ΣΤΕΛΛΑ ΔΟΥΜΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΠΛΕ

ΣΤΕΛΛΑ ΔΟΥΜΟΥ
ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΠΛΕ
Φοβάμαι μπλε.
Γεννήθηκα σε θύελλα Σαββάτου
σ' ένα λιμάνι
που τα πλοία δένανε τα σπλάχνα τους
κι όλα τα σάλιωνε μια νοτιά αψίκορη.
Η μάνα πέθανε αμέσως.
Κείνη την ώρα έπεσε, λένε, μια πόρπη φεγγαριού
μέσα στη θάλασσα, τη διέλυσε.
Κι ανάσανα
το μπλε το μελανί
ως το μεδούλι.

Μ' ανάθρεψαν κοκότες
σε ένα σπίτι παρδαλό
που από κάτω
στιλπνές ψυχές δερβίσηδων
χορεύανε νταλκάδες.
Και το πιοτό, το σπέρμα κι ο βαρύς καπνός
για μας σήμαινε ψωμάκι.
Άλλοι το λέγανε κατάντια.
Φοβάμαι μπλε, ακουώ μπλε
τις νύχτες μεγαλώνω άδεια χρόνια
και κρύβω τη σιωπή μου
στον ήλιο ενός πορτοκαλιού.