«Η πλατεία ήταν γεμάτη...» (Αποκαλυπτικό πολιτικό άρθρο του Κ. Γ. Καζανάκη, που δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα του Ηρακλείου Κρήτης "Πατρίς", στις 16/12/2008).

 

«Η πλατεία ήταν γεμάτη...»

Του Κώστα Καζανάκη*

  Είναι γνωστό ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ή κωμωδία. Και σαν τραγωδία, όπως προκύπτει από τα αποσπάσματα ενός πολύ σπουδαίου βιβλίου το οποίο εκδόθηκε το 1971 στο εξωτερικό και σε αναθεωρημένη επανέκδοση στη χώρα μας το 1974 από τις εκδόσεις Παπαζήση.

  Πρόκειται βέβαια για το κλασικό, στο είδος του, βιβλίο «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» του Γιάννη Κάτρη. Αλλά ας παρακολουθήσουμε τον εκλεκτό συγγραφέα να περιγράφει γεγονότα, όχι σημερινά, αλλά του Αυγούστου του ... 1965, 43 ολόκληρα χρόνια πριν. «...Έπρεπε να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι που να στρέφουν το λαό εναντίον του λαού. Και πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή ήταν να πιστέψει η συντηρητική πλευρά της κοινωνίας ότι οι κινητοποιήσεις υπέρ της δημοκρατίας ήταν έργο του σατανικού κομμουνισμού. Το σχέδιο μπήκε σ’ εφαρμογή.  

  Και ξαφνικά στις συνηθισμένες ειρηνικές λαϊκές διαδηλώσεις έκαναν την εμφάνισή τους κόκκινες σημαίες, σφυροδρέπανα και πινακίδες με εξτρεμιστικά συνθήματα. Οι διαδηλωτές δεν δυσκολεύτηκαν ν’ αντιληφθούν ότι στις γραμμές τους είχαν εισδύσει εχθρικά στοιχεία...» (Σελ. 228-229 της Ελληνικής εκδόσεως). «...Στο σημείο αυτό χύμηξαν οι αστυνομικές δυνάμεις με κλόμπς και προσπάθησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση με δακρυγόνα αέρια.

  Ήμουνα εκεί και παρακολουθούσα όλες τις φάσεις της αστυνομικής επιχειρήσεως. Είδα με τα μάτια μου μια ομάδα τριών αστυφυλάκων και ενός αρχιφύλακα να καταδιώκει ένα κορίτσι ως 20 χρονών περίπου. Όταν την έπιασαν οι δυο της έστριψαν τα χέρια για να μην αντιστέκεται, ο τρίτος την χτυπούσε από πίσω στο κεφάλι και ο τέταρτος την κλωτσούσε στην περιοχή της κοιλιάς...». (Σελ. 229 όπως παραπάνω). Εικόνα γνωστή και πανομοιότυπη σχεδόν μ’ αυτή που μόλις πρόσφατα ... απολαύσαμε.

  «...Ξαφνικά, σε διάφορα σημεία άναψαν πυρκαγιές. Οδοφράγματα στήνονταν. Ένα όχημα της πυροσβεστικής υπηρεσίας και μερικά ιδιωτικά αυτοκίνητα καίγονταν σαν λαμπάδες. Πλησίασα και είδα οργανωμένες ομάδες από νέους που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα και μπλού -τζην παντελόνια...» «... Οι ίδιες ομάδες (σ.σ. οι προηγούμενες) έστηναν τα οδοφράγματα. Στη συγκέντρωση όμως που είχε προηγηθεί δεν είχα δει ούτε έναν με κόκκινο πουκάμισο. Και αυτοί εδώ έπαιρναν εντολές από αξιωματικούς της αστυνομίας.

   Τι συνέβαινε; Το “τι συνέβαινε” αποκαλύφθηκε την άλλη μέρα από μια ομάδα δημοσιογράφων, εντεταλμένων να παρακολουθήσουν τα ταραχώδη γεγονότα, οι οποίοι δημοσίευσαν κοινή επιστολή στην οποία κατήγγειλαν α) ότι η αστυνομία παρακολουθούσε απαθής τις πυρπολήσεις των αυτοκινήτων...». (Σελ. 230 ό. π. ) «...Ακόμη και η υπερδεξιά “Εστία” υπογράμμισε “την περίεργον στάσιν της αστυνομίας”...».

