κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Το εθνικό μας ζεϊμπέκικο, αυτό της Ευδοκίας : Ο λοχίας, Γιώργος
Κουτούζης, 21 ετών, από την Καβάλα: μόλις είχα απολυθεί από τον στρατό,
δούλευα σε οικοδομή, έπρεπε να λείψω για
να πάω να πάρω τα χρήματα του έφεδρου, ο εργολάβος θύμωσε γιατί η
δουλειά θα έμενε πίσω, βρήκα κάποιον να με αντικαταστήσει και του
υποσχέθηκα διπλό μεροκάματο, συμφώνησε. Τη μεθεπομένη που ξαναπήγα στη
δουλειά ο εργολάβος με είπε “αλήτη”, πάω βρίσκω τον άλλον σε ένα
καφενείο να παίζει χαρτιά, δεν είχε πάει στην οικοδομή, του λέω: "Αφού
δεν ήθελες να πας, γιατί με εξέθεσες;" με λέει και αυτός “αλήτη”. Του
δίνω το πρώτο χαστούκι, μαζεύτηκαν σε λίγο καμιά 30ριά νταήδες φίλοι,
όλοι εναντίον μου. Άρχισαν να με πλησιάζουν, σήκωσα στα χέρια ένα
παρατημένο μηχανάκι και τους το πέταξα κι έτσι σκόρπισαν. Πηγαίνοντας
σπίτι του με το αυτοκίνητο, παρακολουθούσε την σκηνή ο Αλέξης ο Δαμιανός
(ο σκηνοθέτης), με πλησίασε και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να παίξω
στον κινηματογράφο “Μα, δεν είμαι ηθοποιός”, του είπα “θα σε κάνω εγώ”.
Αγνόησε αρκετούς διάσημους ηθοποιούς και κατέληξε σε εμένα.
Η επιλογή για τον ρόλο της Ευδοκίας (έτσι λέγανε την μητέρα του
Δαμιανού) τον δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο, μέχρι που η γυναίκα του η
Άρτεμη, γνώρισε τη Μαρία Βασιλείου μέσω ενός διαφημιστικού γραφείου.
Κύπρια, γεννημένη στο Λονδίνο, οικογένεια πολύτεκνη, φτωχή, η μητέρα της
δέχτηκε αμέσως την πρόταση του ζεύγους να πάρουν τη 17χρονη κόρη τους
στην Αθήνα, μείναμε και οι 2 στο σπίτι τους στην Εκάλη, σαν εσώκλειστοι
σε σχολή. Η Μαρία ήταν ένα γελαστό παιδί, μέσα στη ζωντάνια, με
μεσογειακή εμφάνιση αλλά με συνήθειες αγγλικές, ένα κράμα, που της έδινε
γοητεία.
Η ταινία δείχνει το ζευγάρι γυμνό, να ξυπνάει έπειτα από μια νύχτα αλλά δεν υπάρχει ερωτική σκηνή. “Ούτε να το σκέφτεστε, τέλος, δεν γίνεται”. Ντρεπόμουν την Άρτεμη, πάντα παρούσα στο γύρισμα. Ήταν σαν να μου έλεγε κάποιος να ξεγυμνωθώ μπροστά στην αδελφή μου, στη μητέρα μου. Μάλιστα, τα παιδιά του συνεργείου μου είπαν: “Έλα, ρε Γιώργο, κάντο, θα γδυθούμε κι εμείς όλοι. Βρε, δεν πάτε καλά, νομίζετε ότι έχω όρεξη να σας δω γυμνούς εδώ μέσα”. Η άρνησή μου ήταν κατηγορηματική κι έτσι η Άρτεμις βγήκε έξω σε αυτή την σκηνή. Οι καβγάδες και οι συμπλοκές με τα χέρια ήταν όλες αληθινές. Δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να ζητήσει ο Δαμιανός επανάληψη σε σκηνή.
Δεν υπήρχε η σκέψη καν να γίνω ηθοποιός και να συνεχίσω. Λίγους μήνες μετά την Ευδοκία, άρχισα αυτό που ήθελα, τη θάλασσα και τα καράβια. Από την Επισκευαστική Ζώνη Περάματος συνταξιοδοτήθηκα ως λεβητοποιός. Μετά την επιτυχία της ταινίας, η Μαρία έπαιξε και στο «Θίασο» του Θ. Αγγελόπουλου. Ένας σφοδρός έρωτας με μουσικό την έκανε να τα εγκαταλείψει όλα και να επιστρέψει στο Λονδίνο. Ο γάμος κράτησε δύο χρόνια και μετά από πολλούς καβγάδες χώρισαν. Δυστυχώς πέθανε από καρκίνο σε ηλικία μόλις 39 ετών, το 1989. Το κοριτσάκι που είχε αποκτήσει, το μεγάλωσε η αδερφή της.
Η «Ευδοκία» το 1971 στις Κάννες, πήρε το βραβείο των Cineclubs της Γαλλίας. Η Μαρία το Α’ βραβείο γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία πήρε διαστάσεις μυθικές, από ορισμένους σινεφίλ κύκλους έχει χαρακτηριστεί η καλύτερη ελληνική ταινία μετά τον "Θίασο" του Θ. Αγγελόπουλου. Η σκηνή του ζεϊμπέκικου του Μάνου Λοΐζου γυρίστηκε σε ένα ταβερνάκι στην Κάτω Κηφισιά. "Δεν χόρεψα όπως νομίζουν πολλοί το ζεϊμπέκικο του Μάνου αλλά ένα του Μ. Βαμβακάρη, την «Άτακτη». Η μουσική του Μάνου μπήκε αργότερα και την πρωτάκουσα όταν την είδα στον κινηματογράφο. Μετά τις λέξεις στο φλιτζάνι «η κορόνα κι ο σταυρός, φυλάξου από τον σταυρό», έκανε εκείνο το μπάσιμο η μουσική και αναπήδησα από το κάθισμά μου, ανατρίχιασα, σκέφτηκα θα το χόρευα καλύτερα αν αυτή ήταν η μουσική στο αρχικό γύρισμα, έδωσα τελικά πολύ λίγα! "
Σαν χτες 17 Σεπτεμβρίου, έφυγε ο Μάνος Λοΐζος νικημένος από 2ο στη σειρά εγκεφαλικό, ο δρόμος είχε την δική του ιστορία αλλά για αυτόν ήταν πολύ σύντομος, μόλις 45 χρόνια! Έλεγε, «Φέρτε μου ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο και θα τον μελοποιήσω». Ο Λοΐζος ζήτησε από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να βάλει στίχους στο ζεϊμπέκικο. Ο Παπαδόπουλος απέδειξε πόσο ευφυής είναι, αφού αρνήθηκε να γράψει λόγια μαγεμένος από τη μελωδία. Οι στίχοι θα το χαλούσαν, είπε. Η κόρη του Λοίζου, η Μυρσίνη, κληρονόμος και διαχειρίστρια του έργου του έχει απαγορεύσει σε οποιονδήποτε να βάλει στίχους, ακόμα και στην κολλητή του Λοιζου την Χαρούλα Αλεξίου που της το ζήτησε, με την Αφροδίτη Μάνου που το έκανε πήγανε στα δικαστήρια. Μόνο με τις νότες του έφθασε σε εμάς, παρέμεινε έτσι διαχρονικά καθιστώντας το, το "Εθνικό" μας ζεϊμπέκικο, εάν δεν το χορεύεις, πολιτική καριέρα δεν κάνεις, γαμπρός δεν ντύνεσαι.. !
φωτο 4, ο λοχίας Κουτούζης το ξανα-χορεύει πια ως συνταξιούχος!
Η ταινία δείχνει το ζευγάρι γυμνό, να ξυπνάει έπειτα από μια νύχτα αλλά δεν υπάρχει ερωτική σκηνή. “Ούτε να το σκέφτεστε, τέλος, δεν γίνεται”. Ντρεπόμουν την Άρτεμη, πάντα παρούσα στο γύρισμα. Ήταν σαν να μου έλεγε κάποιος να ξεγυμνωθώ μπροστά στην αδελφή μου, στη μητέρα μου. Μάλιστα, τα παιδιά του συνεργείου μου είπαν: “Έλα, ρε Γιώργο, κάντο, θα γδυθούμε κι εμείς όλοι. Βρε, δεν πάτε καλά, νομίζετε ότι έχω όρεξη να σας δω γυμνούς εδώ μέσα”. Η άρνησή μου ήταν κατηγορηματική κι έτσι η Άρτεμις βγήκε έξω σε αυτή την σκηνή. Οι καβγάδες και οι συμπλοκές με τα χέρια ήταν όλες αληθινές. Δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να ζητήσει ο Δαμιανός επανάληψη σε σκηνή.
Δεν υπήρχε η σκέψη καν να γίνω ηθοποιός και να συνεχίσω. Λίγους μήνες μετά την Ευδοκία, άρχισα αυτό που ήθελα, τη θάλασσα και τα καράβια. Από την Επισκευαστική Ζώνη Περάματος συνταξιοδοτήθηκα ως λεβητοποιός. Μετά την επιτυχία της ταινίας, η Μαρία έπαιξε και στο «Θίασο» του Θ. Αγγελόπουλου. Ένας σφοδρός έρωτας με μουσικό την έκανε να τα εγκαταλείψει όλα και να επιστρέψει στο Λονδίνο. Ο γάμος κράτησε δύο χρόνια και μετά από πολλούς καβγάδες χώρισαν. Δυστυχώς πέθανε από καρκίνο σε ηλικία μόλις 39 ετών, το 1989. Το κοριτσάκι που είχε αποκτήσει, το μεγάλωσε η αδερφή της.
Η «Ευδοκία» το 1971 στις Κάννες, πήρε το βραβείο των Cineclubs της Γαλλίας. Η Μαρία το Α’ βραβείο γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία πήρε διαστάσεις μυθικές, από ορισμένους σινεφίλ κύκλους έχει χαρακτηριστεί η καλύτερη ελληνική ταινία μετά τον "Θίασο" του Θ. Αγγελόπουλου. Η σκηνή του ζεϊμπέκικου του Μάνου Λοΐζου γυρίστηκε σε ένα ταβερνάκι στην Κάτω Κηφισιά. "Δεν χόρεψα όπως νομίζουν πολλοί το ζεϊμπέκικο του Μάνου αλλά ένα του Μ. Βαμβακάρη, την «Άτακτη». Η μουσική του Μάνου μπήκε αργότερα και την πρωτάκουσα όταν την είδα στον κινηματογράφο. Μετά τις λέξεις στο φλιτζάνι «η κορόνα κι ο σταυρός, φυλάξου από τον σταυρό», έκανε εκείνο το μπάσιμο η μουσική και αναπήδησα από το κάθισμά μου, ανατρίχιασα, σκέφτηκα θα το χόρευα καλύτερα αν αυτή ήταν η μουσική στο αρχικό γύρισμα, έδωσα τελικά πολύ λίγα! "
Σαν χτες 17 Σεπτεμβρίου, έφυγε ο Μάνος Λοΐζος νικημένος από 2ο στη σειρά εγκεφαλικό, ο δρόμος είχε την δική του ιστορία αλλά για αυτόν ήταν πολύ σύντομος, μόλις 45 χρόνια! Έλεγε, «Φέρτε μου ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο και θα τον μελοποιήσω». Ο Λοΐζος ζήτησε από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να βάλει στίχους στο ζεϊμπέκικο. Ο Παπαδόπουλος απέδειξε πόσο ευφυής είναι, αφού αρνήθηκε να γράψει λόγια μαγεμένος από τη μελωδία. Οι στίχοι θα το χαλούσαν, είπε. Η κόρη του Λοίζου, η Μυρσίνη, κληρονόμος και διαχειρίστρια του έργου του έχει απαγορεύσει σε οποιονδήποτε να βάλει στίχους, ακόμα και στην κολλητή του Λοιζου την Χαρούλα Αλεξίου που της το ζήτησε, με την Αφροδίτη Μάνου που το έκανε πήγανε στα δικαστήρια. Μόνο με τις νότες του έφθασε σε εμάς, παρέμεινε έτσι διαχρονικά καθιστώντας το, το "Εθνικό" μας ζεϊμπέκικο, εάν δεν το χορεύεις, πολιτική καριέρα δεν κάνεις, γαμπρός δεν ντύνεσαι.. !
φωτο 4, ο λοχίας Κουτούζης το ξανα-χορεύει πια ως συνταξιούχος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου