Δύο χρόνια διακυβέρνησης της Αριστεράς. Ένας μικρός απολογισμός.

 

 Ένα εκπληκτικό κείμενο,
γραμμένο από ένα νοσηλευτή:

 «Είμαι από αυτούς που υποθήκευσαν το αριστερό και καθαρό τους κούτελο για να στηρίξουν την σημερινή κυβέρνηση -εκτός ελαχίστων περιπτώσεων που αφορούσαν επιμέρους θέματα στο εργασιακό μου χώρο και στα οποία βρέθηκα απέναντι χωρίς κανένα ενδοιασμό- γιατί δεν ήθελαν να τελειώσει τόσο άδοξα το ταξίδι της ελπίδας.

Γιατί όπως λέει ο ποιητής:

«…ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω,

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.»

  Είμαι λοιπόν από τους απογοητευμένους που παρέμειναν και σήμερα 2 χρόνια μετά μπορώ να πω, με παρρησία πως δεν το μετάνιωσα για τον αγώνα που δώσαμε και δίνουμε για να σταθεροποιηθεί η οικονομία της χώρας με δημοκρατία, ώστε να μπει σε μια τροχιά δίκαιης ανάπτυξης χωρίς μνημονιακή επιτροπεία.

  Θέλω να πω από την αρχή ότι είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να χάνει διαπραγματευτικό και πολιτικό κεφάλαιο από το 2012 όταν οι πολίτες άρχισαν να επενδύουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ψήφο του, [ΑΝΑΘΕΣΗ] αλλά την ίδια ώρα άδειαζαν τις πλατείες και τις απεργίες.

  Στο απολογισμό θεωρώ καθοριστική στιγμή το αποτέλεσμα του γιούρογκρουπ της 20/1/15 που έφερε την 1η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές. Όπου οι αυταπάτες μετατράπηκαν σε εφιάλτες και μας κτύπησε την πόρτα, η δική μας «συμφωνία του Μπρεστ Λιτόφσκ» [για όσους δεν ξέρουν ας τη γκουγκλάρουν. Εν συντομία να πω πως ήταν μια επαχθής συμφωνία (sic) που αναγκάστηκε να υπογράψει το 1918 ο Λένιν και η νεαρή Σοβιετική Ένωση με του Γερμανούς (τι σύμπτωση;)] .

  Επίσης επειδή κάποιοι θέλουν να ξεχνούν να θυμίσω επιγραμματικά όλα όσα έγιναν τους βασανιστικούς μήνες της διαπραγμάτευσης που όλοι κρατούσαμε το στομάχι μας, μαζί βεβαίως με όλο τον ελληνικό λαό . Μια διαπραγμάτευση που τα είχε όλα… και στα τελευταία: την καθυστέρηση καταβολής της Δόσης στο ΔΝΤ, τα capital controls, το ηρωικό δημοψήφισμα και τον εκβιασμό για αρπαγή των καταθέσεων των τραπεζών που έφερε την επώδυνη συμφωνία και το 3ο μνημόνιο.

  Οι σημαντικότεροι κατά την γνώμη μου λόγοι που δίνουν θετικό πρόσημο στο απολογισμό είναι:

  Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κόμμα που μόλις υπήρξε διάσταση μεταξύ αυτών που υποσχέθηκε και αυτών που κατάφερε με την διαπραγμάτευση, έδωσε τον λόγο στο λαό -κάτι που δεν έχει προηγούμενο- ζήτησε και πήρε την λαϊκή εντολή να συνεχίσει.
  Γιατί βλέπω ποιοι τον πολεμάνε. Ντόπια διαπλοκή, καταχρεωμένη τηλεοπτικά κανάλια & εφημερίδες, όλο το μπλοκ του νεοφιλελευθερισμού, οι εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου, ο ΣΕΒ , ότι πιο βρώμικο υπάρχει στο συνδικαλισμό, όλο το ΣΟΙ μπλε εντός εκτός κι επί τα αυτά.. Ε λοιπόν για μένα είναι βέβαιο ότι αφού όλοι αυτοί είναι απέναντι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα στον σωστό δρόμο.

  Γιατί ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ της μικρής Ελλάδας του 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης κατάφερε σε τόσο μικρό διάστημα να αλλάξει τον χάρτη των συσχετισμών στην ΕΕ, είναι αλήθεια όχι ακόμα με καταλυτικό τρόπο, αλλά άνοιξε μια μεγάλη χαραμάδα στο μπετόν αρμέ της ακραίας νεοφιλελεύθερης Ευρώπης.

  Γιατί μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων μπόρεσε και πήρε μια σειρά από μέτρα που δείχνουν τόσο την ταξική μεροληψία του υπέρ των φτωχών & των αποκλεισμένων, των αποκάτω, όσο και την διαφορετική δημοκρατική κουλτούρα στην διακυβέρνηση, όπως:

Στην Υγεία :

  Εξασφαλίστηκε την αύξηση του ορίου των δαπανών, αθροιστικά, για το διάστημα 2015–2018, κατά 1 δισ. € & άλλων 150 εκ. για τη στήριξη της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.

  Εξασφαλίσθηκε η πρόσβαση για 2,5 εκ. ανασφάλιστους πολίτες.

  Καταργήθηκε το απαράδεκτο «εισιτήριο» των 5 € στα νοσοκομεία.

