ΟΤΑΝ O ΦΙΛΕΛΕΣ (ΝΕΟ) ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΕΙ

Έχω συμμετάσχει σε άπειρες συζητήσεις και σε άλλους τόσους διαλόγους,
όχι μόνον στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και δια ζώσης,
χωρίς, ποτέ, να εξαιρώ κανένα από τον διάλογο!
μιλώ, ακόμη και με Νεοναζί!
Προσπάθησα, λοιπόν, να συγκεντρώσω εδώ, μέσα σε λίγες γραμμές,
την πικρή, πλην, όμως πολύτιμη εμπειρία μου αυτή.
Τους διαλεγομένους χαρακτηρίζουν, εν πολλοίς, δυστυχώς,
καχυποψία, κακή προαίρεση, εμπάθεια, προκατάληψη,
υπεροπτική και κακοπροαίρετη «κριτική», ανοησία,
εξυπνάδες που οι ίδιοι οι εκτοξεύοντας τις θεωρούν… ευφυολογήματα,
απουσία ευγένειας και τρόπων, αφορισμοί, αποφθέγματα,
μισαλλοδοξία, άγνοια όχι μόνον της (πρόσφατης, έστω), Ιστορίας,
αλλά και της (σκληρής) πραγματικότητας,
αδυναμία εντοπισμού του εχθρού και αυτών που μας πρόδωσαν,
(που σημαίνει αδυναμία αναλύσεως της εκάστοτε τρέχουσας καταστάσεως,
και, κατ’ ακολουθίαν, πλήρης αδυναμία σύνθεσης σκέψεων),
εμμονές και κολλήματα (η «Καρέκλα», η «Κουτάλα»,
το φασιστικό «Όλοι οι ίδιοι είναι, και τρώνε το ίδιο»
για το πολιτικό προσωπικό), και έλλειμμα εν γένει Παιδείας˙
όσο για ήθος, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα!
Και να περιορίζονταν σ’ αυτά οι συζητώντες θα ’ταν… «καλά»!
έλα σου, όμως, που επιτίθενται απροκάλυπτα,
ανόητα και θρασύτατα στον ίδιο τον λαό μας!
δεν φταίνε για το χάλι μας αυτοί που κυβερνούσαν
σαράντα, ολόκληρα, χρόνια,
δεν φταίνε οι ξένοι επικυρίαρχοι-τοκογλύφοι
που σχεδίαζαν για χρόνια μεθοδικά την καταστροφή μας
και διέφθειραν τους πολιτικούς της αντίδρασης
(άλλο που δεν ήθελαν!)˙
όλοι αυτοί ήταν… άγιοι, και δεν φταίνε σε τίποτα!
και ποιος φταίει; μα είναι… απλό: φταίει ο… λαός μας!
έτσι, λοιπόν, μαθαίνουμε ότι ο λαός μας είναι… λαμόγιο,
παρακλάδι(!), τσιλιαδόρος(!), βόδι(!), μουζίκος και ψεκασμένος
και άλλα άνθη του… καλού!
οι ίδιοι οι συζητητές αυτό-εξαιρούνται «φυσικά»!
Με αυτά δεν θέλω να πω ότι ο λαός μας είναι αμέτοχος˙ καθόλου!
μόνο και μόνο που (εν πολλοίς!) ψήφιζε σαράντα χρόνια
αυτούς που τον παρέδωσαν σιδηροδέσμιο και δεμένο χειροπόδαρα
στους επικυρίαρχους-τοκογλύφους, φτάνει!
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως φταίει αποκλειστικά και μόνο ο λαός μας,
και είναι… λαμόγιο˙ κάθε άλλο!
κανένα, άλλωστε, καράβι δεν βουλιάζει από το πλήρωμα,
αλλά από τον καπετάνιο!
Και ναι, μεν, την περίοδο της «ευμάρειας» αυτά λίγοι τα σκέπτονται,
τι γίνεται, όμως, όταν έλθει μια οικονομική κρίση;
μα τότε είναι που αρχίζει η αυτοκριτική του πολίτη,
ο οποίος στρέφεται, αναγκαστικά, στον μόνο πολιτικό χώρο που εμπιστεύεται,
και που δεν είναι άλλος από εκείνον της Αριστεράς!
