Για την 21η Απριλίου Του Κ. Γ. Καζανάκη

Ήμουν μόλις δώδεκα χρονών τότε.
Κατέβηκα στο κέντρο (Μεϊντάνι το λέγαμε τότε).
Αντιφασίστες φώναζαν συνθήματα κατά της Χούντας.
Πέρασε ένα περιπολικό της εποχής (ήταν ένα μεγάλο λευκό τζιπ),
και ένας αξιωματικός της Αστυνομίας φώναζε από τη ντουντούκα
που έβγαινε από το παράθυρο, διαλυθείτε, πηγαίνετε στα σπίτια σας.
Στις έξι παρά πέντε -για να προλάβω την απαγόρευση της κυκλοφορίας-
πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου.
Θυμάμαι όταν βράδιασε τους ένοπλους στρατιώτες σε κάθε γωνία,
που ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν «Άνευ προειδοποιήσεως»,
όπως ακούγαμε από το ραδιόφωνο (ένα Philips με λάμπες),
όποιον κυκλοφορούσε μετά τις έξι.
Το πρωί οι στρατιώτες ήταν ακόμη εκεί,
ενώ το ραδιόφωνο μετέδιδε στρατιωτικά εμβατήρια.
Θυμάμαι ακόμη τον διευθυντή του σχολείου μας κουστουμαρισμένο
να μιλά στους γονείς μας ένα απόγευμα Κυριακής αμέσως μετά το πραξικόπημα,
για να τους αναλύσει τον από... βορρά κομμουνιστικό κίνδυνο...
Αργότερα πληροφορήθηκα ότι ένας πολίτης
πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε στην περιοχή της Χανιώπορτας,
και ότι το Ηράκλειο ήταν η μία από τις δύο πόλεις της πατρίδας μας
(η άλλη ήταν τα Γιάννενα),
όπου έγιναν αυτοσχέδιες διαδηλώσεις την ίδια μέρα...

Η Χούντα έγινε για δύο, κυρίως, λόγους:
ο πρώτος: για να τιθασευτεί το προοδευτικό κίνημα στην Ελλάδα˙
ο δεύτερος: για να διχοτομηθεί η Κύπρος.
Μετά από πενήντα, ολόκληρα, χρόνια
το προοδευτικό κίνημα είναι στην εξουσία,
και η Κύπρος στα δύο...

Ήμουν παιδί δώδεκα ετών τότε.
Με κοντά παντελόνια,
τελειόφοιτος του Δημοτικού.
Κατέβηκα στο Μεϊντάνι,
όπως λέγαμε τότε το κέντρο.
Πολύς κόσμος μαζεμένος φώναζε
"Δώστε τη χούντα στον λαό"
και "Κάτω η χούντα".
Ένα περιπολικό
-το μόνο που είχαμε τότε-
πέρασε από τη Δικαιοσύνης
προς την Καλοκαιρινού,
και ένας αξιωματικός με ντουντούκα
καλούσε τους αντιστεκόμενους
να διαλυθούν
και να πάνε στα σπίτια τους.
Έξι παρά πέντε έφυγα
για να επιστρέψω στο σπίτι μου,
που ήταν κοντά.
Έξ η ώρα άρχιζε
η απαγόρευση κυκλοφορίας.
Στη γωνία του τετραγώνου μας
είδα την άλλη 'μέρα
τον στρατιώτη-φρουρό.
Το τελεσίγραφο ήταν ότι
από τις έξι το απόγευμα
έως τις έξι το επόμενο πρωί,
όποιος κινούνταν
θα πυροβολούνταν
χωρίς άλλη προειδοποίηση.
Επειδή η πολιτική
μου άρεσε από παιδί,
μπορούσα να καταλάβω
ότι μπαίναμε σε εθνικές περιπέτειες.
Φοιτητής πιά,
έζησα την τραγική λύση.
Από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου
στην Αθήνα,
μέχρι την προδοσία της Κύπρου
και την εισβολή,
έχοντας επιστρέψει στο Ηράκλειο
για διακοπές,
από 'κεί που είχα πρωτοαντικρύσει
το τέρας του φασισμού.
Και ζώντας τα σημερινά θλίβομαι.
Για ποια δημοκρατία θυσιάστηκαν,
τότε, και μετά, τόσοι άνθρωποι;