Για τις καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης Του Κ. Γ. Καζανάκη

 

Βγήκε, αυτές τις ημέρες, μία Κυρία,

και κατήγγειλε δημοσίως

για σοβαρότατη

σεξουαλική παρενόχληση

κάποιον ονομαστόν μουσικοσυνθέτη,

στην αρχή "φωτογραφίζοντάς" τον.

Μόνο που στο "κάδρο" της

χωρούσε, άνετα,... κι άλλος,

και όχι ένας μόνον!

Στην αμέσως επόμενη κίνησή της,

τον κατονόμασε: Δήμος Μούτσης.

Μάλιστα.

Και πώς αντέδρασε

ο εν λόγω μουσικοσυνθέτης;

απάντησε αμέσως ότι θα προσφύγει

στη Δικαιοσύνη!

Δύο τα τινά:

1. Έχει επέλθει η παραγραφή

του καταγγελομένου αδικήματος.

Σ΄αυτήν την περίπτωση

η συγκεκριμένη Κυρία

θα χάσει τη δίκη

"από τα αποδυτήρια",

με ό,τι αυτό (κατά Νόμον)

συνεπάγεται.

Σημειωτέον, δε,

ότι οι νόμιμες συνέπειες

δεν είναι ούτε λίγες, ούτε "ανώδυνες"...

2. Δεν έχει επέλθει η παραγραφή:

θα πρέπει, τότε, η Κυρία,

να αποδείξει την κατηγορία,

αφού ο κατηγορών

φέρει το βάρος της αποδείξεως.

Όπως, όμως, σαφώς προκύπτει

από την αφήγησή της,

δεν έχει ούτε μάρτυρες,

ούτε και αποδείξεις διαθέτει

για να αποδείξει τα καταγγελόμενα!

Μία (ενδεχόμενη) εξαίρεση υπάρχει:

να προσέλθουν μάρτυρές της

και άλλες παθούσες

-αν και εφ' όσον υπάρχουν, βέβαια,

και βρεθούν και θέλουν να καταθέσουν-,

και μάλιστα περισσότερες της μιάς

-μία μάρτυρας ίσον καμία μάρτυρας.

Αλλά ακόμη κι αν βρεθούν μάρτυρες,

δεν θα είναι μάρτυρες

επί της συγκεκριμένης καταγγελίας,

αλλά γενικώς.

Άρα ούτε έτσι θα μπορέσει να αποδείξει

τη (βαρύτατη) κατηγορία της!

Κινδυνεύει, άρα, σοβαρά, η Κυρία, να χάσει

-και σ' αυτήν τη δεύτερη περίπτωση-

τη δίκη, και άρα να ηττηθεί ούτως ή άλλως,

και να υποστεί

τις δικανικές (ποινικές τε και αστικές)

συνέπειες της ήττας της!

Μα -ίσως αντιτείνει κάποιος-

τρελή είναι και βγαίνει και καταγγέλει,

χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό;

Η απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση

είναι ότι ο εκάστοτε δικαστής δικάζει

με βάση τον Νόμο και τη συνείδησή του,

βασιζόμενος σε όλα τα δεδομένα

τα οποία έχει υπ' όψιν του

περί την υπόθεση

την οποία κάθε φορά δικάζει.

Τεράστιο ρόλο σ' αυτό παίζουν

οι μαρτυρίες και οι αποδείξεις,

και όχι η οποιαδήποτε

αναπόδεικτη κατάθεση

και το όποιο εκφραζόμενο συναίσθημα.

Και είναι αυτό το ορθό και το δίκαιο.

Αλίμονο αν ο καθένας μπορούσε

να κατηγορήσει τον οποιονδήποτε έτσι,

και να έπρεπε ο κατηγορηθείς

να αποδείξει ότι δεν είναι... ελέφαντας,

αυτό είναι εντελώς φασιστικό!

Θα 'πεί, πάλι, κάποιος, δικαιολογημένα,

ότι ναι, αλλά τότε, στις περιπτώσεις αυτές,

δεν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη,

δεδομένου ότι, συνήθως,

ούτε μάρτυρες υπάρχουν,

ούτε αποδείξεις.

Ο αντίλογος σ' αυτό είναι

-πλην του αμέσως ανωτέρω-

(και) ο άγραφος δικαιϊκός κανόνας

που λέει ότι

καλύτερα να αθωωθούν δέκα ένοχοι,

παρά να καταδικαστεί ένας αθώος!

Υπάρχει, εν πάση περιπτώσει, ζήτημα,

και είναι θέμα των καθ' ύλην αρμοδίων

ο τρόπος με τον οποίο

θα αντιμετωπιστεί και θα λυθεί

το ακανθώδες, αυτό, πρόβλημα

-αν, τελικά, λύνεται.

Η πρόληψη, πάντως, είναι, γενικά,

αυτή που βοηθά πολύ από "περιπέτειες":

είτε γυναίκα είτε άνδρας,

καλόν είναι να πηγαίνει, κανείς,

-στην πρώτη, τουλάχιστον,

κατά μόνας συνάντηση

με κάποιο μη οικείο πρόσωπο-

(ή/και όταν τα πράγματα δεν είναι,

γενικώς, τόσο "προφανή" και "βέβαια"),

με τη συνοδεία

κάποιας/κάποιου συγγενούς,

φίλης/ου, γνωστής/ού κλπ.

Ουδείς είναι, άλλωστε,

εις θέσιν να γνωρίζει

τι έχει στον νου του

ο προσκαλών σε προσωπική

και μη δημόσια συνάντηση!

Αν ο προσκαλών

αρνηθεί την παρουσία τρίτου προσώπου

(εν αναμονή, έστω, σε κάποιον προθάλαμο),

τότε τα πράγματα είναι ύποπτα!

Μόνον έτσι αποφεύγονται οι "κακοτοπιές"

και όλα τα "περίεργα"

τα οποία μπορούν να συμβούν:

υπάρχει το τρίτο πρόσωπο

που και μάρτυρας είναι,

και βοήθεια μπορεί να δώσει

σε κάθε περίπτωση

οποιασδήποτε μορφής βίας.

Διαφορετικά κανένα (κακό) ενδεχόμενο

δεν μπορεί να αποκλειστεί!

Και άντε, μετά, να καταγγέλλεις,

με κίνδυνο να καταδικαστείς κι από 'πάνω:

και δαρμένος και κερατάς, δηλαδή...