   «...Αλλά στο κρίσιμο ερώτημα “Κούι πρόντεστ” (σ.σ. εις ποίον ωφελεί), η απάντηση είναι κατηγορηματική. Η διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης ωφελούσε τη δεξιά και ζημίωνε το κέντρο και την αριστερά. Οι σκηνοθετημένες μηδενιστικές εκδηλώσεις πρόσφεραν μια, εκ των υστέρων, αντικειμενική δικαίωση στο βασιλικό πραξικόπημα και έστρεφαν ένα τμήμα της κοινής γνώμης εναντίον των “ταραξιών” της δημοκρατίας. Αυτό ακριβώς επεδίωκε η CIA (ο λαός εναντίον του λαού...). Η κακότεχνη όμως εφαρμογή και της πιο μεγαλοφυούς ιδέας αποδίνει αντίθετα αποτελέσματα. Αυτό ίσχυσε στην περίπτωση της σκηνοθετημένης αναρχίας κατά τη μεταϊουλιανή περίοδο. Έπειτα πρέπει να σημειωθεί ότι η σκηνοθεσία εξτρεμιστικών πράξεων δεν αποτελούσε και σπουδαία πρωτοτυπία της CIA.

  Πρώτος διδάξας ήταν ο Γκαίριγκ με την πυρκαγιά του Ράιχστανγκ στις αρχές της χιτλερικής επικρατήσεως...». (Σελ. 230,231,232 ό. π.). Μήπως πρόκειται για μια διαβολική σύμπτωση ; Όχι βέβαια. Τότε όμως ; Θα μπορούσαν τα αποσπάσματα αυτά να περιγράψουν επακριβώς, με ελάχιστες, χωρίς ουσιαστική σημασία, κυρίως ενδυματολογικές και σημειολογικές αλλαγές, τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα ;
  Μα ασφαλώς ναι μια και η κεντρική ιδέα παραμένει ακριβώς η ίδια. Τι να συμβαίνει άραγε ; Το κύριο μέρος της απαντήσεως ήδη υπάρχει στα ανωτέρω αποσπάσματα. «Διαίρει», εμφυλιακά, τον ίδιο λαό οξύνοντας ή δημιουργώντας πολιτικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές, φυλετικές, ταξικές και άλλες αντιθέσεις (ή δήθεν αντιθέσεις) και τους λαούς μεταξύ τους χρησιμοποιώντας επιπλέον και εθνικιστικά «οράματα», επεκτατικές βλέψεις και γεωπολιτικές φιλοδοξίες της άρχουσας τάξης. Και, βέβαια, «βασίλευε». Ιδού λοιπόν το made in U.S.A. (άλλοτε U.K.) δόγμα της ξενοκρατίας. Κάπως έτσι φθάσαμε στα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών τα οποία ακολούθησαν «...τη σκανδάλη που χτυπά...» με τραγική συνέπεια την άνανδρη και εν ψυχρώ εκτέλεση του χαμογελαστού έφηβου, του αξέχαστου και άτυχου Αλέξη.
  Ο φονιάς του οποίου στο απολογητικό του υπόμνημα διαπιστώνει την ... «αποκλίνουσα» συμπεριφορά του θύματος. Γι’ αυτό και δεν τον λυπεί ο θάνατος του νεαρού μαθητή. Για τον οποίο (θάνατο) θα πρέπει να αποφασίσει - κατά τον κύριο συνήγορό του - η Ελληνική Δικαιοσύνη εάν θα έπρεπε να είχε... συμβεί. Βλέπετε η ουσιαστική ατιμωρησία στο παρελθόν ομοίου φυράματος δραστών επιφέρει ακόμη και την περιύβριση του νεκρού παιδιού επάνω από το νιόσκαφτο τάφο. Βάσει και της «θεωρίας» περί ευθύνης του φονευθέντος διότι προσέκρουσε επί του φονικού και ... ουρανοκατέβατου βλήματος.

  Υπάρχουν, βέβαια, και άλλες απαντήσεις στα ερωτήματα που γέννησαν τα τελευταία γεγονότα. Και που πρέπει να αναζητηθούν στην πολιτική της φθίνουσας κοσμοκράτειρας, και στις «ανησυχίες» της για τις «παρεκτροπές» της μικρής μας χώρας. «Παρεκτροπές» όπως είναι η «...αγωνία αυτού του τόπου για ζωή...» και ο αγώνας του Ελληνικού Λαού για το αύριο των παιδιών του. Και βέβαια οι πολιτικές «αταξίες» που έχουν εκνευρίσει τη «μεγάλη μας σύμμαχο» όπως για παράδειγμα είναι η εκτροπή της -ούτως ή άλλως- συντηρητικής κυβερνήσεώς μας προς άλλες «ατραπούς» και «απειθείς» ενέργειες αναζητήσεως φθηνότερης ενέργειας και όπλων -και άρα ετεροεξαρτήσεως-, το veto στην υπόθεση των Σκοπίων, η απόρριψη του ιμπεριαλιστικού σχεδίου (μπ)Ανάν από τον Κυπριακό Λαό και πάει λέγοντας.