Όταν ένας πολίτης ψηφίζει ένα πολιτικό,
του δίνει την εμπιστοσύνη του, και τον έχει σαν πατέρα του.
Αν, τώρα, ο ψηφισθείς τον προδώσει,
εκείνος που φέρει την κύρια ευθύνη είναι, προφανώς, ο πολιτικός,
και όχι ο ψηφοφόρος του!
όμως: ο ψηφοφόρος μπορεί, μεν, την πρώτη φορά, να συγχωρηθεί,
τι γίνεται, όμως, τη δεύτερη και την τρίτη;
Τα πράγματα, φυσικά, δεν είναι και τόσο απλά:
πολλές φορές ο πολίτης είναι εγκλωβισμένος,
γεγονός που εκμεταλλεύεται ο κακός (αστός, εννοείται) πολιτικός,
ο οποίος μετέρχεται και πολλές άλλες μεθόδους
για να αποσπάσει την ψήφο του.
Αυτά, όμως, έχουν να κάνουν με το (εγκληματικό) καπιταλιστικό σύστημα,
και μπορούν να τροφοδοτήσουν μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.
Και δεν φθάνει, όπως τόνισα παραπάνω, η πλήρης απουσία
υπεύθυνης, καλόπιστης και καλοπροαίρετης κριτικής,
από τους περισσότερους συνομιλητές,
υπάρχει και πλήρης ανυπαρξία επιχειρημάτων
και -το σπουδαιότερο- προτάσεων.
Αποφθέγματα, αφορισμοί, (λες και είναι… Κομφούκιοι!),
αποφάνσεις χρησμοί (α λα… Πυθία και Τειρεσίας), προφητείες και… φετφάδες,
απροκάλυπτη προπαγάνδα, τερατώδη ψέματα, βρωμερές διαδόσεις,
βαρύτατοι, αδικαιολόγητοι, άδικοι και βαρύτατοι χαρακτηρισμοί
συνοπτικές «δίκες» και «καταδίκες» κατά παντός,
ιδίως κατά της Αριστεράς,
Κι όταν τους ρωτήσεις να σου αποδείξουν και να τεκμηριώσουν
αυτά που υποστηρίζουν, σου κολλάνε μια ωραία ταμπελίτσα
«Τρολ», «Φανατικός», «Κολλημένος», «Κομματόσκυλο» κ.α. παρόμοια,
ή -στην καλύτερη περίπτωση- διακόπτουν τον διάλογο και… καθάρισαν
με τον… θρασύτατο που τόλμησε να αμφισβητήσει την… αυθεντία τους,
με τον… ενοχλητικό που ρωτά, και με τον… τιποτένιο που αντιλέγει!
Καπετάνιοι (δι’ εαυτούς), με τα… ούλα τους που λένε,
κι αλίμονο στη μύγα που θα τολμήσει να καθίσει στο σπαθί τους!
Τι είναι, όμως, αυτό που ιδιαιτέρως χαρακτηρίζει όλους αυτούς;
πολλά, αλλά πάνω απ’ όλα και προπάντων η τσάμπα μαγκιά τους!
Είμαι σίγουρος πως πολίτες με αυτά τα χαρακτηριστικά,
θα επιδιώξουν την ανατροπή της Κυβέρνησης της Αριστεράς,
για να επαναφέρουν αυτούς που μας κατάντησαν όπως μας κατάντησαν˙
για τόση… σοφία, μνήμη και κρίση μιλάμε!
και εάν και εφόσον το πετύχουν (λέμε τώρα), θα αρχίσουν πάλι να λένε τα… ίδια,
για αυτούς που θα… εγκαθιδρύσουν ως σωτήρες μας!
οπότε πάλι… φτου κι απ’ την αρχή!
Οι μόνοι που παραμένουν πάντα στο απυρόβλητο (όπως νομίζουν),
είναι αυτοί!
"Καβάλα" πάντα, και πάντοτε «από πάνω» αυτοί και μόνον αυτοί,
ενώ όλοι οι άλλοι «υπό»! αλλιώς τι… καπεταναίοι θα ήταν;
Μα αυτό είναι το «πορτραίτο» του σύγχρονου (Νέο)ελληναρά θα μου πείτε,
και δεν θα ’χετε άδικο!
Και είναι ο αυτός ο φιλελές (Νέο)Ελληναράς που με τρομάζει,
περισσότερο και από την ίδια την κρίση ακόμη…