Πενήντα, ολόκληρα, χρόνια, από την αποφράδα 21η Απριλίου

Ήμουν δώδεκα χρονών τότε.
Κατέβηκα στο κέντρο (Μεϊντάνι το λέγαμε).
Αντιφασίστες φώναζαν συνθήματα κατά της Χούντας.
Μετά από λίγο πέρασε ένα μεγάλο λευκό τζιπ
όπως ήταν τότε τα περιπολικά της Αστυνομίας,
και ένας αξιωματικός φώναζε από τη ντουντούκα
διαλυθείτε, πηγαίνετε στα σπίτια σας.
Στις έξι παρά πέντε -για να προλάβω την απαγόρευση της κυκλοφορίας-
πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου.
Θυμάμαι όταν βράδιασε τους ένοπλους στρατιώτες σε κάθε γωνία,
που ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν «Άνευ προειδοποιήσεως»,
όπως απειλούμασταν μέσω ραδιοφώνου
(το δικό μας ήταν ένα Philips με λάμπες).
Το πρωί οι στρατιώτες ήταν ακόμη εκεί,
ενώ το ραδιόφωνο μετέδιδε στρατιωτικά εμβατήρια.
Θυμάμαι ακόμη τους διευθυντές των σχολείων κουστουμαρισμένους
να μιλάνε στους γονείς μας ένα απόγευμα Κυριακής
αμέσως μετά το πραξικόπημα,
για να τους αναλύσουν τον από... βορρά κομμουνιστικό κίνδυνο...
Αργότερα πληροφορήθηκα ότι ένας πολίτης
πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε στην περιοχή της Χανιώπορτας,
και ότι το Ηράκλειο ήταν η μία από τις δύο πόλεις της πατρίδας μας
(η άλλη ήταν τα Γιάννενα),
όπου έγιναν αυθόρμητες διαδηλώσεις την ίδια μέρα...

Ας μην ξεχνούμε πως η Χούντα έγινε από τους Αμερικανονατοϊκούς
εν συνεργασία με τη ντόπια άρχουσα τάξη,
για δύο, κυρίως, λόγους:
ο πρώτος: για να τιθασευτεί το προοδευτικό κίνημα στην Ελλάδα˙
ο δεύτερος: για να διχοτομηθεί η Κύπρος.

Μετά από πενήντα, ολόκληρα, χρόνια
το προοδευτικό κίνημα είναι στην εξουσία,
και η Κύπρος στα δύο...