  Εξασφαλίστηκε και αρχίζει η στελέχωση 270 δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας σε 65 πόλεις της χώρας.

  Έγιναν 8 χιλ. προσλήψεις που αρχίζουν να σταθεροποιούν το σύστημα που ήταν έτοιμο για κατάρρευση.

  Το επίδομα 400€ κίνητρο για να στελεχωθούν τα άγονα ιατρεία κ.α.
  Στην Παιδεία:

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, τα σχολεία άνοιξαν στην ώρα τους με το απαραίτητο προσωπικό και τα αντίστοιχα συγγράμματα.

  Ο προϋπολογισμός για την παιδεία αυξήθηκε για 1η φορά στο 2,85% του ΑΕΠ. Ανατρέποντας την δέσμευση της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για 1,9% του ΑΕΠ το 2018.

  23.000 προσλήψεις αναπληρωτών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, (23% παραπάνω από πέρσι).

  Στον ευαίσθητο τομέα της Ειδικής Αγωγής έγιναν περισσότερες προσλήψεις αναπληρωτών από ποτέ (50% περισσότερες σε σχέση με πέρσι).

  Μετά από 6 χρόνια γίνονται οι 100 διορισμοί σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ (500 μέλη ΔΕΠ για το 2016 και άλλα τόσα μέσα στο 2017).

  Εκτός από τα παραπάνω:

  Χορηγήθηκε, τα Χριστούγεννα του 2016, το εφάπαξ βοήθημα στις χαμηλές συντάξεις.
  Νομοθετήθηκε η ρύθμιση των 100 δόσεων για τα χρέη προς το δημόσιο.

  Καταργήθηκε επί της ουσίας, το διαρκές αυτόφωρο και η προσωποκράτηση για εκατομμύρια οφειλέτες του Δημοσίου.

  Σταμάτησαν οι απολύσεις και οι διαθεσιμότητες, επέστρεψαν οι παράνομα απολυμένοι.
  Η απλή αναλογική είναι νόμος του κράτους.

  Ψηφίστηκε ο νόμος για την ιθαγένεια.

  Ψηφίστηκε το διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια.
  Έγιναν ποιο ανθρώπινες συνθήκες στις φυλακές.

  Δημιουργήθηκε το Μητρώο Στελεχών Δημόσιας διοίκησης.

  Αξιοποιήθηκαν οι λίστες της φοροδιαφυγής στο έπακρο, φέρνοντας 1 δις μέχρι τώρα.
  Τα σκάνδαλα όπως της NOVARTIS οδηγούνται στη Δικαιοσύνη.

  Το προσφυγικό αντιμετωπίστηκε με λογική, ανθρωπιά και αλληλεγγύη και επετράπησαν τα χειρότερα τόσο για την χώρα όσο και για τους πρόσφυγες & μετανάστες. [Ας σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν η κυβέρνηση συνέχιζε την πολιτική Αμυγδαλέζας του Σαμαρά την ώρα που στο νησί μας περνούσαν οι εκατοντάδες χιλιάδες που πέρασαν πέρυσι].

  Με αυτά δεν ισχυρίζομαι ότι έχει αλλάξει η εικόνα της χώρας, ούτε οι πολίτες της έχουν πάψει να ζουν μέσα στο ζοφερό περιβάλλον της μνημονικής βαρβαρότητας. Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει μια σειρά από περικοπές ή φορολογικές επιβαρύνσεις που είναι μαχαιριές στο σώμα της αριστεράς.

   Δυστυχώς υλοποιούμαι ένα πρόγραμμα ξένο προς τις αρχές μας, αποτέλεσμα ήττας, που το εφαρμόζουμε με συνέπεια γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αλλά με καθημερινή έγνοια οι επιβαρύνσεις να ξεκινάνε & να διοχετεύονται όσο γίνονται προς τους πάνω, με διάθεση αναδιανομής, εκδημοκρατισμού αλλά και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

  Δεν ισχυρίζομαι πως η λιτότητα και τα μνημόνια είναι μονόδρομος, αντίθετα ότι η εναλλακτική θα υπάρξει, στο βαθμό που θα αναπτυχθεί ένα ισχυρό μπλοκ δυνάμεων και χωρών στην ΕΕ που θα σταθεί απέναντι στη νεοφιλελεύθερη αγριότητα.

  Πρωτοβουλίες όπως η Ευρω-μεσογειακή σύνοδος, η κυβερνητική εξέλιξη στην Πορτογαλία, η δυναμική της Ισπανίας, η μετατόπιση τμήματος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αριστερότερα, έχουν την αφετηρία τους και ταυτόχρονα καθιστούν την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση αναγκαία, ως την ελπιδοφόρα αρχή για το ξήλωμα της λιτότητας και επαναθεμελίωσης της Ευρώπης.

  Ισχυρίζομαι πως ο αγώνας που ξεκίνησε για την υπέρβαση της κρίσης και την υπεράσπιση της δημοκρατίας είναι μαραθώνιος και η μάχη για το τέλος της λιτότητας και της επιτροπείας στην Ελλάδα συνεχίζεται και καθορίζεται από τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Ότι το δίκιο είναι με το μέρος του ελληνικού λαού και της χώρας και η κυβέρνηση πασχίζει συστηματικά και βάσιμα να το κερδίσει.

Θα νικήσουμε.»

Κώστας Κουτσοβίλης

νοσηλευτής στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης»