Αλήθεια, πού πάμε; του Κ. Γ. Καζανάκη

 

 Ένας Καπιταλιστής

δολοφονεί εν ψυχρώ ένα Κομμουνιστή!

Η πολύ γνωστή αυτή φωτογραφία είναι εντελώς συμβολική:

απεικονίζει τη βαρβαρότητα

του οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικού συστήματος,

το οποίο έχει επικρατήσει σε όλον, σχεδόν, τον πλανήτη.

Όταν ο Καπιταλισμός έμεινε μόνος του πολλοί πανηγύρισαν,

πιστεύοντας ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα.

Του έδωσαν, μάλιστα, και πιο… εύηχα ονόματα

(Παγκοσμιοποίηση, Νεοφιλελευθερισμός, Αγορές κλπ),  

για να τον… εξευμενίσουν μάλλον.

Οι ελπίδες τους, όμως, απεδείχθησαν, πολύ γρήγορα, φρούδες,

αφού συνέβη, δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο

από αυτό που ονειρεύονταν:

τα παλιά προβλήματα μεγεθύνθηκαν

με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου

και οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο,

ενώ μια σωρεία νέων προέκυψαν!

Ανάμεσα στα τελευταία είναι και η «τρομοκρατία»

η οποία έχει δημιουργήσει ένα γενικό  αίσθημα ανασφάλειας,

και η παγκόσμια οικονομική κρίση, βεβαίως, βεβαίως.

Όποιος τολμά σθεναρά να αντισταθεί στον αιμοβόρο Καπιταλισμό,

όποιος έχει ριζοσπαστικά άλλη άποψη

καθόλου δεν αποκλείεται να υποστεί

ό,τι και ο μάρτυρας Νκουγιέν Βαν Λεμ,

ή, στην… καλύτερη περίπτωση,

να αναγκαστεί να αυτοκτονήσει,

να φυλακιστεί, να βασανιστεί, να εξοριστεί,

να εξαθλιωθεί, να πεθάνει της πείνας ή/και εξαιτίας ασθενειών

που συνδέονται με τη μόλυνση του Περιβάλλοντος,

στην οποία επιδίδεται με ιδιαίτερη μανία ο σύγχρονος Καπιταλισμός!

Τα θύματά του δεν είναι μόνο απλοί πολίτες,

αλλά  και ολόκληροι λαοί!

Ο κίνδυνος για τον γαλάζιο πλανήτη μας

είναι, πλέον, κάτι περισσότερο από ορατός:

Οικονομικές κρίσεις,

πολλές και συνεχείς περιφερειακές συρράξεις -ακόμη και εμφύλιες-,

με ένα ατομικό ή/και πυρηνικό πόλεμο

να επικρέμαται επί των κεφαλών μας!

Ο έτερος εξ ίσου τεράστιος κίνδυνος

προέρχεται από τη μόλυνση του Περιβάλλοντος,

η οποία έχει λάβει ανεξέλεγκτες,

σε πάρα πολλές περιπτώσεις, διαστάσεις,

όπως στην τρύπα του όζοντος,

στο λιώσιμο των πάγων της Αρκτικής,

και στην συνακόλουθη αύξηση

της μέσης στάθμης των θαλασσών

και της θερμοκρασίας του πλανήτη μας:

οι ΗΠΑ δεν συμμετέχουν, πλέον,

στο κλαμπ των χωρών που προστατεύουν το Περιβάλλον,

ενώ στην αναπτυσσόμενη, με ραγδαίους ρυθμούς, Κίνα,

η κατάσταση είναι αφόρητη˙

σε πολλές πόλεις της το φωτοχημικό νέφος

(το οποίο υποστήκαμε και εμείς στην Αθήνα τη δεκαετία του '80),

είναι ένα καθημερινό, πια, και συνηθισμένο φαινόμενο!

Αλήθεια, πού πάμε;   

 https://www.candiadoc.gr/2018/02/01/1i-fevrouariou-1968-i-alithia-mias-fotografias/#comment-25805