Habemus Papam! (Χιουμοριστικό και προφητικό πολιτικό άρθρο του Κ. Γ. Καζανάκη, που δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα του Ηρακλείου Κρήτης "Πατρίς", στις 24/11/2011).

Habemus Papam!

Του Κώστα Καζανάκη*

Δυστυχισμένε μου λαέ

καλέ και αγαπημένε.

Πάντα ευκολόπιστε

και πάντα προδομένε.

Διονύσιος Σολωμός

  Μετά από ένα θέατρο του παραλόγου, ένα αποκριάτικο γαϊτανάκι και ένα πολυήμερο «μαγείρεμα» ανάμεσα στους δύο κάποτε μεγάλους του δικομματισμού που, όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε, έπαιξαν «τις κουμπάρες» στις πλάτες μας, λευκός καπνός εξήλθε, επιτέλους, από την καπνοδόχο του προεδρικού μεγάρου. Habemus πρωθυπουργό!

  Χωρίς εκπλήξεις για το όνομα -το οποίο είχε ήδη διοχετευθεί εντέχνως- ο άνθρωπος ο οποίος θα κρατήσει το τιμόνι της χώρας το αμέσως επόμενο κρίσιμο διάστημα δεν θα είναι ο εκλεκτός του Ελληνικού λαού αλλά ο έμπιστος τραπεζίτης των Μέρκελ-Σαρκοζί και οικονομικός σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού. Ωστόσο, και με τη νέα πολυμελή κυβέρνηση-αχταρμά να μοιάζει με το «Μανωλιό» που «έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» προσθέτοντας μερικά κοσμήματα από... χέρι, για τον Έλληνα δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Ο ένας -το πολύ- ανά οικογένεια εργαζόμενος θα πρέπει να πληρώσει τους πολυάριθμους κεφαλικούς φόρους, τα χαράτσια, τα ραβασάκια και τις ειδικές εισφορές από το μειωμένο, συνήθως, μισθό του όταν, βέβαια, και εάν του τον καταβάλλει ο εργοδότης του. Για τους συνταξιούχους με τις συντάξεις-φιλοδωρήματα και τους άνεργους με το επίδομα της επιβιώσεως, ούτε λόγος.

  Το δημοψήφισμα-δόλωμα το οποίο κατεδάφισε ο Λαός μας και μέσω του οποίου προσπάθησε να μας «ξεφορτωθεί» το ταιριαστό και κομψό -πλην υποψιασμένο- ζεύγος των αφεντικών της Ε.Ε. επιβάλλοντας το περιεχόμενό του, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα made in USA σχέδιο για την εξαφάνιση του ευρώ.

  Αποχρώσα ένδειξη γι’ αυτό η χλιαρή αντίδραση των Η.Π.Α. και του προέδρου Ομπάμα έναντι της οργισμένης των «αφεντικών» της λυκοσυμμαχίας της Ε.Ε. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι η έγκυρη Liberation υπό τον τίτλο «Χάος» στα Ελληνικά γράφει : «Η Αθήνα παίζει κορώνα γράμματα το ευρώ». Κανείς δεν μπορεί, πλέον, να αμφισβητήσει ότι το δημοψήφισμα ήταν μια καλοστημένη πολιτική παγίδα μέσα στην οποία ο εγκλωβισμένος πολίτης θα έπρεπε να διαλέξει το μέσο της εκτελέσεώς του. Την όλη τραγική κατάσταση έσπευσε να εκμεταλλευτεί η -αντιμνημονιακή, υποτίθεται- αξιωματική αντιπολίτευση για δικό της όφελος, εξαγγέλλοντας... ανένδοτο αγώνα και απαιτούσα, υποκριτικά, εκλογές, για να αλλάξει «ρότα» την επομένη.
  Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο : Αυτοί που μας οδήγησαν στην άβυσσο, αυτοί που «έθαψαν» τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, αυτοί που διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις και κατέστρεψαν τις πρωτογενείς υποδομές της χώρας ώστε να «εξασφαλιστεί» η εξάρτησή μας από το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο δεν μπορούν να επαγγέλλονται σήμερα και για πολλοστή φορά τη... σωτηρία μας από τα νύχια εκείνων που, ενώ μας χρωστούσαν, τώρα απειλούν να μας πάρουν και το «βόδι». Δύο χρεοκοπημένες πολιτικές δεν συνιστούν μία επιτυχημένη επειδή θα ενωθούν. Ούτε και είναι δυνατόν να συνεχίζονται. Το δικομματικό μοντέλο της ενός ανδρός αρχής αφού δοκιμάστηκε επανειλημμένως κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης απέτυχε παταγωδώς με συνέπεια την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την εξαφάνιση της ατομικής και συλλογικής μας αξιοπρέπειας και την αμφισβήτηση ή, μάλλον, την απώλεια εθνικού εδάφους και την εγκατάλειψη κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Επιπλέον, και ως επιστέγασμα, οι πολιτικοί του δικομματισμού αφού μας έφεραν την οικονομική εξαθλίωση, μας κατηγόρησαν(!) κιόλας ως...συνενόχους των. Είναι, δε, κάτι περισσότερο από βέβαιο πως, εάν εξακολουθήσει να εφαρμόζεται το παρωχημένο έως και επικίνδυνο αυτό πολιτικό μοντέλο, θα οδηγηθούμε σε νέες εθνικές περιπέτειες.

  Οι τελευταίες εξελίξεις οι οποίες, σημειωτέον, δρομολογήθηκαν ερήμην του χειμαζόμενου και εμπαιζόμενου Λαού, δεν στοχεύουν σε τίποτα άλλο παρά στο να εκτονωθεί η πίεση για εκλογές και στο να κερδίσουν χρόνο οι δύο «παίκτες» γνωρίζοντας ότι αποτελούν, πλέον, μειοψηφία, με σκοπό να ανατρέψουν το εις βάρος τους κλίμα. Μία ακόμη επιδίωξή τους είναι η διάσωση του δικομματικού μοντέλου μέσω ενός πρωθυπουργού «μιας χρήσεως» και με ημερομηνία λήξεως ο οποίος, επιπλέον, στερείται άμεσης λαϊκής εντολής. Και ο οποίος, παρόλ’ αυτά, θα μας δεσμεύσει για πάρα πολλά χρόνια, θολώνοντας, παράλληλα, τις ευθύνες για το τεράστιο πολιτικό κόστος! «...Η παρούσα Βουλή δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να υποθηκεύσει το μέλλον του κόσμου της εργασίας για τις επόμενες δεκαετίες. Η νέα κυβέρνηση θα είναι πλήρως απονομιμοποιημένη και πολιτικά ανίσχυρη...» ανακοίνωνε, πολύ σωστά, ο Συνασπισμός στις 7-11-2011 για το πολιτικό μόρφωμα που θα έβγαινε μέσα από το...καπέλο των δύο μαθητευόμενων μάγων «καπελώνοντας» τη λαϊκή βούληση.

  Ευτυχώς που, όπως δείχνουν τα πράγματα, η νέα κυβέρνηση η οποία θα προκύψει από τις επερχόμενες, ούτως ή άλλως, εθνικές εκλογές δεν θα είναι, πια, μονοκομματική. Και τούτο γιατί ο πολίτης αντιλαμβάνεται ότι, στην αντίθετη περίπτωση, η όλη πανάθλια κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα θα χειροτερέψει. Πολλοί μάλιστα επιμένουν, με καλά θεμελιωμένο σκεπτικό, πως είναι προτιμότερο να κηρύξουμε στάση πληρωμών, παρά, και αφού πουλήσουμε ακόμη και το...«παλιάμπελό» μας να βρεθούμε να χρωστάμε το ασημένιο σερβίτσιο της γιαγιάς μας, όπως συνέβη το 2002 στην Αργεντινή των 40.800.000 κατοίκων με δημόσιο χρέος 100 δισ. δολάρια (73,367 δισ. ευρώ) το οποίο αποτελούσε το 56% του Α.Ε.Π. της. Υπενθυμίζεται ότι τα αντίστοιχα -συντριπτικά- στοιχεία για την Ελλάδα είναι 11.000.000 κάτοικοι, δημόσιο χρέος 276,791 δις ευρώ και 173% του Α.Ε.Π. της. Το δε δημοσιονομικό έλλειμμα ανέρχεται σε 11,27% όταν το μέγιστο είναι 3%!

  Είναι γνωστό ότι τα δημόσια οικονομικά δεν διαφέρουν, στις γενικές αρχές τους, από εκείνα ενός νοικοκυριού. Όπως, δηλαδή, μια οικογένεια δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα εάν δανεισθεί περισσότερο του 40% των εσόδων της, έτσι και ένα κράτος δεν μπορεί να αντέξει, με μαθηματική βεβαιότητα, δημόσιο χρέος μεγαλύτερο του 80% του Α.Ε.Π. του. «Μετρημένα κουκιά». Εξ ου και το «κούρεμα» υπέρ των δανειστών μας το οποίο, μόλις πριν λίγους μήνες, οι σημερινοί φανατικοί υποστηρικτές του εξόρκιζαν. Παρόλα, όμως, αυτά, προβλέπεται ότι θα «πετύχουμε», αισίως, να φέρουμε το δημόσιο χρέος το 2020 στο... 120% τουλάχιστον του Α.Ε.Π. της χώρας του έτους αυτού. Στο ίδιο, δηλαδή, ποσοστό, του 2009! Αν δεν ξεφύγουν, εννοείται, τα «νούμερα» σε όσους θα έχουν έως τότε επιβιώσει. Κι αφού θα έχει ξεπουληθεί όλη η δημόσια περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί!

  Κάποιοι διεθνείς τοκογλύφοι αφού μας φόρτωσαν με άχρηστες και πανάκριβες «αγορές του αιώνα», με πολυδάπανες Ολυμπιάδες, με απατηλά χρηματιστήρια και εύκολα...«διακοποδάνεια» παντός είδους, εν συνεχεία μας παγίδευσαν ποντάροντας στους ανεπαρκείς, ανερμάτιστους και ξενόδουλους πολιτικούς μας, στο εκμαυλιστικό και άτεγκτο τραπεζικό σύστημα και στη γενικότερη έλλειψη παιδείας, έχοντας βάλει στο μάτι το καλύτερο «οικόπεδο» του κόσμου όπως βλέπουν την πατρίδα μας. Το ζήτημα είναι τώρα εμείς τι κάνουμε.

* Ο Κων/νος Γ. Καζανάκης είναι μηχανικός

http://www.patris.gr/articles/213004/#.WCF9H_QauSo

24/11/2011