σώματος της ποιητικής του απόπειρας δημιουργική καλλιέργεια.  Σε αντίθεση με άλλους που, αν και γνωρίζουν και το πρόσωπο,  απαξιώνουν να εκφράσουν, έστω προφορικά, το ελάχιστο.

   Για την  (με τα συνήθη μέτρα)  χρονική καθυστέρηση απαντήσεώς μου:  Κατ’ αρχήν  χρόνος στην ποίηση -όπως και στη Φυσική- δεν υπάρχει.  Ήθελα, δεύτερον, να σου ταχυδρομήσω όλες τις ποιητικές μου συλλογές, στις οποίες περιλαμβάνεται, φυσικά, και η τελευταία μου. Που με βασάνιζε αλύπητα τους τελευταίους οκτώ, τουλάχιστον,  μήνες. Μαζί με ένα ξανακοίταγμα των προηγούμενων συλλογών, πάει, έφυγε, ο χρόνος. Όμως έβαλα, επιτέλους, την τελική...  τελεία.

  Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, την όδευση ενός εξερευνητή διαλόγου.

-            Είμαι η Ειρήνη από την Αθήνα που πήρε το Γ' βραβείο ποίησης στη Λεμεσό. Συμμετείχα μ' ένα μόνο ποίημα το "εν Ριπή".

-             Η Ειρήνη η Αθηναία λοιπόν.  Που έστειλε ένα από τα παιδιά της  να πετάξει μόνο του σε  άλ-

         λον ουρανό.  Και κάποιοι μύστες το περιέβαλαν με την τήβεννο μιας διάκρισης.  

         Διαβλέπω  να αναπτύσσεται  ένα ενδιαφέρον τοπίο, στο οποίο πολύ θα ήθελα να  περιπλα-

         νηθώ, χωρίς μπούσουλα, στα τέσσερα σημεία των οριζόντων του,  και να το  εξερευνήσω.

-            Εκεί συνάντησα το γιο σου οποίος με ιδιαίτερη σεμνότητα εξαιρετική εμβάθυνση, σκέψη και  συναίσθημα, μου μίλησε για σένα με αφορμή τις ποιητικές σου συλλογές "Θάλαμος αποσυμπιέσεως" & "Φως νεαρόν". Του υποσχέθηκα αφού τις διαβάσω να σου γράψω. Μου τις έστειλε στις 9/6/2012 κι ίσως νομίζει πως ξέχασα την υπόσχεσή μου γιατί πέρασε πάνω από ένας μήνας. Όμως δεν ξέχασα -όχι μόνο γιατί είναι ένα εξαίρετο παιδί- αλλά και γιατί διαβάζοντας τα ποιήματά σου  εμπνεύστηκα αυτή τη συνομιλία.

-            Δεν βιαζόμαστε κατ’ αρχήν. Θέλει τον καιρό του να μεστώσει ο λόγος.  Και σ’ ευχαριστώ για τις ευοίωνες προσρήσεις σου προς ένα από τα τρία κλαδιά του δέντρου μας· τον Γιώργου μας.   Που όμως δεν μπορούμε ν’ ακούσουμε  το τραγούδι των πουλιών που φωλιάζουν στις φυλλωσιές του. Ειδικά αυτόν τον βαρύ καιρό.

-            "Θάλαμος αποσυμπιέσεως": στίχοι στοχαστικοί, μεταφορικοί  και κάποτε σχεδόν επιγραμματικοί στοιχειοθετούν και συνθέτουν την πορεία της ύπαρξης. Ποιήματα προσηλωμένα στο ασυντέλεστο και σε κείνο που ΄χει από καιρό συντελεστεί. Αισιόδοξα μέχρι την πιο βαθιά τους ήττα και ηττημένα την ώρα που εμφανίζονται λυτρωμένα. Λέξεις που ενσαρκώνουν τις μνήμες, τα λάθη, τις απουσίες, τις νοσταλγίες και εμφανίζονται επί σκηνής τόσο ρεαλιστικά απεικονίζοντας την ψυχική διάθεση του ποιητή.

-           Και πώς να μην είμαι και...

 

...Εγώ ο αιώνια ηττημένος...

