Άρθρο του Κ.Γ. Kαζανάκη
για τις εικοσιτετράωρες απεργίες,
http://www.candianews.gr/2014/04/09/ο-καναπές-της-πλατείας-και-της-εικ/
Ο «καναπές» της
«πλατείας» και της εικοσιτετράωρης απεργίας
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ 09/04/2014
- 16:40 2 Σχόλια 
Φίλε που αρκείσαι στις εικοσιτετράωρες απεργίες
και παλιότερα πίστεψες στις «πλατείες»·
θα έχεις παρατηρήσει ότι η συμμετοχή στις εικοσιτετράωρες απεργίες
και ο
ενθουσιασμός που εκδηλώνονταν την εποχή του πρώτου μνημονίου
δεν υπάρχουν πια
αν και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα!
Όπως δεν υπάρχουν, πια, και οι «πλατείες».
Και θα έχεις αντιληφθεί ότι, στις εικοσιτετράωρες απεργίες,
τα αφεντικά μαζί με την Κυβέρνηση, τρίβουν, κυριολεκτικά, τα χέρια τους!
Και, βγαίνοντας κι από πάνω,
όταν δεν υπάρχει συμμετοχή στην συνοδεύουσα πορεία -που δεν υπάρχει-
διατυμπανίζουν πως σχεδόν κανείς δεν είναι, πια, εναντίον τους!
Σου λένε κάτι όλα αυτά; Μήπως οι μονοήμερες (κατ’ έθιμον) τακτικές
(ανά τρίμηνο)... αναμνηστικές απεργίες και οι σχετικές άνευρες,
αραιές και υποτονικές συγκεντρώσεις και πορείες
είναι για εκτόνωση, για να γλυτώσουν τα αφεντικά μεροκάματο και
ένσημο
και για να δικαιολογήσουν οι εργατοπατέρες τον μισθό τους;
Μήπως οι «πλατείες» με μόνα εφόδια τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό
χωρίς, όμως, πολιτική βάση), ξεφούσκωσαν πολύ γρήγορα χωρίς κανένα
αποτέλεσμα;
Μήπως, μ’ όλ’ αυτά, πετύχαμε κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο,
έστω και μικρό;
μήπως υπήρξαν ενδιάμεσες νίκες;
Πότε μία εικοσιτετράωρη ή σαρανταοκτάωρη απεργία πέτυχε το παραμικρό
στην ιστορία των κινημάτων;
Οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων, οι γιατροί του
Ε.Ο.Π.Υ.Υ.
(και τόσοι άλλοι κλάδοι εργαζομένων),
για να πετύχουν κάτι, πόσες, όχι μόνον ημέρες,
αλλά ακόμη και ολόκληρους μήνες απεργούσαν;
Γιατί η κυβέρνηση δεν δίνει σημασία
στις μεμονωμένες εικοσιτετράωρες/σαρανταοκτάωρες απεργίες,
ενώ στις διαρκείας πανικοβάλλεται;
Μήπως τα πράγματα συνεχίζουν ακάθεκτα προς το χειρότερο
σαν οι εικοσιτετράωρες απεργίες και οι «πλατείες»
να μην είχαν πραγματοποιηθεί ποτέ;
Αν είχαν θετικό αποτέλεσμα, τι λες, δεν θα υπήρχε όλο και μεγαλύτερη
συμμετοχή;
Γιατί στην αρχή υπήρχε!
Μήπως για όλ’ αυτά ο κόσμος είναι απογοητευμένος;
Μήπως με τη στάση του στέλνει μηνύματα;
Ο λαός για να συνεχίσει να συμμετέχει ζητά αποτέλεσμα.
Που δεν βλέπει.
Μήπως γι’ αυτό έχει χάσει τον ενθουσιασμό του, και όχι γιατί τον...
ψεκάζουν;
Κι όταν, αυτός που ακόμη εργάζεται, δεν βλέπει φως, γιατί
να θυσιάσει,
χωρίς αντίκρισμα, ένα, ακόμη, μεροκάματο με το ένσημό του;
Κι ο άνεργος γιατί με τα ευρώ του εισιτηρίου
να μην προτιμήσει να αγοράσει δυο ψωμάκια;
Γιατί δέκα μεμονωμένες εικοσιτετράωρες απεργίες
να μην ενωθούν σε μία δεκαήμερη;
Και μη μου πεις πως θα ήταν το ίδιο.
Και μη με ρωτήσεις αν αντέχω!
Θα ήταν προσβολή για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους,
για τους πρόσφατα απολυμένους,
για τις 350.000 οικογένειες χωρίς ούτε έναν εργαζόμενο
και για όσους εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, μέχρι και έναν… χρόνο,
ή έστω τρεις μήνες τώρα και με
τον… Νόμο!
Για την αντοχή ισχύει ότι δέκα φορές το ένα ίσον δέκα.
Μία η άλλη δηλαδή.
Για το αποτέλεσμα, όμως, μετρά σαν το «Το δέκα το καλό», το
δεμένο,
που κάνει όχι δέκα, μα εκατό!
Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε, σήμερα, να μιλάμε για δεκαήμερες,
εικοσαήμερες
(ή/και μεγαλύτερες αν χρειαζόταν -που δεν θα χρειαζόταν),
μαζικές, πανελλαδικές, απεργίες (μαζί με παράλληλες δυναμικές
κινητοποιήσεις),
όπου θα έπρεπε να είχαμε φθάσει σταδιακά;
Ή για σαρανταοκτάωρες, έστω, συνεχώς, όμως, επαναλαμβανόμενες απεργίες
συνοδευόμενες από τις ανάλογες δυναμικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας;
Ο Αργεντίνος «Σαμαράς», ο Ντε Λα Ρούα,
πώς νομίζεις ότι αναγκάστηκε να πηδήξει στο ελικόπτερο;
Με τις εικοσιτετράωρες απεργίες,
ή μήπως το ’σκασε από την... ταράτσα του προεδρικού,
για να αποδράσει σαν δραπέτης του Κορυδαλλού,
μετά από 29 ημέρες συνεχούς, παναργεντινής, απεργίας,
που συνοδεύονταν από δυναμικές κινητοποιήσεις;
Αλλιώς θα κυβερνούσε ακόμη έχοντας αποτελειώσει τον λαό του.
Τις εικοσιτετράωρες απεργίες, μέχρι τότε, τις αντιμετώπιζε σαν... ανέκδοτο.
Για να γελάει.
Τι, απ’ όλ’ αυτά, μετέδωσαν τα ελεγχόμενα
(μέσω των δανείων και των δωρεάν αδειών), Μ.Μ.Ε.; Τίποτα!
Αλλ’ αυτοί τη δουλίτσα τους κάνουν.
Και την κάνουν -γι’ αυτούς- καλά.
Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε!
Μελετάμε, τελικώς, την πείρα του διεθνούς κινήματος και μαθαίνουμε
από αυτήν, ναι ή όχι;
Η Ιστορία διδάσκει ότι όλες οι δικτατορίες με ή χωρίς κοινοβουλευτικό
μανδύα κάποια στιγμή κατέρρευσαν. Νομοτελειακά.
Είτε βίαια, είτε στη γωνία που λέγεται εκλογές όπου τους περίμενε ο λαός.
Το ζήτημα είναι να μην τους αφήσουμε
να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο τους.
Κι αυτό δεν σηκώνει αναβολή.
Χρειάζεται, βέβαια, σοβαρή οργάνωση και προετοιμασία
από μιαν ενωμένη αριστερή συνδικαλιστική ηγεσία που θα μπει μπροστά,
για να χτίσει μια πλατιά λαϊκή συμμαχία με σύνθημα την ΑΝΑΤΡΟΠΗ,
επάνω σε μιαν αριστερή-πατριωτική-αντιμνημονιακή-προοδευτική-δημοκρατική-
αντικαπιταλιστική-αντιιμπε-ριαλιστική-αντιμονοπωλιακή-ενωτική
βάση.
Μια συνδικαλιστική ηγεσία που θα είναι πραγματικά αριστερή,
χωρίς εισαγωγικά, χωρίς αντιδραστικά φρού-φρού, αρώματα
και αποπροσανατολιστικά… προθέματα, του τύπου (Νέο)Δημοκρατική «Αριστερά»,
κέντρο-«Αριστερά» των... πενήντα οκτώ και άλλα διασπαστικά... ποτάμια
και αντιδραστικές… ελιές.
Μια συνδικαλιστική ηγεσία που θα είναι η μόνη και μοναδική
που θα ξέρει, θα θέλει και θα μπορεί
να μετατρέψει την οργή του λαού σε ειρηνικό-προοδευτικό ρεύμα.
Ρεύμα, που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.
Την αντίδραση πρώτ' απ' όλα.
Και θα διασώσει -πριν είναι πάρα πολύ αργά- τον λαό και την πατρίδα.
Όπως συνέβη στην Αργεντινή, στον Ισημερινό και στην Ισλανδία.
Διαφορετικά βαυκαλιζόμαστε, πελαγοδρομούμε και... βολοδέρνουμε
με πανό και συνθήματα στη χώρα της καπιταλιστικής ουτοπίας
πιστεύοντας, κιόλας, πως... αγωνιζόμαστε.
Όλοι «ευχαριστημένοι» δηλαδή.
Προπάντων, όμως, η άρχουσα τάξη και οι διεθνείς καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές-δανειστές-τοκογλύφοι.
«Καλός» είναι, άλλωστε, και ο «καναπές» της εικοσιτετράωρης απεργίας.
Και προπάντων πολύ πιο... αναπαυτικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου