Ο γιός του «πάρτα όλα»

Τραγικό το νωπό τροχαίο όπου έχασαν τη ζωή τους
τρεις ενήλικες και ένα παιδάκι.
Επειδή πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται
για το φριχτό, αυτό, περιστατικό και τις κοινωνικές προεκτάσεις του,
προσπάθησα να συγκεντρώσω τηλεγραφικά
κάποια συμπαρομαρτούντα γεγονότα,
και κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία
του προφίλ των πρωταγωνιστών,
αφού, πρώτα, συλλυπηθώ θερμά τους οικείους τους:

Ο δυστυχής πατέρας
που είδε την οικογένειά του να γίνεται κάρβουνο
μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου,
και τη σύζυγό του και το παιδάκι του
να προσμετρώνται στις «παράπλευρες απώλειες»
ενός ακήρυχτου πολέμου,
έδειξε κατανόηση και συμπάθεια για τον αίτιο
της οικογενειακής τραγωδίας του.
Καμιά αναφορά
στην επικίνδυνη και εγκληματική συμπεριφορά του
(ως όφειλε), 
που νομικά θεωρείται (και είναι!),
«Φόνοι κατά συρροήν με ενδεχόμενο δόλο»,
τουθ΄ όπερ σημαίνει σε απλά ελληνικά
ότι πολύ καλά εγνώριζε ότι
όταν τρέχει κανείς με καμιά τρακοσαριά χιλιόμετρα την ώρα,
δεν τον σε σώζει ούτε ο ίδιος ο Θεός αν συμβεί το παραμικρό,
όπως δεν σώζει και όσους δυστυχείς βρεθούν στον δρόμο του!
Σε τέτοιες ταχύτητες ακόμη και ένα λάστιχο να σκάσει,
-ιδίως όταν αυτό είναι χιονολάστιχο σε άσφαλτο και …
εντεκαετίας, παξιμάδι δηλαδή!
 Ο ζάμπλουτος, πάλι, μπαμπάς είχε δώσει
τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ «του»,
για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο-βολίδα˙
φαίνεται, όμως, πως τσιγκουνεύτηκε να αλλάξει τα πάμφθηνα
(εν σχέσει με το αυτοκίνητο) λάστιχα,
τα οποία, όμως, είναι ένας σημαντικότατος παράγων ασφαλείας!
Το πιο λάστιχο, όμως, θα συγκρατούσε
ένα αυτοκίνητο-... αεροπλάνο στην πορεία του,
είναι μια άλλη κομβική παράμετρος του φριχτού δυστυχήματος.

Ο ίδιος -επιτυχημένος (επιχειρηματικά και οικονομικά)-
πατήρ του οδηγού που την είδε… Σουμάχερ
με τα λεφτά (και το αυτοκίνητο) του μπαμπά
(το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει),
πήγε κανονικά στη δουλειά του την Τρίτη,
σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Ζήτησε, μάλιστα, να μην αναφερθεί(!) κανείς στην απώλεια˙
αναρωτιέμαι αν δεχόταν συλλυπητήρια!
Business as usual, που θα έλεγε και ένας Αμερικάνος!
«Το ξεπερνά δια της εργασιοθεραπείας» λένε κάποιοι
επιστήμονες ψυχολόγοι-αβανταδόροι.
Αν, όμως, ένας από τους χιλιάδες μισθοβίωτους υπαλλήλους του
έχανε τον πατέρα του π.χ. από φυσικό θάνατο,
θα έμενε στο σπίτι του τρεις ημέρες για να τον κλάψει˙
πώς, άλλωστε, να δουλέψει, όταν έχει μιαν απώλεια!
πόσο μάλλον αν η απώλεια αφορούσε ένα παιδί του!

Και ερχόμαστε στους πολιτικούς:
Δύο βουλευτές της Αριστεράς
χαρακτήρισαν το τραγικό, αυτό, δυστύχημα, «ταξικό»,
όπως και πράγματι είναι:
ο πάμπλουτος μπαμπάς που δίνει στον κανακάρη του
το πανάκριβο αυτοκίνητό του,
κι εκείνος μιμούμενος, προφανώς, το πατρικό παράδειγμα
και νομίζοντας ότι όλα είναι δικά του (ως υιός του «πάρτα όλα»),
πατάει τέρμα το γκάζι για να ανέβει η αδρεναλίνη του,
να νοιώσει λίγο... Άιρτον Σένα, και όποιον πάρει ο χάρος,
ακόμη και τον ίδιο!
και «καλά», τον εαυτό του δεν τον σκέφτηκε
μπροστά στην εφήμερη… δόξα˙ οι άλλοι, όμως, τι του φταίγανε;
«Φυσικό» ήταν να αντιδράσει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Άδωνις,
για να δηλώσει περί του... φθόνου των αριστερών
που... δεν έχουν όσα είχε ο νεκρός οδηγός,
μόνο που τι να ζηλέψουν αφού τώρα πια δεν έχει ούτε μια καρφίτσα:
«Βγήκαν πάλι όλοι αυτοί οι αριστεροί με μίσος, για τον πλούσιο, τον
κακομαθημένο, αυτόν που έχει όσα δεν έχουν για να χύσουν πάλι το βρωμερό τους
φθόνο σαν δηλητήριο».
Για τα αίτια, όμως, και τις εγκληματικές ευθύνες του οδηγού,
ετήρησε αιδημόνως σιγή ιχθύος˙
θα έφταιγε, μάλλον, η… κακιά η ώρα!

Δεν έλειψε, βέβαια, και η (απαραίτητη)
απέχθεια προς τους πολιτικούς
συλλήβδην και αθρόως από γνωστό ραλίστα
και ειδικό επί του ζητήματος,
για τον οποίον ευθύνεται (sic)… η υπερβολική ταχύτης!
Μίλησε, ακόμη (πολύ σωστά!), και για οδηγική παιδεία,
που θα πρέπει να αρχίζει από το Δημοτικό.
Αλλά πόση, πια, οδηγική παιδεία χρειάζεται κανείς
για να σκεφθεί το αυτονόητο;

Πώς, τέλος, αντιμετώπισαν τα βοθροκάναλα την τραγωδία;
με πολύ συμπάθεια, ναι, αλλά και θρήνους για την απώλεια του διαδόχου.
Μίλησαν και για υποδειγματική οικογένεια,
όπου, όμως, οι γονείς είναι... χωρισμένοι!
Και μήπως αναφέρθηκαν στις πελώριες ευθύνες του οδηγού,
ως, επίσης, όφειλαν;
όχι «φυσικά», μια και ο μπαμπάς
είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες που έχουν.
Γι’ αυτό επιδόθηκαν σε ύμνους
για τα επιχειρηματικά του επιτεύγματα,
πιάνοντας στον αέρα την ευκαιρία
για λίγη ακόμη (δωρεάν) διαφήμιση!

Φρόντισαν, «φυσικά», να επαινέσουν τον πατέρα
που έχασε τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα
τόσο άδικα και τόσο τραγικά μέσα σε μια στιγμή,
για τις «ανθρώπινες» δηλώσεις του.
Αν, όμως, ζητούσε ευθύνες -όπως θα έπρεπε-
τότε θα τον δικαιολογούσαν που μέσα στον πόνο του κλπ κλπ...

Κι αν είχαμε στη θέση της Πόρσε μια νταλίκα,
ο άσημος νταλικέρης θα ήταν απρόσεκτος, επικίνδυνος,
και -γιατί όχι;- εγκληματίας!
Αλλά είπαμε, άλλο σ’ αυτή τη ζωή να είσαι διάδοχος,
και άλλο νταλικέρης!
λέγε με, μ’ άλλα λόγια, Καπιταλισμό...