       κατά τον φίλο ποιητή  Γιάννη Τσερεβελάκη, όπως όλοι;  Με περικυκλώνεις  με τη διαμπερή σου

        ματιά και με συγκινείς.

-            Το πιο σημαντικό για μένα στην ποίησή σου; η καθαρή αίσθηση πως ανασύρεις με το σκοινί  από το βάθος του πηγαδιού της ζωής τον κουβά με το ποιητικό ύδωρ. Πως έχεις στραμμένη την προσοχή στο ανέβασμα για να μη χυθεί ούτε σταγόνα από το νόημα και πως αυτό το νερό γίνεται νέκταρ καθώς μυρώνεται από τον κόπο της αληθινής ζωής και όχι εκείνης που επιχειρείται εν απουσία της να συντεθεί ως ένα ποιητικό πάζλ στα χέρια του ποιητή.

-        Το ζήτημα είναι το τι επιλέγει  κανείς.  Την οδυνηρή  και τα πάντα  πληρούσα συναναστροφή

      με την  άτεγκτη, μεν, ειλικρινή, δε, φίλη αλήθεια, ή  την  πολλά υποσχόμενη  λυκοφιλία των ψευ-

      δαισθήσεων  και  τις  πλουσιοπάροχες  υποσχέσεις τους; 

         Εμείς, πάντως, που προσπαθούμε να καταδυθούμε σε ποιητικά βάθη χωρίς αναπνευστήρα,      

      το πήραμε  απόφαση να  γευόμαστε τη  δύσβατη  οδύνη του φιλέρευνου μονοπατιού  που ξε-

      κινά  από  το μυστηριώδες  και το άγνωστο  για να  φτάσει ως  το ανεπίγνωστο του  ποτηρίου

      μιας ανέκκλητης  πίκρας που διηθείται από το υπερβατικό  φίλτρο της ύπαρξης.

          Της  ύπαρξης που δεν είναι τίποτα  αλλο  παρά   μια φαινόμενη   πραγματικότητα, παράλο-

       γη, σκληρή  και  τραγική μαζί στην κορυφή της πυραμίδας ενός  επίπλαστου κόσμου.  Ανεξή-

       γητη, θαυμάσια και θαυμαστή, μεγαλειώδης, ανίσχυρη, θνητή και  μόνη μέσα στην αυτοσαρ-

       καστική ειρωνεία της ελευθερίας της.  Πλασμένη από τα ίδια υλικά  με τον κόσμο, σαρξ εκ της

       σαρκός  του, είναι οι  αισθήσεις  και  ο συλλογισμός του.  Είμαστε -απ’  όσο  γνωρίζουμε- το 

       σύμπαν που προσπαθεί να απομνημονεύσει και να  κατανοήσει τον ανερμήνευτο -με τα  μέ- 

       τρα μας- ρόλο του. Εγωιστικό; Έτσι, όμως, μέχρι στιγμής, είναι.

         Γι’ αυτό δεν έχουμε  παρά να εκμεταλλευτούμε,  όσο προλάβουμε, ό,τι  μας εδόθη ως δάνειο

       χωρίς να το ζητήσουμε -πως  θα  μπορούσε άλλωστε;-  για να  εξερευνήσουμε αυτό που μας 

       περιβάλλει, μας προστατεύει και μας περιθάλπει, και, σαν παιδιά στο σκοτάδι,  να μετρήσουμε 

       τις  φωτεινές  οπές του στερεώματος καθώς σιγά-σιγά βραδιάζει. 

-            Η εικονοποιία σου ζωντανεύει το περιεχόμενο και το σωστό δέσιμο των αρμών μεταξύ των ποιημάτων μετατρέπει τη συλλογή σ΄ ένα φυσικό μονοπάτι που δεξιά κι αριστερά η ποικιλία της βλάστησης δεν εμποδίζει το αρμονικό αποτέλεσμα, την ομοιογενή ομορφιά διαφορετικών ήχων.

-            Η προσωπική τεχνική είναι ο εμβρυουλκός που μας βοηθά να φέρουμε στο φως της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων τα μικρά κτερίσματα της ψυχής και της σκέψης μας.  