  Η καημένη η Ελλαδίτσα μας τελούσε πάντοτε, δόξα τω Θεώ, υπό κατηγορία από τη ... σεβαστή «μητρόπολη». Παλαιότερα ήταν η κομμουνιστική... διείσδυση και σήμερα -που πλέον εξέλειπε η φοβερή αυτή ... απειλή- κάτι πιο σύγχρονο και πιο... μοντέρνο. Και το όνομα αυτής τρομοκρατία. Η οποία κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην πατρίδα μας με την ασύλληπτη, για πολλά χρόνια, τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Η οποία σύμφωνα με βαρύτατες και αποχρώσες ενδείξεις τις οποίες έχω σε παλαιότερο άρθρο μου αναλύσει, δεν ήταν παρά εφεύρημα των ίδιων αυτών κατηγόρων ώστε αφενός μεν να μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα την ιμπεριαλιστική πολιτική των, αφετέρου δε να μας πωλούν όπλα και συστήματα ασφαλείας με μεγαλύτερη άνεση και σε όποιες τιμές επιθυμούν.
  Όλα αυτά φαίνεται να τα έχουμε λησμονήσει. Και στις βαθυστόχαστες αναλύσεις που αναφέρονται στα ακραία φαινόμενα των τελευταίων ημερών - γραπτές και προφορικές - διατυπώνονται πολλοί και διάφοροι λόγοι... φιλοσοφικού, κυρίως, περιεχομένου ή απλώς δηλώνεται αδυναμία ερμηνείας. Και βέβαια το όνομα C.I.A. είναι σήμερα σχεδόν άγνωστο. Αν δε τολμήσει να το αναφέρει κανείς είναι απλώς γραφικός και... ντεμοντέ.

  « Η πλατεία ήταν...» και πάλι «...γεμάτη ... από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές...». Μαζί τους και νέα παιδιά της καινούργιας γενιάς των 700 (και βγάλε) ΕΥΡΩ, της υποαπασχόλησης, της ετεροαπασχόλησης, της ανεργίας, της ανασφάλιστης και της μαύρης εργασίας, εργαζόμενοι που απολύθηκαν λίγο πριν τη σύνταξη ή σε ηλικία που κανείς δεν θα τους προσλάβει πια, μαθητές και φοιτητές οι οποίοι υφίστανται ένα αλλοπρόσαλλο εκπαιδευτικό σύστημα και εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους αγρότες μαζί με τους σύγχρονους «δούλους», τους οικονομικούς μετανάστες. Όμως δίπλα τους ήταν και κάποιοι άλλοι με εντελώς άλλες -ύποπτες- προθέσεις και πολύ διαφορετικές επιδιώξεις, αυτοί που είναι από τα παλιά γνωστοί με ένα όνομα.
  Προβοκάτορες. Είναι οι γνωστοί μας άγνωστοι, αυτοί που κρύβουν το πρόσωπό τους, οι αιωνίως ασύλληπτοι κουκουλοφόροι είτε είμαστε στο 1965 είτε στο 2008. Και είναι δυστυχώς και οι μόνοι οι οποίοι επιτυγχάνουν, μέχρι στιγμής, το στόχο τους, δηλαδή τη διατήρηση, πάση θυσία, του υφισταμένου status quo, που δεν είναι άλλο από τη σχέση υποτέλειας της «υπόδουλης» αποικίας προς την ιμπεριαλιστική «μητρόπολη». Μέσω, ας μην το ξεχνούμε, της συγκεκριμένης διαιρετικής, ενοχοποιητικής και απομονωτικής πολιτικής.

  Λέγεται ότι όποιος λαός αγνοεί την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Πολύ φοβούμαι ότι αυτό το οποίο συνέβη τον Αύγουστο του 1965 επαναλαμβάνεται και σήμερα. Ευτυχώς που υπάρχουν τα βιβλία για να μας το υπενθυμίζουν. Τα οποία, όμως, πρέπει να έχουμε μελετήσει πριν κατεβούμε στα διάφορα... panels και -προπάντων- στους δρόμους και στις πλατείες. Άλλωστε όταν «...η συγκέντρωση ανάβει…», «…όλα…», πρέπει να είναι, έτσι κι αλλιώς, «…συνειδητά».

* O Κων/νος Γ. Καζανάκης είναι μηχανικός

http://www.patris.gr/articles/147539/#.WCGDkPQauSo

16/12/2008