  Γι’ αυτό προσπαθώ, πρώτ’ απ’ όλα, να επιλέξω, όσο πιο προσεκτικά μπορώ, τα πιο αιχμηρά και ευανάγνωστα βέλη των λέξεων.  Έπειτα τα οξύνω ακονίζοντάς τα στον τροχό του ήλιου μέχρι να ορίσουν οι λαμπηδόνες την εφαπτομένη του. Κι ύστερα τα τοξεύω, αφού τα αρμολογήσω,  όσο πιο κοντά μπορώ στο στόχο μου.  Ό,τι πετυχαίνω -αν πετυχαίνω- ας το εσωκλείσει ο αναγνώστης στον μέσα του κήπο.

  -     Μου άρεσε η συλλογή σου αυτή.  Το λέω με το ταπεινό  κριτήριο ενός  ανθρώπου που γράφει     

       γιατί γεννήθηκε με αυτή την ανάγκη. Η ίδια μου η αγάπη για την ποίηση τρέφει την πεποίθησή

       μου πως μπορώ ν' αναγνωρίσω ανάμεσα  στα παιδιά της  ποιο από αυτά  είναι δικό της παιδί

       και ποιο υιοθετημένο μετά από τόσα πολλά χρόνια που λογοκρίνω τον εαυτό μου και διερευνώ

       τις προθέσεις της.

-             Σπουδαία ικανότητα να μπορείς να πιστοποιείς ποια  έκτυπα αποτυπώματα ανήκουν στον αυθεντικό σφραγιδόλιθο της ποίησης και ποια είναι κίβδηλα αντίγραφά του.

-             Ένας "επίλογος" μοιάζει αυτή η ποιητική συλλογή. Ένας εσωστρεφής μονόλογος πολλών αν-

       θρώπων που γίνεται εξωστρεφής μαρτυρία, παραμύθι ή τραγούδι όταν συναντιέται με τον ανα-

       γνώστη.

-            Έτσι κι αλλιώς, και κατά  Γιώργο Σεφέρη,  είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.

   Όσο για τον άσπονδο επίλογο, είναι ό,τι με διαλύει. Προτιμώ τον αμφιταλαντευόμενο ισορροπιστή διάλογο, το μονάκριβο τέκνο δύο στυλιτών μονολόγων.  Από τους μονήρεις γονείς του ο ένας ξεκινά με τον πυροβολισμό του επικοινωνιολόγου αφέτη συνειρμού από τη μισοσβημένη εκκίνηση της έμπνευσης του ποιητή και τερματίζει στη λευκή γραμμή του χαρτιού παραδίδοντας τη σκυτάλη των νοημάτων στο ταίρι του, που, αφού διατρέξει πολλές φορές το στάδιο των συλλογισμών του αναγνώστη, θα κόψει το βαμβακερό νήμα του τερματισμού στη δική του σκέψη.

   Λογαριάζω πως έχω δυο ευφάνταστους κόσμους να εξερευνήσω. Που τους χωρίζει η εύπορη επιδερμίδα μου και τους ενώνουν οι ακριβείς και απατηλές αισθήσεις μου για να τους κάνουν έναν.  Τον υποδόριο εσωτερικό και τον ευήλιο εξωτερικό.  Και είναι ο ένας για τον άλλο ομοούσιο, αδιαίρετο  και αναπόσπαστο μέρος.

   Ευτυχώς στην πολυκύμαντη αυτή περιπλάνηση δεν είμαι μόνος, αφού μου απλώνει εύρωστη χείρα βοηθείας η πιο εκφραστική, ίσως, και εύπλαστη, σαν ζυμάρι, -μα και επίμονα αντιστεκόμενη στις αχαλίνωτες έννοιες του νου- γλώσσα του κόσμου.  Θα την κρατήσω να αφυκτιά ερμητικά κλεισμένη, όπως μου την παρέδωσε η μάνα μου; Ή θα πλάσω σε γράμματα τους καινούργιους μου ήχους για να τους προσφέρω, απλωμένους με τάξη, επάνω στον στίλβοντα δίσκο των νοημάτων με τη μορφή συντεταγμένων λέξεων, στην αυστηρή και απαιτητική δασκάλα μου, την ποίηση;    

  Και θα προλάβω -κατά Καζαντζάκη-

πριν οι άλλοι μου κλείσουν το στόμα, να πω έστω και μια λέξη δική μου;

  Και πώς μπορώ να παραιτηθώ, χωρίς να νιώσω ενοχή, χασομερώντας στον αδιάφορο βράχο της μοίρας με την απαντοχή του...

αν είναι να  'ρθει  θε να  'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει

 -       Γιατί αυθεντικότητα στην ποίηση ονομάζω την δυνατότητα που δίνει στον καθένα να συναν-   

       τήσει μέσα της τον εαυτό του.

         Και τα δικά σου ποιήματα μιλούν στον αναγνώστη.

-            Αυτό το τελευταίο είναι το, κατά την εσωτερική ιεραρχία, δεύτερο ζητούμενο. Το πρώτο είναι να γιατρέψουμε, να περιθάλψουμε και να παρηγορήσουμε την ψυχή μας με τον τρόπο του ο καθένας.  Και να τραγουδήσουμε ό,τι κάποτε θα χάσουμε.  Ακολουθούν, βέβαια,  και άλλα ὧν ἀριθμός οὐκ ἔστιν.

-              Αν δεν ήταν οι καιροί τόσο εμπορεύσιμοι κι αν τη διαχείριση της τέχνης δεν την είχαν στα χέρια τους εκείνοι που με τους όρους της αγοράς πλασάρουν το ανθρώπινο πνεύμα όπως ορίζει ο σύγχρονος "πολιτισμός" και ως προϊόν δημιουργίας ότι γουστάρουν, οι στίχοι σου θα έφθαναν σαν αχτίδα φωτός να προστεθούν στο μεγάλο ηλιοστάσιο των ποιητών και να τέρψουν τις διψασμένες αισθήσεις μας.

-            Είμαι ευτυχής που, τύχη αγαθή, το όποιο αμυδρό δικό μου φως, κινούμενο εκτός των οίκων του εμπορίου, συνάντησε μια χαραμάδα και τρύπωσε στο αειφόρο περιβάλλον σου. Και αν έστω ένας άνθρωπος βρει τη μποτίλια μου στο ακρογιάλι του και ονειρευτεί με το μήνυμα που θα διαβάσει, αυτό μου φτάνει. Γιατί τότε -και μόνον τότε- πατώ σε δυο ψυχές. Της δικής μου και του αναγνώστη.

-            "Φως νεαρόν"! παρότι είναι ένα γοητευτικό αρχιτεκτόνημα λέξεων και νοημάτων, η υπερπληθώρα επιθέτων και ρημάτων εγκλωβίζει τις προθέσεις του. Οι λέξεις και οι φράσεις βαδίζουν μόνες τους και δυσκολεύονται να συνδεθούν σ΄ ένα ενιαίο σώμα να γίνουν σάρκα εκ σαρκός [...] Έχει τόσες πολλές εισόδους το κάθε ποίημα που τραμπαλίζεσαι από ποια να εισέλθεις κι όταν επιλέξεις χρειάζεσαι ένα νήμα για να εξέλθεις. Σε μαγεύουν τα χρώματα αλλά σε τυφλώνουν οι λάμψεις γιατί οι λέξεις σου λειτουργούν διαρκώς σαν προβολείς νοημάτων ή καταστάσεων. Στα ποιήματα αυτά επικρατούν πιο πολύ οι ήχοι όχι τα νοήματα.

-            Παρόμοια η γνώμη (για τα επίθετα) της φίλης δόκιμης ποιήτριας Ναταλίας Ταμιωλάκη. Μπορεί να είναι επιρροή από τη θρησκευτική μας ποίηση;  Ίσως. Όσο για τα ρήματα, ομολογώ πως υποκύπτω στη εκκωφαντική επιβολή της ισχύος, της ενέργειας, της κινήσεως, και του ολοφυρόμενου πάθους των αδυναμιών τους.  Να επικαλεστώ το κλασικό αξίωμα ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν κανόνες;   Κι ότι τον καιρό εκείνο έτσι γινόταν η αποκάλυψη  από τη λεκτική μου σκαπάνη των εντός μου ειλικρινών ειδωλίων που διατηρήθηκαν ανέπαφα από τους πέντε ανέμους της ασωτίας του χρόνου κάτω από το πέπλο της προστάτιδος θεάς λήθης;  Όπως καταλαβαίνεις αντιπαλεύω με τον εαυτό μου μυρικάζοντας, μεταξύ των άλλων, τα αιώνια ερωτήματα για το μυστήριο της ύπαρξης. Που είναι ένα, ακόμη, ζητούμενο ανάμεσα στα τόσα.  Απάντηση;   Ευτυχώς καμιά.   Αλίμονο αν υπήρχε...

  Κατά τα άλλα μπορείς να διαλέξεις τη δική σου είσοδο, να κατασκηνώσεις στη σκιά της χλωρίδας των ποιημάτων και να διαβιώσεις όσο θέλεις σ’ αυτήν χωρίς να γυρεύεις το νήμα της νοηματικής εξόδου. Εκτός κι αν σου επιτίθεται η αγωνία των διαπεραστικών ήχων και σε κυκλώνουν οι εκτυφλωτικές λάμψεις που βλέπεις και ακούς. Τότε ναι. Μόνο που δεν μπορώ      -και δεν «πρέπει»- να σε βοηθήσω δίδοντάς σου την άκρη του μίτου που, έτσι κι αλλιώς, τυλίχτηκε γύρω από την τελευταία λέξη και κύλησε από τα χέρια μου μαζί της.

-             Ήχοι ταλαντούχοι, ζωηροί που σε ξυπνούν μα που δεν ανακόπτουν το φτερωτό τους βήμα για να συλλάβεις τη μορφή τους κι έτσι σου διαφεύγουν μια για πάντα. Έχεις θολή την εικόνα τους στη μνήμη σου.

-            Αφέσου, λοιπόν, στους ήχους και αφουγκράσου τους όπως ακούς την ηχώ του χορικού των πουλιών στην αιωρούμενη μουσική των νερών ενός καταρράκτη.  Κι άφησέ τους μετά να διαφύγουν. Μπορείς να τους ξανακούσεις όποτε το θελήσεις.  Έτσι δεν θα ’κανες και  με ένα μουσικό κομμάτι ;

-            Στίχοι που ο ποιητής αποτρέπει την αποκρυπτογράφησή τους γιατί προσπαθεί να διασώσει την αυτοτέλεια της κάθε λέξης.

-            Η λέξη είναι όχι μόνον ο θεμέλιος, αλλά και ο δομικός λίθος μου. Και είναι φυσικό να με διασώζει αφού εδράζομαι στην αυτοτέλειά της από τη μια και στο κονίαμα του συντακτικού δεσμού των αρμών της από την άλλη.   Όσο για την αποκρυπτογράφηση,  ο αναγνώστης κρατά τη δική του κλείδα∙   διαφορετική ο καθένας.   

  Ο ποιητής ούτε αποτρέπει, ούτε επιτρέπει ούτε κάποιο μυστικό και ακατάληπτο κρυπτογραφικό κώδικα χρησιμοποιεί. Η καταδίκη του είναι να γράφει στη συχνότητα  των χιλιοκύκλων που ιχνηλατούν το ύφος του.  Που άλλους δέκτες συντονίζει κάποτε κι άλλους δεν ευαισθητοποιεί ποτέ. 

-           Tο ποίημα -έτσι όπως εξωτερικά αποτυπώνεται στο χαρτί- αν το ακολουθήσεις σχεδιαστικά με τη μύτη ενός μολυβιού θα έχει τη μορφή και ροή της αδιάκοπης κατάβασης. Με αφετηρία την κορυφή ο αναγνώστης γυρεύει να βρει το καταφύγιο στο τέρμα. Σε μια διαρκή υπερδιέγερση οι λέξεις δεν χαρίζουν εύκολα την ολοκλήρωση.

-            Μήπως έχει τη μορφή και ροή της μετ’ εμποδίων αιματηρής ανάβασης;   Ή της χαλαρωτικής έντασης;  Αν αυτά ανιχνεύονται φυσικά.

   Κατά τα άλλα:  Κλείνω το ρήμα αλλάζω σε όλους τους χρόνους και τις πτώσεις μου χωρίς να προϋποθέτω δίχτυ ασφαλείας. Κι όσο για τη διαρκώς διαφεύγουσα ολοκλήρωση, ας μείνει κάτι από το παμφάγο ανικανοποίητό της για μια ενδεχόμενη μέλλουσα ατομική εύχυμη απόλαυση.

  Σου οφείλω, επιπλέον χάριτας αφού, με την επιστολή σου, μ’ έκανες να προβληματιστώ για άλλη μια φορά (δημιουργικά ελπίζω), προσπαθώντας να ενεδρεύσω απαντήσεις για τα φιλέρευνα γιατί που έθεσες.

  Δράττομαι της ευκαιρίας να  σου ταχυδρομήσω, όπως σου υποσχέθηκα, συνημμένη στην παρούσα, και την άρτι ηλεκτρονικώς εκδοθείσα συλλογική έκδοση του συνόλου των ποιημάτων μου, μεταξύ των οποίων η πρώτη μου ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο Άλφα του Κενταύρου και η νεότευκτη -και ελπίζω όχι έσχατη- Ο οβολός του λεμβούχου.  Αιτούμενος την αυστηρότερη επιείκειά σου, ειδικά για την πρώτη. Πρωτόλεια γαρ. Είναι ενδιαφέρον να ψηλαφίσει κανείς μια παρθένα ματιά.  Πώς “έβλεπα” όταν ξεκίνησα τον εξ όψεως περίπλου στα ανοιχτά του νησιού  της ποίησης;  Υπήρξε ανέλιξη του κισσού μου από τη γή του ως τον κορμό της, ή καταβίθηση στις ρίζες της;  Αν κάτι από τα δύο συμβαίνει και ποιο, εσύ το επισημαίνεις.  Κι ακόμη πού φτάνω;  Εξελίσσομαι σε μια σπείρα ανόδου, ή περιφέρομαι σε αδιάφορη έλλειψη ή εσωστρεφή κύκλο;  Μήπως βρίσκομαι  σε ελεύθερη πτώση;

   Ομολογώ, πάντως, πως νοσταλγώ τον λαβύρινθο της αρχικής γραφής που διαπερνά έρποντας τα συρματοπλέγματα του εκφραστικού μέσου για να ανατινάξει την αγωνία περιπλέκοντας, ίσως, αινιγματικά κάποιους αναγνώστες.  

  Όμως όλα δεν είναι, όπως καλά γνωρίζεις, πάντα στο χέρι μας. Κάθε άλλο. Και νιώθω πολλές φορές πως είμαι μόνο το ενεργούμενο.  Που καταγράφει καθ’ υπαγόρευσιν αόρατου ομιλητού. Ίσως και να είμαι, ποιος ξέρει, ο απαραίτητος -ανάμεσα σε πολλούς- κομιστής του μηνύματος και ο αναγκαίος σύνδεσμος μεταξύ άγνωστου αποστολέα και αυτοπροσδιοριζόμενου, ως προς αυτό, παραλήπτη.

-            Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

-            Σ’ ευχαριστώ, Ειρήνη, που μου έδωσες τον έναν από τους δύο χιτώνες σου. Και αισθάνομαι   τυχερός που στο πρόσωπό σου βρίσκω μιαν ήπια στην αυστηρότητά της πνευματικό.

-            Και  εύχομαι Κώστα να κρατήσουμε τη δύναμη της χειροποίητης σκέψης σ΄ αυτούς τους μηχανοκίνητους καιρούς.

-            Μαζί και της αυτοδημιούργητης επαφής.

      Περιμένοντας να εισέλθω και να περιπλανηθώ και στο δικό σου ποιητικό στερέωμα,

                                                                                                                

                                                                                                 σε αποχαιρετώ προς το παρόν

                                                                                                                                                       

                                                                                                                        Κώστας

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

  Μήπως έχεις επαφή με τους υπόλοιπους διακριθέντες στο διαγωνισμό των φίλων μας των (για άλλη μια φορά θυμάτων) Κυπρίων ;   

  Αν όχι θα προσπαθήσω να βρω την άκρη του νήματος που μας συνδέει, από τους διοργανωτές.  Η επικοινωνία είναι -έτσι κι αλλιώς-  ένα σπουδαίο ζητούμενο.

                                                                                                                                              Idem